Χριστιανισμός και πολιτική
Αθανασίου Δημήτριος
Αρκετοί είναι αυτοί, οι οποίοι ταυτίζουν το Χριστιανισμό σε κοινωνικό ή πολιτικό σύστημα. Στην Ευρώπη γενικότερα, όπως και στην Ελλάδα, η πλουτοκρατία ( δεξιά ) χρησιμοποιεί την Εκκλησία ως όχημα, επιβλέποντας στην εξηπηρέτηση των διαφόρων σκοπών της. Επειδή όμως ο χαρακτήρας του Χριστιανισμού είναι σταυρικός και ασκητικός, δε δύναται να εφαρμοστεί ως κοινωνισμός, διότι το βασικότερο στοιχείο των πολιτικών συστημάτων είναι η ευημερία.
Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα την περίοδο της Δικτατορίας ( 1967-1974 ) κατηγορήθηκε η Εκκλησία για τις σχέσεις της με τους Συνταγματάρχες, με το περίφημο ”Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”. Όμως αυτό είναι τραγικό λάθος, διότι η Εκκλησία όπως είπαμε, είναι αδύνατον να μεταβληθεί σε πολιτική ιδεολογία, και αυτό διότι όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: «το δικό μας Πολίτευμα υπάρχει στους ουρανούς» ( Φιλιππησίους 3, 20 ) χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να μετέχουν ενεργά σ΄αυτόν τον κόσμο ή ότι δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για την καθημερινή ζωή, αλλά ότι οι Χριστιανοί οφείλουν να ζούν σωστά και πιό δημιουργικά μέσα στον κόσμο, γιατί εμπνέονται από αρχές που προέρχονται από τον ουράνιο κόσμο, από την αποκάλυψη Του Θεού εν Χριστώ[1].
Οι κατήγοροι του Χριστιανισού στα πολιτικά θέματα, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η Εκκλησία ( ως θεανθρώπινος οργανισμός και όχι ως οργάνωση ), στα θέματα της Πίστεως, της πατρίδος και της οικογένειας έχει εθνικό λόγο ( δεξιά πολιτική ), ενώ στα οικονομικά θέματα αριστερό λόγο. Διότι ο Κύριος ήρθε να κάνει μια επανάσταση στην κεφαλαιοκρατία, στην απληστεία και σε κάθε κατάχρηση της εξουσίας. Είναι σαφής ο λόγος Του Κυρίου «ότι είναι πολύ δύσκολα εκείνοι που έχουν τα χρήματα να εισέλθουν στη Βασιλεία Του Θεού» ( Λουκάς 18, 24 ).
Είναι πραγματικά γελοίο να θεωρούν το Χριστιανισμό ταγμένο στο πλευρό της πλόυτοκρατίας, ο οποίος Χριστιανισμός είναι ο μακαρισμός της πτωχείας ( Λουκ. 6, 20 ). Ο Χριστιανισμός είναι μία επανάσταση σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η χριστιανική επανάσταση είναι απολύτως ειρηνική ( Εφεσ. 2, 14 ), δεν εξολοθρεύει τον συνάνθρωπο, ούτε τον εκμεταλεύται προκειμένου να κερδίσει περισσότερα αγαθά ( βλ. δικτατορία του προλεταριάτου ) Ο Χριστιανός είναι ένας πραγματικός επαναστάτης, δίχως να επιβαρύνει την ελευθερία του άλλου. Εξάλλου, οι Χριστιανοί διώχθηκαν από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες ( 1ος – 3ος αι. ), όχι γιατί λάτρευαν τον Χριστό – μπορούσαν να τον λατρεύουν όσο ήθελαν – , αλλά διότι συγχρόνως δε λάτρευαν τον πλανητάρχη Αυτοκράτορα[2]. Μη ξεχνάμε ακόμα, ότι και ο ασκητιμσός υπήρξε μια μορφή αντίδρασης κατά της κοσμικής ζωής!
Επομένως, πρέπει να αποδεσμευτούμε από τη λανθασμένη αντίληψη και να ενεργήσουμε ως Χριστιανοί πολίτες, εμπνεόμενοι όχι από τα στοιχεία του κόσμου τούτου, αλλά από το Πνεύμα Του Υιού και Λόγου Του Θεού ( Γαλ. 4,1-7 ), που θα μας οδηγήσει στην ένωση με την άκτιστη χάρη Του Θεού.
Υποσημειώσεις
1. Ιωαν. Καραβιδόπουλου, Ερμ. Καινής Διαθήκης, Αποστόλου Παύλου Επιστολές Προς Εφεσίους, Φιλιππησίους, Κολοσσαείς, Φιλήμονα. Εκδόσεις Π. Πουρναρά Θεσσαλονίκη, σελ. 361
2. Σωτ. Δεσπότη, Η Αγία Γραφή στον 21ο αιώνα. Εκδόσεις Άθως, Αθήνα 2006, σελ. 25
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου