Πέμπτη 16 Μαΐου 2019

π.Αθανάσιος Μυτιληναίος, Η «καλημέρα» του διαβόλου


Π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου-Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου: Ἀπόσπασμα ἀπό τήν 127η ὁμιλία του

[…]
…αφού θα μας βγάλουν αυτό το μίσος από την καρδιά (καλόν μίσος, που λέγει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων), τότε, όταν η καρδιά μας βρεθεί άδεια, τότε θα αποκτήσει την αγάπη την οικουμενιστική. Ποια είναι αυτή η αγάπη η οικουμενιστική; Η αγάπη που μιλάει ο οικουμενισμός, για να μας στριμώξει όλους στην κόλαση! Και που δεν είναι αγάπη του Θεού, γιατί δεν είναι αγάπη εν αληθεία.
Λοιπόν, υπάρχει μίσος; Ναι, αγαπητοί μου, μάλιστα δεν αναφέρει εδώ ένα χωρίο ο Άγιος Κύριλλος -τί να πρωτοαναφέρει;- που λέγει ένας ψαλμικός στίχος «τέλειον μίσος εμίσουν αυτούς», τους μισούσα, λέγει, με τέλειον μίσος! Δηλαδή να μισήσομεν ανθρώπους; Προσέξτε. «Μισήσομεν τους αξίους μίσους» να μισήσομε εκείνους οι οποίοι είναι άξιοι μίσους, να αποστραφούμε εκείνους που αποστρέφεται ο Θεός. Ο Θεός αποστρέφεται; Πάρα πολλές φορές λέγει η Αγία Γραφή ότι ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπόν Του. Δεν λέμε και στον Ν’ ψαλμό «και μη αποστρέψεις το πρόσωπό σου απ’ εμού»; Τί θα πει αποστρέφω; Γυρίζω το πρόσωπό μου αλλού. Όταν Αυτός γυρίζει το πρόσωπό Του αλλού, σημαίνει, αγαπητοί μου, ότι δεν σε προσέχει πια, είσαι θεήλατος, εκείνος που σε διώχνει ο ίδιος ο Θεός!!! Είναι αληθές; Είναι χιλιομαρτυρημένο μέσα στην Αγία Γραφή; Είναι χιλιομαρτυρημένο και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη; Εάν είναι, τότε με ποιο δικαίωμα λένε εκείνοι που λένε ό,τι λένε, εν ονόματι μιας αγάπης, μιας οικουμενιστικής αγάπης; Και τι θα έπρεπε να φανούμε; Να φανούμε θεϊκότεροι του Θεού;!!!
Το φαντάζεστε αυτό; ότι αποπειρώνται οι άνθρωποι να γίνουν θεϊκότεροι του Θεού; Όταν, επί παραδείγματι, ο Θεός λέγει «Δεν θα πεις καλημέρα εις τον αιρετικόν»,
– «Μα, του Θεού δεν είναι η καλημέρα;»
– Ναι, του Θεού είναι η καλημέρα, αλλά υπάρχει και καλημέρα του διαβόλου! Διότι ο διάβολος ήλθε εις τον Παράδεισον και είπε πρωί-πρωί μια καλημέρα εις την Εύα. Μια καλημέρα της είπε. «Μα», θα μου πείτε, «δεν το γράφει αυτό η Αγία Γραφή». Έ, πώς έπρεπε να πει; «Καλημέρα, Εύα»; Όταν της πιάνει κουβέντα, «Καλημέρα» της είπε. Πώς το λένε; «Μπα, τι κάνεις; Πώς είσαι;» Κάπως έτσι.
Υπάρχει, λοιπόν, και η «καλημέρα» του διαβόλου
Και πιάνει κουβέντα η Εύα, και την έπαθε. Κι εσύ πιάνεις κουβέντα με τον χιλιαστή που είναι έξω στην πόρτα σου, κι όταν τον εδιώξεις, θα σου πει «Μα, ο Χριστός είπε να δεχόμεθα τους ανθρώπους, να λέμε καλημέρα»! Ναι, αλλά ο Χριστός είπε, το Πνεύμα του Θεού είπε, «και καλημέρα «χαίρετε» να μην λέτε στους αιρετικούς». Εκείνος ο οποίος δεν φέρει, λέει, την διδαχήν αυτήν (ο Ευαγγελιστής Ιωάννης), ποιαν διδαχήν; Ότι ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος! Που δεν την έχουν οι χιλιαστές, γιατί τον Χριστόν Τον λένε χτίσμα. «Χαίρετε» δεν θα τους πείτε και σε σπίτι μέσα δεν θα τους βάλετε. Ε, λοιπόν, τι είσαι τώρα, θεϊκότερος του Θεού; Όταν του πεις «καλημέρα» του αιρετικού και του πεις έλα μέσα και να κουβεντιάσουμε; Άλλη παράγραφος, αν είσαι ο θεμελιωμένος άνθρωπος και θέλεις να τον αντιμετωπίσεις, με την έννοια να τον βοηθήσεις να σωθεί. Όταν όμως δεν είσαι, δεν θα του πεις «καλημέρα». Δεν ξέρεις ότι και μόνον δυο λόγια να σου πει και σου ρίξει μέσα το σπέρμα του διαβόλου, την βοτάνην του διαβόλου, που λέει ο Άγιος Ιγνάτιος, «ὅ ἐστιν αἵρεσις» – αυτή είναι η βοτάνη του διαβόλου – και σου μπει μια αμφιβολία για κάτι, πες μου σε παρακαλώ, θα μπορέσεις αυτήν την αμφιβολία να την βγάλεις ποτέ; Σας βεβαιώνω, τότε ο Θεός επιτρέπει, επειδή παρήγγειλε να μην κουβεντιάζεις με αιρετικόν, επιτρέπει να εγκατασταθεί μέσα σου ο δαίμων της βλασφημίας και να μην μπορείς να απαλλαγείς από αυτό που σου είπε τότε ο αιρετικός, που είναι βλάσφημο, και σε μαστίζει ο δαίμων της βλασφημίας και σου επικρατεί αυτό και δεν μπορείς να απαλλαγείς! Αυτός θα είναι ο μισθός σου και ο καρπός σου.
Καταλαβαίνομε, αγαπητοί μου, καταλαβαίνετε;
Λοιπόν, ας δούμε το θέμα ποιο κοντά.
Να πούμε, λέγει, κι εμείς με παρρησία, μετά πάσης παρρησίας εις τον Θεόν για όλους τους αιρετικούς «Ουχί τους μισούντας Σε Κύριε εμίσησα και επί τους εχθρούς Σου εξετηκόμην» που λέγει ο 138 ψαλμός, στίχος 21. Κύριε, δεν μίσησα εκείνους που σε μισούν, και δεν έλειωνα μπροστά στους εχθρούς Σου που σε εχθρεύονται; Και σχολιάζει ο Άγιος Κύριλλος «έστι γαρ και έχθρα καλή», διότι υπάρχει και καλή έχθρα! Ποια είναι αυτή η έχθρα; Είναι η έχθρα να φυλάμε τα κεκτημένα. Ο λαός το λέει «άμα φυλάς τα έρημα (εννοεί τα πράγματα), έχεις τα μισά». Άμα δεν τα φυλάς, τότε δεν έχεις τίποτα. Τί θέλει να πει εδώ; Θέλει να πει ότι τα κεκτημένα μας είναι η πίστη μας, είναι ο θησαυρός μας, είναι η ορθοδοξία μας. Αυτά τα πράγματα, όταν ο άλλος έρχεται να τα προσβάλει, δεν θα μπορέσω ποτέ μα ποτέ να τα φυλάξω μέσα μου, εάν δεν έχω αυτήν την καλή έχθρα. Δηλαδή, «Δεν θέλω να σε ακούσω. Δεν θέλω να κάνω συντροφιά μαζί σου. Δεν εύχομαι να πάθεις κακό, αλλά ζητώ από τον Θεό να σε ελεήσει. Θα με χαρακτηρίσεις ότι είμαι, ότι τι είμαι;
Διάβαζα μια εφημερίδα που μου βάλατε εδώ πάνω, αυτήν την γνωστή «Ο Χριστιανός», που είναι προτεσταντική, και λέγει για αυτόν τον ζηλωτισμόν των ορθοδόξων! Εγώ άκουσα κάποτε από κάποιον καθηγητή πανεπιστημίου και πολιτικό ότι υπήρχε στους Πατέρες φανατισμός, ιδίως στον Μέγα Αθανάσιο!…κι ότι ο Άρειος, ε, ένας άνθρωπος ήτανε που έλεγε κάτι. Φανατισμένος, λοιπόν, ο Μέγας Αθανάσιος…
Αγαπητοί μου, μέχρι σήμερα θεωρούνται οι Πατέρες, από τέτοιους τύπους ανθρώπων, ως φανατικοί! Κι όταν κάνομε κάποτε κήρυγμα, είτε την Κυριακή της Ορθοδοξίας είτε οποιαδήποτε άλλη φορά, και επιμείνομε στο δόγμα και στην αλήθειά του και στην ακρίβειά του, χαρακτηριζόμεθα ότι είμαστε φανατικοί! Είναι κάτι που πιστεύω κι εσείς το έχετε ακούσει.
Μα, περί φανατισμού πρόκειται; ή περί διατηρήσεως της αληθείας; Και δεν θα διατηρήσω ποτέ την αλήθεια, εάν δεν κρατήσω αυτήν την μορφή του μίσους. Τί θα πει μίσος; Δεν είναι το μίσος εκείνο που απαγορεύει ο Θεός και που μου λέει να συμφιλιωθώ με τον εχθρό μου. Είναι η προσπάθεια να μην έρθω σε επαφή ποτέ με τον αιρετικόν άνθρωπον. Κι αν δεν έχω αυτό το τέλειον μίσος, που λέει ο άλλος ψαλμικός στίχος, τέλειον τι; Δεν θα αφήσω ούτε μία γωνίτσα μέσα στην καρδιά μου, που να πω «Μήπως έχει λίγο δίκιο αυτός;» Για να πιάσω λίγο κουβέντα μαζί του. ΟΧΙ. Αυτό θα πει τέλειον μίσος: «Δεν δέχομαι καμία κουβέντα μαζί σου». Αυτό είναι όλο.
Αν υποτεθεί, αγαπητοί μου, ότι πλησιάζει κάποιος άνθρωπος το παιδί σας και του λέει μερικά πράγματα, «Ξέρεις, ο πατέρας σου δεν είναι πραγματικός σου πατέρας. Η μητέρα σου, ξέρεις, α, έζησε μια ζωή αλλιώτικη», και μάλιστα αυτά να είναι και συκοφαντικά, πέστε μου, σας παρακαλώ, όταν εσείς αντιληφθείτε από το παιδί σας, ότι το παιδί σας ομιλεί έτσι, του λέει ο άλλος έτσι, για να το διασώσετε, τι θα κάνετε; Τι θα του πείτε; «Παιδί μου, αυτά είναι συκοφαντίες, είναι ψέμματα και με αυτόν τον άνθρωπο ουδέποτε θα ξαναπιάσεις κουβέντα». Θα το λέγατε; Γιατί δεν θα πούμε το ίδιο πράγμα και για τα θέματα της πίστεως; Είναι μικροτέρας αξίας και σημασίας τα θέματα της πίστεως;

Τετάρτη 15 Μαΐου 2019

Τί είναι η Μεσοπεντηκοστή;



«Ο Μεσσίας (= Χριστός), όταν η εορτή ήταν στο μέσο, στάθηκε ανάμεσα στους διδασκάλους του μωσαϊκού Νόμου και τους δίδασκε».
Την εορτή της Μεσοπεντηκοστής την εορτάζουμε για την τιμή των δύο μεγάλων εορτών, δηλαδή του Πάσχα και της Πεντηκοστής, επειδή αυτή και ενώνει και συνδέει τις δύο αυτές εορτές. Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής θεσπίστηκε για τον εξής λόγο: Μετά το υπερφυές θαύμα που έκαμε ο Χριστός στο παράλυτο, οι Ιουδαίοι, σκανδαλισμένοι δήθεν για το Σαββάτου (διότι πράγματι, Σάββατο θεράπευσε ο Κύριος τον παράλυτο), Τον καταδίωκαν και ζητούσαν να τον σκοτώσουν. Για το λόγο αυτό ο Ιησούς έφυγε από τα Ιεροσόλυμα και πήγε στη Γαλιλαία, όπου και διέμενε στα όρη της περιοχής εκείνης με τους μαθητές Του. Εκεί έκανε το υπερφυές θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, και έφαγαν και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται στον αριθμό αυτό γυναίκες και παι­διά. Μετέπειτα, κατά την εορτή της Σκηνοπηγίας (ήταν δε και αυτή μεγάλη εορτή των Ιουδαίων), ο Ιησούς ανέβηκε και πάλι στα Ιεροσόλυμα και περπατούσε στα κρυφά.  Στο μέσο όμως της εορτής ανέβηκε στο Ναό και δίδασκε· και όλοι έμεναν έκπληκτοι από τη διδαχή Του.

Αλλά, επειδή Τον φθονούσαν, έλεγαν: «Πώς αυτός ξέρει γράμματα, ενώ δεν έχει σπουδάσει;». Αλλά ο Ιησούς, όντας πράγματι νέος Αδάμ, όπως εκείνος ο πρώτος ήταν κατάμεστος από σοφία, έτσι και Αυτός, όντας επιπλέον και Θεός, ήταν παντογνώστης (που βέβαια ο πρώτος Αδάμ δεν ήταν). Γόγγυζαν λοιπόν όλοι κατά του Χριστού και επιδίωκαν να Τον σκοτώσουν οπωσδήποτε. Εκείνος δε, ελέγχοντάς τους ότι μάχονταν δήθεν υπέρ του Σαββάτου, είπε: «Γιατί ζητάτε να με σκοτώσετε;». Και στρέφοντας τη σκέψη των Ιουδαίων στο μωσαϊκό Νόμο, τους είπε επιπρόσθετα ότι δεν είχαν κανένα λόγο να θυμώνουν εναντίον του, επειδή θεράπευσε κατά την ημέρα του Σαββάτου τον παράλυτο, διότι και ο Μωυσής έχει νομοθετήσει ότι το Σάββατο μπορεί να καταλύεται, στη περίπτωση που πρόκειται για περιτομή, (όταν η όγδοη ημέρα από τη γέννηση του αρσενικού παιδιού, κατά την οποία έπρεπε αυτή να γίνει, συνέπιπτε με την ημέρα του Σαββάτου. Και συνεχίζοντας ο Κύριος, είπε: «Αν ένας άνθρωπος περιτέμνεται το Σάββατο, για να μην παραβιαστεί ο Νόμος του Μωυσή, εσείς θυμώνετε εναντίον μου, επειδή θεράπευσα έναν ολόκληρο άνθρωπο κατά την ημέρα του Σαββάτου;»). Και βέβαια ο Κύριος έκαμε διάλογο πολλή ώρα με τους Ιουδαίους περί του θέματος αυτού και τους τόνισε ότι δοτήρας του Νόμου ήταν αυτός ο ίδιος και ότι ήταν ίσος προς τον Πατέρα. Και αυτό το τόνισε  ιδιαίτερα κατά την τελευταία και πιο επίσημη ημέρα της εορτής (λέγοντας τους: «Εάν κανείς διψάει, ας έλθει σ’ εμένα και ας πιει»). Μετά ο Ιησούς τους είπε και πάρα πολλά άλλα, και ιδιαίτερα βαρυσήμαντα. Τότε εκείνοι πήραν στα χέρια τους πέτρες, για να τις ρίξουν καταπάνω Του, πλην όμως πέτρα δεν Τον άγγιξε ούτε κατ’ ελάχιστον. Και τούτο, διότι ο Ιησούς χάθηκε θαυματουργικά από τα μάτια τους και, περνώντας από ανάμεσά τους απαρατήρητος, έφυγε από το Ναό. Φεύγοντας δε από εκεί ο Κύριος και διαβαίνοντας από το μέσο της πόλεως, είδε κάποιον που είχε γεννηθεί τυφλός και τον θεράπευσε, κάνοντας τα μάτια του να βλέπουν.
Πρέπει δε να ξέρουμε ότι οι μέγιστες εορτές των Ιουδαίων είναι τρεις: Πρώτη είναι η εορτή του Πάσχα, η οποία τελείται κατά τον πρώτο μήνα, προς ανάμνηση της διάβασης της Ερυθράς θάλασσας. Δεύτερη είναι η Πεντηκοστή, η οποία θεσπίστηκε προς ανάμνηση της παραμονής τους στην έρημο επί πενήντα ημέρες, μετά τη διάβαση της Ερυθράς θάλασσας -πενήντα ημέρες, πράγματι, πέρασαν από τη διάβαση της Ερυθράς μέχρι που έλαβαν το μωσαϊκό Νόμο. (Συνολικά βέβαια στην έρημο έμειναν σαράντα χρόνια). Η εορτή αυτή γίνεται και προς τιμήν του αριθμού εφτά, ο οποίος θεωρείται από αυτούς ιερός. Τρίτη είναι η εορτή της Σκηνο­πηγίας, η οποία θεσπίστηκε προς ανάμνηση της σκηνής, την οποία ο Μωυσής κατασκεύασε και έστησε με αρχιτέκτονα τον Βεσελεήλ και έχοντας ως πρότυπο τη σκηνή που είδε (που του περιέγραψε ο Θεός) στη νεφέλη στο όρος Σινά. Η εορτή αυτή διαρκεί εφτά ημέρες και, εκτός από τον παραπάνω λόγο, θεσπίστηκε και προς ανάμνηση της επί σαράντα χρόνια παραμονής των Εβραίων στην έρημο. Αλλά και με τη συγκομιδή των καρπών σχετίζεται η εορτή της Σκηνοπηγίας. Τότε, λοιπόν, ενώ τελούνταν η εορτή αυτή, στάθηκε όρθιος ο Χριστός και έκραξε με φωνή μεγάλη: «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω». Εάν δηλαδή κάποιος αισθάνεται πόθο και δίψα, όχι για αγαθά υλικά και φθαρτά, αλλά για την εσωτερική γαλήνη και τη μακαριότητα της θείας ζωής, ας έρχεται προς έμενα διά της πίστεως και ας πίνει ελεύθερα. Πλησίον μου θα ικανοποιηθούν όλοι οι ευγενείς του πόθοι και θα βρει ανάπαυση η ψυχή του.
Επειδή λοιπόν με τη διδασκαλία Του αυτή ο Χριστός απέδειξε ότι είναι Μεσσίας (δηλαδή χρισμένος από το Θεό Πατέρα βασιλέας και λυτρωτής), αφού έγινε μεσίτης και συμφιλιωτής των ανθρώπων και του αιώνιου Πατέρα Του, γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία, εορτάζοντας την εορτή αυτή και ονομάζοντάς την Μεσοπεντηκοστή, ανυμνούμε και τον Μεσσία Χριστό, αλλά συνάμα δηλώνουμε και τη μεγάλη σημασία που έχει η εορτή αυτή ευρισκόμενη στο μέσο μεταξύ των δύο μεγάλων εορτών της Εκκλησίας μας, δηλαδή του Πάσχα και της Πεντηκοστής. Νομίζω δε ότι για το λόγο αυτό θεσπίστηκε να γίνεται μετά την εορτή αυτή η εορτή της Σαμαρείτιδας, διότι και σ’ εκείνη την εορτή γίνεται λόγος για το Μεσσία Χριστό και περί ύδατος και δίψας, όπως και κατά την παρούσα εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Πέραν δε τούτου, κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη, ο διάλογος με τη Σαμαρείτιδα έγινε αρκετά πριν από τη θεραπεία του εκ γενετής τυφλού.
Με το  άπειρό  Σου έλεος , Χριστέ ο Θεός , ελέησέ μας .Αμήν.
(Γ.Δ.Παπαδημητρόπουλου, «Με τους Αγίους μας»-συναξάρια Τριωδίου και Πεντηκοσταρίου.)
Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου/

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Η Μεσοπεντηκοστή μέσα από το Ευαγγέλιο (Κατά Ιωάννη ζ’ 14-30)


«Οταν δε η εορτή ευρίσκετο στο μέσον, δηλαδή κατά την τετάρτην ημέραν, ανέβηκε ο Ιησούς εις την αυλήν του ναού και εδίδασκε τα πλήθη.
Και εθαύμαζαν οι Ιουδαίοι και έλεγαν· “πως αυτός γνωρίζει γράμματα, χωρίς να έχη μαθητεύσει εις καμμίαν ραββινικήν σχολήν;”
Απήντησεν εις αυτούς ο Ιησούς και είπε· “η διδασκαλία μου δεν είναι ανθρωπίνη, ωσάν αυτήν που διδάσκουν οι ραββίνοι εις τας σχολάς των, αλλά ούτε και ιδική μου· είναι διδασκαλία εκείνου, ο οποίος με έστειλε στον κόσμον.
Οποιος θέλει ειλικρινώς να πράττη το θέλημα του Θεού, θα γνωρίση από την προσωπικήν του πείραν, ποίον από τα δύο είναι αληθινό· Από τον Θεόν προέρχεται η διδασκαλία μου η εγώ από τον ευατόν μου την έχω επινοήσει.
Εκείνος που διδάσκει από τον ευατόν του, ζητεί να δοξασθή ο ίδιος ως διδάσκαλος. Αυτός όμως που ζητεί την δόξαν εκείνου που τον έχει στείλει, αυτός είναι αληθινός εις όλα όσα λέγει, διότι κινείται από ανιδιοτελή ελατήρια και δεν υπάρχει εις αυτόν καμμία αμαρτία.
Ο Μωϋσής δεν έδωκε εις σας τον νόμον; Και όμως κανείς από σας δεν φυλάσσει τον νόμον. Διότι εάν τηρήτε τον νόμον, τότε διατί ζητείτε να με φονεύσετε, αφού ο νόμος ρητός απαγορεύει τον φόνον;”
Απήντησεν ο όχλος και είπε· “έχεις δαιμόνιον που σου σκοτίζει τον νουν. Ποιός ζητεί να σε φονεύση;”
Απήντησεν ο Ιησούς και τους είπε· “έκαμα ένα έργον (εθεράπευσα τον παράλυτον) και όλοι απορήσατε, διότι ενομίσατε ότι κατέλυσα την αργίαν του Σαββάτου.
Ο Μωϋσής σας έδωσε την περιτομήν. Δια την ακρίβειαν, δεν έχει καθιερωθή από τον Μωϋσέα η περιτομή, αλλά από την παράδοσιν των παλαιοτέρων προγόνων σας. Και εάν τύχη η ογδόη ημέρα από την γέννησιν του βρέφους να είναι Σαββατον, και τότε κάνετε περιτομήν στον άνθρωπον.
Εάν, λοιπόν, υποχρεωτικώς παίρνη ο άνθρωπος περιτομήν κατά το Σαββατον, δια να μη καταλυθή ο νόμος του Μωϋσέως, που ορίζει πως οπωσδήποτε κατά την ογδόην ημέραν πρέπει να γίνη η περιτομή, σεις εκδηλώνετε όλην την πικρίαν σας εναντίον μου, διότι ολόκληρον άνθρωπον τον έκαμα υγιή κατά την ημέραν του Σαββάτου!
Μη σχηματίζετε κρίσεις από τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά να κρίνετε δικαίως, όπως επιβάλλουν τα πράγματα, η λογική και ο Θεός”.
Ελεγαν, λοιπόν, μερικοί από τους Ιεροσολυμίτας· “δεν είναι αυτός, που οι άρχοντες ζητούν να τον φονεύσουν;
Και ιδού, ότι ομιλεί άφοβα και φανερά και τίποτε δεν αντιλέγουν εις αυτόν. Μηπως πραγματικά εκατάλαβαν οι άρχοντες, ότι αυτός αληθώς είναι ο Χριστός;
Αλλά τούτον εδώ γνωρίζομεν καλά από που και από ποιούς κατάγεται. Ο Χριστός όμως όταν έλθη, κανείς δεν γνωρίζει από που και πότε έρχεται”.
Εφώναξε με μεγάλην φωνήν ο Ιησούς τότε εις τας αυλάς του ναού διδάσκων και λέγων· “και εμέ γνωρίζετε και από που είμαι γνωρίζετε. Η γνώσις σας όμως είναι ατελής. Διότι δεν γνωρίζετε, ότι εγώ δεν έχω έλθει από τον εαυτόν μου, αλλά έχω έλθει από τον Θεόν, που με έστειλε και ο οποίος είναι ο απολύτως αληθινός. Αυτόν όμως εσείς δεν τον γνωρίζετε. Δι’ αυτό δε και δεν είσθε εις θέσιν να γνωρίσετε την γνησίαν και αληθή αποστολή μου.
Εγώ όμως τον γνωρίζω, διότι έχω γεννηθή προαιωνίως από αυτόν και έχω, ως Θεός, την αυτήν με εκείνον ουσίαν και φύσιν, και εκείνος με έστειλεν στον κόσμον”.
Εξ αιτίας αυτών που είπε, εζητούσαν πάλιν να τον πιάσουν οι Ιουδαίοι. Κανείς όμως δεν άπλωσε εις αυτόν το χέρι, διότι ακόμη δεν είχεν έλθει η ώρα, η ωρισμένη από τον Θεόν.»

Η Μεσοπεντηκοστή



Σε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού. Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτορας το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μω­κίου. όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλιάς και πατριάρχης εισέρχονταν επισήμως στον ναό.
Η θεία λειτουργία ετελείτο με την συνήθη στις μεγάλες εορτές βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μετά από αυτήν ο αυτοκράτορας παρέθετε πρόγευμα, στο οποίο παρεκάθητο και ο πατριάρχης. Και πάλι ο βασιλιάς υπό τις επευφημίες του πλήθους «Εις πολλούς και αγαθούς χρόνους ο Θεός αγάγοι την βασιλείαν υμών» και με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς επέστρεφε στο ιερό παλάτι.
Αλλά και στα σημερινά μας λειτουργικά βιβλία, στο Πεντηκοστάριο, βλέπει κανείς τα ίχνη της παλαιάς της λαμπρότητας. Παρουσιάζεται σαν μία μεγάλη δεσποτική εορτή, με τα εκλεκτά της τροπάρια και τους διπλούς της κανόνες, έργα των μεγάλων υμνογράφων, του Θεοφάνους και του Ανδρέου Κρήτης, με τα αναγνώσματά της και την επίδρασή της στις προ και μετά από αυτήν Κυριακές και με την παράταση του εορτασμού της επί οκτώ ημέρες κατά τον τύπο των μεγάλων εορτών του εκκλησιαστικού έτους.
Ποιό όμως είναι το θέμα της ιδιορρύθμου αυτής εορτής; Όχι πάντως κανένα γεγονός της ευαγγελικής ιστορίας. Το θέμα της είναι καθαρά εορτολογικό και θεωρητικό. Η Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής είναι η 25η από του Πάσχα και η 25η προ της Πεντηκοστής ημέρα. Σημειώνει το μέσον της περιόδου των 50 μετά το Πάσχα εορτάσιμων ημερών. Είναι δηλαδή ένας σταθμός, μία τομή.
Χωρίς δηλαδή να έχει δικό της θέμα η ημέρα αυτή συνδυάζει τα θέματα, του Πάσχα αφ’ ενός και της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος αφ’ ετέρου, και «προφαίνει» τη δόξα της αναλήψεως του Κυρίου, που θα εορταστεί μετά από 15 ημέρες. Ακριβώς δε αυτό το μέσον των δύο μεγάλων εορτών έφερνε στο νου και ένα εβραϊκό επίθετο του Κυρίου, το «Μεσ­σίας». Μεσσίας στα ελληνικά μεταφράζεται Χριστός. Αλλά ηχητικά θυμίζει το μέσον. Έτσι και στα τροπάρια και στο συναξάριο της ημέρας η παρετυμολογία αυτή γίνεται αφορμή να παρουσιασθεί ο Χριστός σαν Μεσσίας -μεσίτης Θεού και ανθρώπων, «μεσίτης και διαλλάκτης ημών και του αιωνίου αυτού Πατρός». «Διά ταύτην την αιτίαν την παρούσα εορτή εορτάζοντες και Μεσοπεντηκοστήν ονομάζοντες τον Μεσσίαν ανυμνούμεν Χριστόν». σημειώνει ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος στο συναξάριο. Σ’ αυτό βοήθησε και η ευαγγελική περικοπή, που επελέγη για την ημέρα αυτή. Μεσούσης της εορτής του ιουδαϊκού Πάσχα ο Χριστός ανεβαίνει στο ιερό και διδάσκει. Η διδασκαλία Του προκαλεί τον θαυμασμό, αλλά και ζωηρή αντιδικία μεταξύ αυτού και του λαού και των διδασκάλων. Είναι Μεσσίας ο Ιησούς ή δεν είναι; Είναι η διδασκαλία Του εκ Θεού ή δεν είναι; Νέο λοιπόν θέμα προστίθεται: ο Χριστός είναι ο διδάσκαλος. Αυτός που ενώ δεν έμαθε γράμματα κατέχει το πλήρωμα της σοφίας, γιατί είναι η Σοφία του Θεού που κατασκεύασε τον κόσμο. Ακριβώς από αυτόν τον διάλογο εμπνέεται μεγάλο μέρος της υμνογραφίας της εορτής. Εκείνος που διδάσκει στο ναό, στο μέσον των διδασκάλων του ιουδαϊκού λαού, στο μέσον της εορτής, είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού. Αυτός που αποδοκιμάζεται από τους δήθεν σοφούς του λαού Του είναι η του Θεού Σοφία.
Λίγες σειρές πιό κάτω στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, αμέσως μετά την περικοπή που περιλαμβάνει τον διάλογο του Κυρίου με τους Ιουδαίους «της εορτής μεσούσης», έρχεται ένας παρόμοιος διάλογος, πού έγινε μεταξύ του Χριστού και των Ιουδαίων «τη εσχάτη ημέρα τη μεγάλη της εορτής», δηλαδή κατά την Πεντηκοστή. Αυτός αρχίζει με μία φράση του Κυρίου- «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω· ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος». Και σχολιάζει ο ευαγγελιστής· «Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν», Δεν έχει σημασία, ότι οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν ελέχθησαν κατά την Μεσοπεντηκοστή, αλλά λίγες ημέρες αργότερα. Ποιητική αδεία μπήκαν στο στόμα του Κυρίου στην ομιλία Του κατά την Μεσοπεντηκοστή. Ταίριαζαν εξάλλου τόσο πολύ με το θέμα τής εορτής. Δεν μπορούσε να βρεθεί πιό παραστατική εικόνα για να δειχθεί ο χαρακτήρας του διδακτικού έργου του Χριστού. Στο διψασμένο ανθρώπινο γένος η διδασκαλία του Κυρίου ήλθε σαν ύδωρ ζων, σαν ποταμός χάριτος που δρόσισε το πρόσωπο της γης. Ο Χριστός είναι η πηγή της χάριτος, «του ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον», που ξεδιψά και αρδεύει τις συνεχόμενες από βασανιστική δίψα ψυχές των ανθρώπων. Που μεταβάλλει τους πίνοντας σε πηγές· «Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσι ύδατος ζώντος». «Και γενήσεται αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον», είπε στη Σαμαρείτιδα. Που μετέτρεψε την έρημο του κόσμου σε θεοφύτευτο παράδεισο αειθαλών δένδρων φυτευμένων παρά τας διεξόδους των υδάτων του αγίου Πνεύματος. Το γόνιμο αυτό θέμα έδωσε νέες αφορμές στην εκκλησιαστική ποίηση και στόλισε την εορτή της Μεσοπεντηκοστής με εξαίρετους ύμνους.
Αυτή με λίγα λόγια είναι η εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Η έλλειψη ιστορικού υπόβαθρου της στέρησε τον απαραίτητο εκείνο λαϊκό χαρακτήρα, που θα την έκανε προσφιλή στον πολύ κόσμο. Και το εντελώς θεωρητικό της θέμα δεν βοήθησε τους χριστιανούς, που δεν είχαν τις απαραίτητες θεολογικές προϋποθέσεις, να ξεπεράσουν την επιφάνεια και να εισδύσουν στην πανηγυριζόμενη δόξα του διδασκάλου Χριστού, της Σοφίας και Λόγου του Θεού, της πηγής του ακένωτου ύδατος. Συνέβη με αυτή κάτι ανάλογο με εκείνο που συνέβη με τους περίφημους ναούς της του Θεού Σοφίας, που αντί να τιμώνται στο όνομα του Χριστού ως Σοφίας του Θεού, προς τιμήν του οποίου ανεγέρθησαν, κατάντησαν, για τους ιδίους λόγους, να πανηγυρίζουν στην εορτή της Πεντηκοστής ή του αγίου Πνεύματος ή της αγίας Τριάδος ή των Εισοδίων ή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ή και αυτής της μάρτυρος Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης.
(Ι. Μ. Φουντούλη, «Λογική λατρεία»)
Πηγή: http://fdathanasiou.wordpress.com/2011/05/17/%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AE-%CE%B9-%CE%BC-%CF%86%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B7/

Τί είναι η Μεσοπεντηκοστή;



«Ο Μεσσίας (= Χριστός), όταν η εορτή ήταν στο μέσο, στάθηκε ανάμεσα στους διδασκάλους του μωσαϊκού Νόμου και τους δίδασκε».
Την εορτή της Μεσοπεντηκοστής την εορτάζουμε για την τιμή των δύο μεγάλων εορτών, δηλαδή του Πάσχα και της Πεντηκοστής, επειδή αυτή και ενώνει και συνδέει τις δύο αυτές εορτές. Η εορτή της Μεσοπεντηκοστής θεσπίστηκε για τον εξής λόγο: Μετά το υπερφυές θαύμα που έκαμε ο Χριστός στο παράλυτο, οι Ιουδαίοι, σκανδαλισμένοι δήθεν για το Σαββάτου (διότι πράγματι, Σάββατο θεράπευσε ο Κύριος τον παράλυτο), Τον καταδίωκαν και ζητούσαν να τον σκοτώσουν. Για το λόγο αυτό ο Ιησούς έφυγε από τα Ιεροσόλυμα και πήγε στη Γαλιλαία, όπου και διέμενε στα όρη της περιοχής εκείνης με τους μαθητές Του. Εκεί έκανε το υπερφυές θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, και έφαγαν και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς να υπολογίζονται στον αριθμό αυτό γυναίκες και παι­διά. Μετέπειτα, κατά την εορτή της Σκηνοπηγίας (ήταν δε και αυτή μεγάλη εορτή των Ιουδαίων), ο Ιησούς ανέβηκε και πάλι στα Ιεροσόλυμα και περπατούσε στα κρυφά.  Στο μέσο όμως της εορτής ανέβηκε στο Ναό και δίδασκε· και όλοι έμεναν έκπληκτοι από τη διδαχή Του. Αλλά, επειδή Τον φθονούσαν, έλεγαν: «Πώς αυτός ξέρει γράμματα, ενώ δεν έχει σπουδάσει;». Αλλά ο Ιησούς, όντας πράγματι νέος Αδάμ, όπως εκείνος ο πρώτος ήταν κατάμεστος από σοφία, έτσι και Αυτός, όντας επιπλέον και Θεός, ήταν παντογνώστης (που βέβαια ο πρώτος Αδάμ δεν ήταν). Γόγγυζαν λοιπόν όλοι κατά του Χριστού και επιδίωκαν να Τον σκοτώσουν οπωσδήποτε. Εκείνος δε, ελέγχοντάς τους ότι μάχονταν δήθεν υπέρ του Σαββάτου, είπε: «Γιατί ζητάτε να με σκοτώσετε;». Και στρέφοντας τη σκέψη των Ιουδαίων στο μωσαϊκό Νόμο, τους είπε επιπρόσθετα ότι δεν είχαν κανένα λόγο να θυμώνουν εναντίον του, επειδή θεράπευσε κατά την ημέρα του Σαββάτου τον παράλυτο, διότι και ο Μωυσής έχει νομοθετήσει ότι το Σάββατο μπορεί να καταλύεται, στη περίπτωση που πρόκειται για περιτομή, (όταν η όγδοη ημέρα από τη γέννηση του αρσενικού παιδιού, κατά την οποία έπρεπε αυτή να γίνει, συνέπιπτε με την ημέρα του Σαββάτου. Και συνεχίζοντας ο Κύριος, είπε: «Αν ένας άνθρωπος περιτέμνεται το Σάββατο, για να μην παραβιαστεί ο Νόμος του Μωυσή, εσείς θυμώνετε εναντίον μου, επειδή θεράπευσα έναν ολόκληρο άνθρωπο κατά την ημέρα του Σαββάτου;»). Και βέβαια ο Κύριος έκαμε διάλογο πολλή ώρα με τους Ιουδαίους περί του θέματος αυτού και τους τόνισε ότι δοτήρας του Νόμου ήταν αυτός ο ίδιος και ότι ήταν ίσος προς τον Πατέρα. Και αυτό το τόνισε  ιδιαίτερα κατά την τελευταία και πιο επίσημη ημέρα της εορτής (λέγοντας τους: «Εάν κανείς διψάει, ας έλθει σ’ εμένα και ας πιει»). Μετά ο Ιησούς τους είπε και πάρα πολλά άλλα, και ιδιαίτερα βαρυσήμαντα. Τότε εκείνοι πήραν στα χέρια τους πέτρες, για να τις ρίξουν καταπάνω Του, πλην όμως πέτρα δεν Τον άγγιξε ούτε κατ’ ελάχιστον. Και τούτο, διότι ο Ιησούς χάθηκε θαυματουργικά από τα μάτια τους και, περνώντας από ανάμεσά τους απαρατήρητος, έφυγε από το Ναό. Φεύγοντας δε από εκεί ο Κύριος και διαβαίνοντας από το μέσο της πόλεως, είδε κάποιον που είχε γεννηθεί τυφλός και τον θεράπευσε, κάνοντας τα μάτια του να βλέπουν.
Πρέπει δε να ξέρουμε ότι οι μέγιστες εορτές των Ιουδαίων είναι τρεις: Πρώτη είναι η εορτή του Πάσχα, η οποία τελείται κατά τον πρώτο μήνα, προς ανάμνηση της διάβασης της Ερυθράς θάλασσας. Δεύτερη είναι η Πεντηκοστή, η οποία θεσπίστηκε προς ανάμνηση της παραμονής τους στην έρημο επί πενήντα ημέρες, μετά τη διάβαση της Ερυθράς θάλασσας -πενήντα ημέρες, πράγματι, πέρασαν από τη διάβαση της Ερυθράς μέχρι που έλαβαν το μωσαϊκό Νόμο. (Συνολικά βέβαια στην έρημο έμειναν σαράντα χρόνια). Η εορτή αυτή γίνεται και προς τιμήν του αριθμού εφτά, ο οποίος θεωρείται από αυτούς ιερός. Τρίτη είναι η εορτή της Σκηνο­πηγίας, η οποία θεσπίστηκε προς ανάμνηση της σκηνής, την οποία ο Μωυσής κατασκεύασε και έστησε με αρχιτέκτονα τον Βεσελεήλ και έχοντας ως πρότυπο τη σκηνή που είδε (που του περιέγραψε ο Θεός) στη νεφέλη στο όρος Σινά. Η εορτή αυτή διαρκεί εφτά ημέρες και, εκτός από τον παραπάνω λόγο, θεσπίστηκε και προς ανάμνηση της επί σαράντα χρόνια παραμονής των Εβραίων στην έρημο. Αλλά και με τη συγκομιδή των καρπών σχετίζεται η εορτή της Σκηνοπηγίας. Τότε, λοιπόν, ενώ τελούνταν η εορτή αυτή, στάθηκε όρθιος ο Χριστός και έκραξε με φωνή μεγάλη: «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω». Εάν δηλαδή κάποιος αισθάνεται πόθο και δίψα, όχι για αγαθά υλικά και φθαρτά, αλλά για την εσωτερική γαλήνη και τη μακαριότητα της θείας ζωής, ας έρχεται προς έμενα διά της πίστεως και ας πίνει ελεύθερα. Πλησίον μου θα ικανοποιηθούν όλοι οι ευγενείς του πόθοι και θα βρει ανάπαυση η ψυχή του.
Επειδή λοιπόν με τη διδασκαλία Του αυτή ο Χριστός απέδειξε ότι είναι Μεσσίας (δηλαδή χρισμένος από το Θεό Πατέρα βασιλέας και λυτρωτής), αφού έγινε μεσίτης και συμφιλιωτής των ανθρώπων και του αιώνιου Πατέρα Του, γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία, εορτάζοντας την εορτή αυτή και ονομάζοντάς την Μεσοπεντηκοστή, ανυμνούμε και τον Μεσσία Χριστό, αλλά συνάμα δηλώνουμε και τη μεγάλη σημασία που έχει η εορτή αυτή ευρισκόμενη στο μέσο μεταξύ των δύο μεγάλων εορτών της Εκκλησίας μας, δηλαδή του Πάσχα και της Πεντηκοστής. Νομίζω δε ότι για το λόγο αυτό θεσπίστηκε να γίνεται μετά την εορτή αυτή η εορτή της Σαμαρείτιδας, διότι και σ’ εκείνη την εορτή γίνεται λόγος για το Μεσσία Χριστό και περί ύδατος και δίψας, όπως και κατά την παρούσα εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Πέραν δε τούτου, κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη, ο διάλογος με τη Σαμαρείτιδα έγινε αρκετά πριν από τη θεραπεία του εκ γενετής τυφλού.
Με το  άπειρό  Σου έλεος , Χριστέ ο Θεός , ελέησέ μας .Αμήν.
(Γ.Δ.Παπαδημητρόπουλου, «Με τους Αγίους μας»-συναξάρια Τριωδίου και Πεντηκοσταρίου.)

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Η Φράγκικη αντίληψη περί της υπάρξεως του Θεού και των "περιούσιων λαών"



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 10η Ιανουαρίου 2019
Η ΦΡΑΓΚΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ «ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ ΛΑΩΝ»
Προφανώς ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Ελληνικό Έθνος στις σημερινές δύσκολες συγκυρίες είναι η κρίση της ελληνορθόδοξης ταυτότητας μας. Ο κίνδυνος αλώσεως του ελληνορθοδόξου Πολιτισμού μας με επίκεντρο την Ορθόδοξη πίστη μας, που αποφεύχθηκε τόσο στην περίοδο της Φραγκοκρατίας, όσο και της Τουρκοκρατίας, έγινε πλέον πραγματικότητα τον 19ον αιώνα μετά την εθνική μας παλιγγενεσία. Η γνωστή Βαυαροκρατία που επακολούθησε μετά τους ηρωικούς αγώνες των προγόνων μας για «του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στον φράγκικο, δυτικό Πολιτισμό, με αποτέλεσμα την πνευματική στροφή στην πορεία του γένους μας προς την Δύση σε όλους τους τομείς, στην Εκκλησία, στην παιδεία, στην πολιτική, στο ήθος, στην πολιτιστική μας Παράδοση. Την ελληνορθόδοξη πνευματική μας κληρονομιά την οποία κατορθώσαμε να κρατήσουμε αλώβητη με αίμα και θυσίες, ακόμη και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, την ξεπουλήσαμε αμαχητί στους ευρωπαίους συμμάχους μας, έτσι ώστε σήμερα,δύο σχεδόν αιώνες μετά, να βιώνουμε μια πρωτοφανή πνευματική αλλοτρίωση, με την πολιτική μας ηγεσία σύμμαχο σ’ αυτή την πνευματική εξέλιξη-αλλοτρίωση, την δε εκκλησιαστική, ανυποψίαστη και ουσιαστικά αδιάφορη. Τώρα μάλιστα που γίναμε «ευρωπαίοι», μέλος του εκτρωματικού οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και της Νομισματικής Ένωσης, δεν μας ταιριάζει η Ελληνορθοδοξία, αλλά η «θρησκευτική ουδετερότητα», την οποία υπαγορεύει ο «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός» και ο άθεος Ουμανισμός, αυτή η κατάρα του σύγχρονου κόσμου.
Ο μύθος που γαλούχησε και νάρκωσε τις χριστιανικές γενεές του 19ου και 20ου αιώνα ότι δήθεν ο «Διαφωτισμός» υπήρξε η εποχή των μεγάλων και «φωτισμένων» πνευμάτων, οι οποίοι με την βαθυστόχαστη σκέψη τους διέλυσαν την στενοκεφαλιά και το πνευματικό σκοτάδι του Μεσαίωνα και άνοιξαν δήθεν νέους ορίζοντες στο ευρωπαϊκό πνεύμα, εξακολουθεί να κυριαρχεί στη σκέψη και στην ιδεολογία πολλών συγχρόνων διανοητών και πνευματικών ταγών της ελληνικής κοινωνίας μας, όπως αυτό τουλάχιστον φαίνεται από ένα πλήθος δημοσιευμάτων σε εφημερίδες και στο διαδίκτυο.
Ένα τέτοιο δημοσίευμα, που αποπνέει αθεΐα τύπου «Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού», έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μας στην εφημερίδα των Αθηνών «Καθημερινή» (φ.4-11-2018), με τίτλο: «Και Θεός υπάρχει και λαός περιούσιος» του γνωστού δημοσιογράφου κ. Παντελή Μπουκάλα.
Ο δημοσιογράφος, σχολιάζει μια «έρευνα που πραγματοποίησε το αμερικανικό Pew Researsh Center την περίοδο 2015-2017, σε 56.000 πολίτες 34 κρατών της Δυτικής, της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης». Στην έρευνα αυτή «κλήθηκαν να απαντήσουν μονολεκτικά στο ερώτημα αν υπάρχει Θεός. Εκεί οι Έλληνες πρωτεύσαμε, όπως σε εκτενή παρουσίαση των πορισμάτων της έρευνας στην ‘Καθημερινή’ της Τρίτης, 30 Οκτωβρίου: Το 92% των ερωτηθέντων συμπατριωτών μας δήλωσε ότι πιστεύει πως υπάρχει Θεός». Παίρνοντας δε αφορμή από το πόρισμα αυτής της δημοσκοπήσεως, εκφράζει το ερώτημα, αν θα «μπορούσε η κάλπη να δώσει τελεσίδικες απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν το ανθρώπινο γένος», τα οποία απαριθμεί στη συνέχεια: «Υπάρχει Θεός; Είναι ένας, κι αν ναι, ποιος προκρίνεται από τους πάμπολλους που έχει λατρέψει μέχρι στιγμής η ανθρωπότητα, ή έστω απ’ όσους λατρεύονται ακόμα; Είναι τρισυπόστατος; Υπάρχει Θεός χωρίς θρησκεία, χωρίς επί γης εκπροσώπους δηλαδή, αυτόκλητους ή «εκλεκτούς»; Υπάρχει ζωή μετά θάνατον και ποιας ακριβώς εκδοχής; Θα ξανασμίξουμε με τους δικούς μας και με ποια μορφή; Έχει νόημα η ζωή, βαθύτερο από το «φάτε, πιέτε, μωρ’ αδέρφια», ή το «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» δεν ισχύει μόνο για «όσα ουκ υπάρχει μετά θάνατον» αλλά γενικώς; Έχει σκοπό το σύμπαν ή είναι μια μάταιη σπατάλη ύλης και ενέργειας; Είναι ένα το σύμπαν ή υπάρχουν και παράλληλά του; Πόσες είναι οι διαστάσεις; Υπάρχουν εξωγήινοι, κι αν ναι, είναι αγαθοί ή κακούργοι; Έχει τέλος ο χρόνος; Είχε αρχή; Είναι εφικτά στα ταξίδια στον χρόνο, προς το παρελθόν ή το μέλλον, και αν ναι, έχουμε τη δυνατότητα ή το δικαίωμα να επέμβουμε αναδρομικά ή προληπτικά; Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως κακός και εκ βουλήσεως καλός ή ανάποδα; Καταγόμαστε από τον πίθηκο; Είμαστε διαστημική σπορά ή αυτοφυείς γήινοι;».
Σίγουρα οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, να βρούμε την απάντηση στα μεγάλα αυτά και πανανθρώπινα ερωτήματα, τα οποία αείποτε απασχολούσαν την ανθρώπινη σκέψη και τον φιλοσοφικό στοχασμό. Εδώ έχει δίκαιο ο αρθρογράφος, δεν πέφτει έξω, διότι ο αληθινός Θεός και όσα αγγίζουν την μετά θάνατον πραγματικότητα δεν ανακαλύπτονται με την ανθρώπινη λογική και την επιστημονική έρευνα, αλλά είναι καρπός Θείας Αποκαλύψεως. Το ερώτημα λοιπόν εξακολουθεί να παραμένει. Αφού οι δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, ποιος μπορεί να μας βοηθήσει; Ποιος μπορεί να μας δώσει αυθεντικές απαντήσεις στα παρά πάνω μεγάλα και καυτά ερωτήματα; Δεν μπορεί να μας δώσει απάντηση ο αρθρογράφος. Γιατί; Διότι τα μόνα εργαλεία που διαθέτει στα χέρια του είναι ο ορθολογισμός και η επιστημονική έρευνα. Έτσι τον δίδαξε η άθεη ευρωπαϊκή διανόηση. Nα έχει δηλαδή εμπιστοσύνη μόνο στα εργαλεία αυτά και να καταφρονεί και να απορρίπτει a priori την Θεία Αποκάλυψη, όπως αυτή είναι καταγεγραμμένη στην αγία Γραφή και όπως έχει ερμηνευτεί από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Και όχι μόνο να την απορρίπτει, αλλά και να την χλευάζει ως ξεπερασμένη, ως αναχρονιστική και σκοταδιστική, αφού έτσι τον δίδαξαν ο Βολταίρος, ο Ζαν Ζακ Ρουσώ και ο Μοντεσκιέ, τα μεγάλα και δήθεν «φωτισμένα» πνεύματα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Ούτε καν διανοείται να σχολιάσει τις αυθεντικές απαντήσεις, που μας δίνει η αγία Γραφή και οι άγιοι Πατέρες.
Παρά κάτω προσπαθεί να ερμηνεύσει ηθικιστικά και κοινωνιολογικά το αποτέλεσμα της δημοσκοπήσεως: Γράφει: «Τι σημαίνει άραγε για το 92% των Ελλήνων η πίστη τους στην ύπαρξη Θεού; Πώς μεταφράζεται στη γλώσσα της ηθικής η πίστη τους αυτή και πώς επηρεάζει την καθημερινότητά τους; Γίνονται καλύτεροι άνθρωποι λόγω της πίστης τους; Φοβούνται περισσότερο να κάνουν το κακό; …Αν ζούσαμε σε κοινωνία καλών χριστιανών, όντως χριστιανών, το τωρινό αστυνομικό ρεπορτάζ των ΜΜΕ, τόσο πλούσιο σε κακότητα, απλώς δεν θα υπήρχε, ή θα εξαντλούνταν σε μονόστηλα. Και δεν θα γκρινιάζαμε όλοι, από γενιά σε γενιά, για τη σήψη, την παρακμή, τη διαφθορά, την κρίση ηθικής και αξιών. Για τους πολλούς η σχέση με τη θρησκεία είναι μια ρουτίνα, μια κοινωνική συνήθεια».
Αναμφίβολα το ποσοστό 92% των Ελλήνων πολιτών οι οποίοι δηλώνουν πίστη στο Θεό, μπορεί να μην εκφράζει το σύνολο των συνειδητοποιημένων πιστών, αλλά μπορεί να αξιολογηθεί θετικά, διότι σε άλλα κράτη η πλειοψηφία των πολιτών δηλώνουν άθεοι, ή αγνωστικιστές. Βεβαίως αν το έθνος μας βίωνε στην πλειοψηφία του τις χριστιανικές αρχές η κοινωνία μας θα ήταν τελείως διαφορετική, θα έμοιαζε με ένα επίγειο παράδεισο. Δεν θα υπήρχε ησήψη, η παρακμή, η διαφθορά, η κρίση ηθικής και αξιών, την οποία βιώνουμε σήμερα. Θα είχαν σχεδόν εξαλειφθεί τα εγκλήματα οι διαρρήξεις, οι κλοπές, οι αδικίες, η κοινωνική ανισότητα, η καταπίεση των φτωχών και αδυνάτων, ο πανσεξουαλισμός, και τόσα άλλα θλιβερά και αποτρόπαια, που ακούμε κάθε μέρα στην τηλεόραση και το διαδίκτυο. Ωστόσο ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν να τον ακολουθήσει. Σέβεται την ελευθερία της βουλήσεώς του, διότι έτσι τον έπλασε, ελεύθερο. Πέραν τούτου ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να μας κάμει απλά ηθικότερους, να φτιάξει μια καλλίτερη και δικαιότερη κοινωνία, αλλά να καταργήσει το κράτος του διαβόλου και να απελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο. Να αναπλάσει τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού, να ενωθεί μαζί Του, να γίνει κατά χάριν Θεός. Το διαχρονικό σκάνδαλο για τους αρνητές Του είναι ότι δεν μετέβαλλε τον κόσμο μαγικά σε παραδεισένιο.
Και καταλήγει: «Δεν είναι απίθανο, πάντως, να δηλώνουμε ότι πιστεύουμε στην ύπαρξη του Θεού απλώς και μόνο επειδή πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι Έλληνας, ή έστω φιλέλληνας. Είμαστε δηλαδή λαός περιούσιος. Έτσι φρονούμε». Η Εκκλησία του Χριστού ουδέποτε ταυτίστηκε με κάποιον λαό. Ο Χριστός ήρθε ώστε δι’ Αυτού να σωθούν όλοι οι άνθρωποι όλων των εθνών, όλων των εποχών. Ο Εθνοφυλετισμός αποτελεί αίρεση, που έχει καταδικαστεί από Άγιες Συνόδους και από Πατέρες της Εκκλησίας μας. Κανένα έθνος και κανένας λαός δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο, να αποτελεί τον περιούσιο λαό του Θεού. Ο περιούσιος λαός του Θεού στην εποχή της Καινής Διαθήκης είναι όλα τα μέλη της Εκκλησίας, σε οποιαδήποτε φυλή, ή έθνος και αν αυτά ανήκουν. Όπως τονίζει ο απόστολος: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ.3,26-28). Οι όντως ανεκτίμητες υπηρεσίες του Ελληνισμού στην Εκκλησία δεν μπορούν να δικαιολογήσουν καμιά έννοια περιουσίου λαού.
Περαίνοντας εκφράζουμε την απογοήτευσή μας για την προκατάληψη και την εχθρική στάση που τηρεί η πλειονότητα, δυστυχώς, των διανοουμένων στην ελληνική κοινωνία μας προς την ορθόδοξη πίστη μας και την ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας. Αν μπορούσαν να ανακαλύψουν τον ανεκτίμητο πλούτο της και την ασύγκριτη ανωτερότητά της, δεν θα κατέφευγαν στα ξυλοκέρατα της Δύσεως. Δεν θέλουν όμως! Απεναντίας, επιδιώκουν διακαώς και διαχρονικώς, να μας αφομοιώσουν με το στανιό και με το ζόρι, στον φράγκικο Πολιτισμό, ο οποίος αποτελεί ένα ξένο σώμα στον Ορθόδοξο λαό μας. Θα κλείσουμε με μια εύστοχη επισήμανση συγχρόνου ερευνητού: «Οι ελληνορθόδοξοι ομιλούν ‘με!’ τους ιδίους τους Αγίους και ‘με!’ Τον ίδιο Τον Άγιο Τριαδικό Θεό, ενώ αντιθέτως οι Φραγκο-παπο-Δυτικοί ομιλούν ‘για!’ τους Αγίους και ‘για!’ τον (όποιο) Θεό. Μόνον οι Ελληνο-Ορθόδοξοι μπορούν να νιώσουν τη γιγαντιαία διαφορά της βιωματικής έννοιας του: ομιλούν ‘με!’, ως προς το ομιλούν ‘για!’ Αγίους και ‘για!’ Άγιο Τριαδικό Θεό». (Ηλία Καλλιώρα, «Ρωμιοσύνη, Ιστορικό, Οδοιπορικό, Αναβίωση», Αθήνα 2017, σελ.123).
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Ι. Μητρόπολις Πειραιώς: Αυτοκέφαλο Ουκρανίας: Θεραπεία πνευματικού προβλήματος ή περαιτέρω άνοιγμα της πληγής;



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 14η Φεβρουαρίου 2019
ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ: ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ Ή ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΠΛΗΓΗΣ;
Δεν μας έφθανε η μεγάλη πληγή που μας άνοιξε η «Σύνοδος» της Κρήτης, (2016), με την νομιμοποίηση, (αντί της καταδίκης), του Οικουμενισμού και τις εξ’ αιτίας αυτής ολέθριες συνέπειες για την καθολική ενότητα της Εκκλησίας με την δημιουργία, ως γνωστόν, νέων σχισμάτων και διαιρέσεων και μας ήρθε δύο χρόνια μετά, ως κεραυνός εν αιθρία, ένα καινούργιο μείζον πρόβλημα, πανορθοδόξων και αυτό διαστάσεων, η χορήγηση Αυτοκεφάλου στην Ουκρανία, που έγινε αφορμή δημιουργίας νέου μεγάλου σχίσματος, με ανυπολόγιστες για την διορθόδοξη ενότητα συνέπειες. Οι εξελίξεις γύρω από το ζήτημα αυτό είναι καταιγιστικές, με το σχίσμα αντί να θεραπεύεται, δυστυχώς να βαθαίνει όλο και περισσότερο. Η αντικανονικήεκκλησιαστική απόσχιση της Εκκλησίας της Ουκρανίας από το Πατριαρχείο της Ρωσίας, με το οποίο επί αιώνες ήταν εκκλησιαστικά συνδεδεμένη, με μονομερείς ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια, όπως ήταν επόμενο, στην άρνηση πολλών Τοπικών Εκκλησιών, (Πατριαρχεία Μόσχας, Αντιοχείας, Σερβίας, Εκκλησία Πολωνίας, κ.α.), να αναγνωρίσουν αυτό το εκκλησιαστικό «πραξικόπημα», ενώοι υπόλοιπες παραμένουν αμήχανες και αναποφάσιστες. Το γεγονός ότι καμία Τοπική Εκκλησία δεν ανταποκρίθηκε, να στείλει αντιπροσωπία στην ενθρόνιση του νέου «προκαθημένου» στην Ουκρανία, κ. Επιφανίου, λέγει πολλά και δείχνει πάνω στην πράξη ότι,(προς το παρόν τουλάχιστον), καμία δεν δέχεται να αναγνωρίσει τον νέο «προκαθήμενο». Το Άγιον Όρος, με συντριπτική πλειοψηφία, (15 στις είκοσι Μονές), αρνήθηκε να στείλει αντιπροσωπία στην ενθρόνιση.
Η υπό τονΜητροπολίτη Ονούφριοκανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας , η οποία ειρήσθωαντιπροσωπεύει το 80% του πιστού λαού της Ουκρανίας με 90 κανονικούς επισκόπους, 12.500 ενορίες, 5.000 μοναχούς και εκατομμύρια πιστούς, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην δήθεν «ενωτική σύνοδο», που έγινε τον περασμένο Δεκέμβριο, (15.12.2018), για την εκλογή του προκαθημένου. Εν τω μεταξύ ο διωγμός που εξαπέλυσε ο κρατικός μηχανισμός κατά της κανονικής Εκκλησίας με βίαιες διαρπαγές Ναών, ιερών Μονών κλπ, είναι άνευπροηγουμένου και τείνει να εξελιχθεί σε εμφύλιο σπαραγμό. Ωστόσο οι πιστοί της κανονικής Εκκλησίας παρ’ όλες τις πιέσεις και την βία που χρησιμοποιείται εις βάρος τους, παραμένουν αμετακίνητοι και συνεχίζουν να αγωνίζονται με σθένος για να κατοχυρώσουν τα δίκαια αιτήματά τους.
Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μας άρθρο σχετικό με το ουκρανικό ζήτημα, του Σεβ. Μητροπολίτου Αρκαλαχωρίου, (Κρήτης) και καθηγητού του ΑΠΘ, κ. Ανδρέα Νανάκη, στην ιστοσελίδα: «Ρομφαία», με τίτλο: «Αυτοκέφαλο Ουκρανίας: Θεραπεία πνευματικού προβλήματος». Μελετήσαμε με προσοχή το άρθροκαι διαπιστώσαμε, ότι παραποιείται η πραγματικότητα για ευνοήτους λόγους. Είναι εμφανής η προσπάθεια του συντάκτου, όχι απλώς να συγκαλύψει, αλλά και να δικαιώσει αυτή την ενέργεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είτε με υπεραπλουστεύσεις στο όλο εκκλησιαστικό πρόβλημα, είτε αποσιωπώντας ουσιώδεις πλευρές του. Ουσιαστικά επαναλαμβάνει την περιρρέουσα επιχειρηματολογία περί δήθεν «θεραπείας» του ουκρανικού προβλήματος. Μάλλον συσκοτίζει τα πράγματα.
Προφανώς, για να προϊδεάσει τους αναγνώστες, ότι αυτά που γράφει ευθυγραμμίζονται με τους αγίους Πατέρες, παραθέτει ένα απόφθεγμα του νεοφανούς αγίου και ομολογητού της Ορθοδοξίας Ιουστίνου Πόποβιτς: «Η ανθρώπινη προσωπικότητα, σε όλες τις βαθμίδες της αμαρτίας, είναι στη βάση της θεοκεντρική και χριστοκεντρική και το νόημα και το πλήρωμά της το βρίσκει στη συνένωση με τον Θεάνθρωπο και Σωτήρα Ιησού Χριστό». Πολύ ορθά και άξια πολλής προσοχής τα όσα γράφει εδώ ο άγιος, τον οποίο ιδιαιτέρως σεβόμαστε και τιμούμε, διότι είναι ο διδάσκαλος και οδηγός μας στον αντιοικουμενιστικό αγώνα, στον οποίο ανάλωσε το βίο του. Μόνο που δεν μας λέει εδώ ο συντάκτης, τι θα έλεγε, αν ζούσε σήμερα ο άγιος, σχετικά με το όλο ζήτημα του ουκρανικού σχίσματος. Θα ήταν άραγε σύμφωνος, να χορηγηθεί Αυτοκεφαλία, καθ’ ον χρόνον η συντριπτική πλειοψηφία του κλήρου και του λαού δεν το επιθυμεί; Θα ήταν σύμφωνος να χορηγηθεί,με τον τρόπο με τον οποίο χορηγήθηκε και με τη διαδικασία που ακολουθήθηκε; Θα επέμενε να καταλυθεί η κανονική τάξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, για χάρη των αμετανόητων σχισματικών, οι οποίοι έχουν προκαλέσει ανυπολόγιστη ζημιά στην τοπική Εκκλησία; Θα αγνοούσε το γεγονός, ότι εν προκειμένω δεν υφίσταται το λεγόμενο «έκκλητο» σε άλλη τελεία Πατριαρχική Σύνοδο παρά μόνον σε Οικουμενική Σύνοδο και ότι επομένως η χορήγηση Αυτοκεφαλίας αποτελεί επέμβαση στο κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσίας; Θα αγνοούσε, ότι όλα τα κατ’ έτος εκδιδόμενα «Ημερολόγια», ή «Επετηρίδες» και αυτού ακόμη του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέχρι και του έτους 2018, αναγράφουν ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας υπάγεται κανονικώς στην Εκκλησία της Ρωσίας; Ότι από τον 17ο αιώνα και εντεύθεν όλα τα «Συνταγμάτια», στα οποία καταγράφονται οι κανονικές δικαιοδοσίες των θρόνων, δεν αναφέρουν την Ουκρανία στις υποκείμενες στο Οικουμενικό Πατριαρχείο εκκλησιαστικές επαρχίες; Ότι όλα τα Πατριαρχεία και οι κατά τόπους Αυτοκέφαλες Εκκλησίες θεωρούν ως μοναδικό κανονικό Μητροπολίτη Κιέβου τον κ. Ονούφριο, που υπάγεται στην Εκκλησία της Ρωσίας; Δεν νομίζουμε.
Βεβαίως είναι αλήθεια ότι «η ανθρώπινη προσωπικότητα, σε όλες τις βαθμίδες της αμαρτίας, είναι στη βάση της θεοκεντρική και χριστοκεντρική…». Είμαστε όμως βέβαιοι, ότι αν ζούσε σήμερα ο άγιος, θα απηύθυνε την παρά πάνω φράση στους αμετανόητους σχισματικούς, οι οποίοι δεν αποδέχθηκαν την απόφαση της Εκκλησίαςτης Ρωσίας και το χειρότερο: όντας καθηρημένοι και αφορισμένοι, συνέχιζαν επί τρεις σχεδόν δεκαετίες να αυθαιρετούν, «χειροτονώντας» «επισκόπους» και «κληρικούς». Όπως είναι γνωστό, πολλοί από τους πρωτεργάτες του σχίσματος του 1991 είχαν ανύπαρκτη χειροτονία, (όπως ο Μακάριος Μαλέτιτς), όπως και οι «επίσκοποι» και οι «ιερείς» της σχισματικής ομάδας του. Και όμως όλοι αυτοί, αναγνωρίστηκαν ως κανονικοί κληρικοί, με μια γραφειοκρατική πατριαρχική απόφαση, χωρίς κανονικές χειροτονίες!
Παρά κάτω συνεχίζει: «Άλλοτε ο πειρασμός της ματαιοδοξίας και της συλλογικής ή ατομικής φιλοδοξίας, άλλοτε η βεβαιότητα της πνευματικής αυτάρκειας και πληρότητας και άλλοτε η συμπόρευση με άρχοντες και εξουσίες του κόσμου τούτου συστοιχίζουν Εκκλησία και επισκόπους σε πολιτικές στοχεύσεις και σκοπιμότητες, με αποτέλεσμα οι συνεπίσκοποι, με τους οποίους συλλειτούργησαν και συνυπέγραψαν για την αναγκαιότητα του ουκρανικού αυτοκεφάλου κοινές διακηρύξεις, εν προκειμένω αρχιερείς να καθαιρούνται, στον δε εκκλησιαστικό αφορισμό να επικαλούνται κανονικά παραπτώματα τα οποία επί τούτου ενθυμήθηκαν». Δυστυχώς δεν ομιλεί με σαφήνεια και δεν μας εξηγεί, ποιους εννοεί. Είναι όμως φανερό, ποιους κατέβαλε «ο πειρασμός της ματαιοδοξίας και της συλλογικής, ή ατομικής φιλοδοξίας», για να δημιουργήσουν το σχίσμα στην Ουκρανία. Ο σχισματικός Φιλάρετος ο οποίος σήκωσε παντιέρα «Αυτοκεφαλίας», όταν απέτυχε να γίνει Πατριάρχης Μόσχας! Το ίδιο και ο έτερος σχισματικός ο Μακάριος, ο οποίος δημιούργησε δική του «Εκκλησία», για να γίνει «προκαθήμενος» της «νέας ουκρανικής Εκκλησίας», χειροτονημένος από ένα καθηρημένο διάκονο και ένα αυτοχειροτονημένο ψευδοπατριάρχη!
Ισχυρίζεται ότι «η συμπόρευση με άρχοντες και εξουσίες του κόσμου τούτου συστοιχίζουν Εκκλησία και επισκόπους σε πολιτικές στοχεύσεις και σκοπιμότητες», υπονοώντας μάλλον, ότι οι επίσκοποι της κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας συστοιχίστηκαν με την ρωσική κυβέρνηση. Αλλά αποσιωπά το γεγονός ότι και το Οικουμενικό Πατριαρχείο συμπορεύτηκε δυστυχώς «με άρχοντες και εξουσίες του κόσμου τούτου». Είναι σήμερα γνωστές σε όλους οι παρεμβάσεις των Δυτικών,για να αποκατασταθούν οι σχισματικοί και καθηρημένοι του Κιέβου και να δοθεί η περιβόητη Αυτοκεφαλία στη «νέα Εκκλησία». Και όλοι γνωρίζουν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο, για να προωθηθούν γεωπολιτικά συμφέροντα και σκοπιμότητες των δυτικών, (Η.Π.Α., Ευρωπαϊκή Ένωση, Ν.Α.Τ.Ο.), όπως αποδείξαμε σε παλαιότερη ανακοίνωσή μας: (βλ. «Έκκληση προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος σχετικά με το Ουκρανικό ζήτημα», 21.1.2019). Όλοι γνωρίζουν ότι το Αυτοκέφαλο δόθηκε, για να αποσπασθεί και εκκλησιαστικά η Ουκρανία από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, ώστε να ματαιωθεί κάθε προσπάθεια δημιουργίας μιας μεγάλης συνομοσπονδίας Ορθοδόξων κρατών στην ανατολική Ευρώπη με κυρίαρχη δύναμη την Ρωσία. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ (Πατριαρχείου Ρωσίας) κ. Ιλαρίων είναι αποκαλυπτικός: «Η βιασύνη της νομιμοποίησης των ουκρανικών μη-κανονικών σχισματικών οργανώσεων, οφείλεται σε πολιτικούς λόγους που οι ουκρανικές αρχές δεν κρύβουν. Βλέπουμε ήδη τους πρώτους πικρούς καρπούς αυτής της πολιτικοποίησης της εκκλησιαστικής ζωής» (Ιστ. Ρομφαία). Αυτή την σημαντική παράμετρο του ουκρανικού ζητήματος την αποσιωπά ο συντάκτης, για ευνοήτους λόγους.
Παρά κάτω γράφει: «Μακάρι στον έσω μας άνθρωπο, στις παραπάνω περιπτώσεις, να ομολογούμε καθαρτικά την αλήθεια και την πειρασμική δοκιμασία της ψυχοπαθούς (πάθη ψυχής) αυτής εκκλησιαστικής καταστάσεως, η οποία διαταράσσει την ενότητα και την ειρήνη της Εκκλησίας και επιφέρει διαμελισμό εις τον άρραφο χιτώνα του Κυρίου μας… Η ενότητα και η ειρήνη στη διαχρονική, εκκλησιαστική, πατερική, εμπειρική μαρτυρία, προϋποθέτουν θεοκεντρικότητα και χριστοκεντρικότητα. Καρπός αυτής της πνευματικής καταστάσεως είναι η συγχώρεση που επιφέρει την εκκλησιαστική ειρήνη». Και πάλι δεν μας διευκρινίζει, ποιοι ευθύνονται για τη διατάραξη της ενότητας και της ειρήνης στην Εκκλησία και επέφεραν τον διαμελισμό στον άρραφο χιτώνα του Χριστού. Μήπως ο Ονούφριος και η περί αυτόν Ιεραρχία και το εκκλησιαστικό πλήρωμα της κανονικής Εκκλησίας; Ασφαλώς όχι! Τον άρραφο χιτώνα του Χριστού τον έσχισαν οι σχισματικοί, (Φιλάρετος και Μακάριος) και τώρα τον σχίζουν ακόμη περισσότερο, όσοι θέλησαν να δώσουν κανονικότητα στην αντικανονικότητα εκείνων! Ασφαλώς «η ενότητα και η ειρήνη… προϋποθέτουν θεοκεντρικότητα και χριστοκεντρικότητα». Και ασφαλώς καρπός αυτής της πνευματικής καταστάσεως είναι η συγχώρεση. Η βασική προϋπόθεση όμως της συγχώρεσης είναι η μετάνοια. Δυστυχώς πουθενά δεν συναντήσαμε ίχνος μετάνοιας από τους εκκλησιαστικούς «αντάρτες» σχισματικούς. Ουδέποτε μετανόησαν για την ανυπολόγιστη ζημία που προκάλεσαν στη μαρτυρική Εκκλησία της Ουκρανίας και ουδέποτε υποτάχτηκαν στην δίκαιηαπόφαση της καθαιρέσεώς των από την Εκκλησία της Ρωσίας. Ας υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό, (γιατί έχει πολλή μεγάλη σημασία), ότι αυτή την δίκαιη απόφαση την επεκύρωσε με επιστολή του ο Παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος με το υπ’ αριθμ. 1203/29.8.1999 Πατριαρχικόν Του Γράμμα προς τον Μακαριστόν Πατριάρχην Μόσχας κυρόν Αλέξιον.
Παρά κάτω προσθέτει: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, εδραζόμενος στο φιλοκαλικό αυτό θεμέλιο ότι η αμαρτωλότητα δεν καταλύει τη θεοκεντρικότητα και τη χριστοκεντρικότητα της ανθρώπινης υπόστασης, με συνείδηση και φρόνημα πνευματικής διάκρισης, εκ της οποίας απορρέουν η υπομονή, η σιωπή, η προσδοκία, αλλά και η συγχωρητικότητα, για τριάντα χρόνια περίπου, από το 1991, όταν αποφασίστηκε η ανεξαρτησία της Ουκρανίας, έως το 2018, είχε εμπιστευθεί στο Πατριαρχείο της Μόσχας το εκκλησιαστικό πρόβλημα του ουκρανικού ανεξάρτητου κράτους. Προσδοκούσε ότι η Εκκλησία της Ρωσίας θα ηδύνατο να επιφέρει την ειρήνη και την ενότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας». Ποιοι είναι αυτοί, που αποφάσισαν την ανεξαρτησία της Ουκρανίας το 1991; Μια μικρή ομάδα σχισματικών, καθ’ όν χρόνον η συντριπτική πλειοψηφία του κλήρου και του πιστού λαού της Ουκρανίας δεν το επιθυμούσε. Και εξακολουθεί να μην το επιθυμεί μέχρι σήμερα, μετά από 30 χρόνια! Επίσης, τι θα μπορούσε να κάνει η Εκκλησία της Ρωσίας, όταν οι σχισματικοί του Κιέβου δεν εξεδήλωσαν την παραμικρή μετάνοια και ταπείνωση; Υπάρχει άλλος δρόμος για την αποκατάσταση «της ειρήνης και της ενότητος» από τον δρόμο της μετανοίας; Ασφαλώς όχι.Και το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής δεν άργησε να φανεί. Η κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας αυτή τη στιγμή διώκεται από την κυβέρνηση του Ποροσένκο με έναν άγριο διωγμό άνευ προηγουμένου, ο δε πιστός λαός έχει μπλεχτεί στη δύνη ενός εμφύλιου σπαραγμού μέχρις αίματος! Ιδού ποια είναι η «ειρήνη και η ενότητα» που έφεραν στην Ουκρανία. Πολύ ορθά παρατηρεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βολοκολάμσκκ. Ιλαρίων: «Δεν μπορούμε να προδώσουμε τους αδελφούς μας στην Ουκρανία, ονομάζοντας το μαύρο άσπρο και ανάποδα και να δεχθούμε τους σχισματικούς χωρίς μετάνοια, κάτι το οποίο είναι αντίθετο προς την Ιερά Παράδοση, την Κανονική τάξη και την βούληση της αυτοδιοικούσας Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας» (Ιστ. Ρομφαία).
Και καταλήγει ο συντάκτης, ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος: «…αφουγκράστηκε και αποδέχθηκε τις διαρκείς και συνεχείς εκκλήσεις των κορυφαίων θεσμικών εκπροσώπων του ουκρανικού λαού και με την περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο, διά του έκκλητου, συγχώρεσε και αποκατέστησε τον Φιλάρετο με τον Μακάριο και τους περί αυτούς κληρικούς και λαϊκούς». Ποιους αφουγκράστηκε,ο Οικουμενικός Πατριάρχης; Τον ουνίτη ουκρανό προέδρο κ. Ποροσένκο, την κυβέρνησή του και τους σχισματικούς. Αφουγκράσθηκε μήπως τον κανονικό Μητροπολίτη του Κιέβου κ. Ονούφριο και την περί αυτόν Σύνοδο; Το μόνο που έκαμε ήταν να του στείλει «τελεσίγραφο», για να συμμετάσχει στην εκλογή του «προκαθημένου» της «νέας Εκκλησίας»! Συζήτησε με το Πατριαρχείο Ρωσίας, στη δικαιοδοσία του οποίου είναι εδώ και τέσσερις αιώνες η Εκκλησία της Ουκρανίας; Αρκέστηκε μόνο να στείλει και στον Πατριάρχη της Ρωσίας «τελεσίγραφο», με το οποίο τον καλούσε ένα αναγνωρίσει τη «νέα Εκκλησία»!
Κλείνοντας εκφράζουμε για πολλοστή φορά την βαθιά ανησυχία και λύπη μας για τις τραγικές εξελίξεις στην μαρτυρική Ουκρανία.Από όσα παραθέσαμε παρά πάνω γίνεται φανερό ότι η αναφορά του συντάκτου στον νεοφανή άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς και ο συσχετισμός των θεοφωτίστων λόγων του με τους χειρισμούς του Οικουμενικού Πατριάρχου στο ουκρανικό ζήτημα υπήρξε ατυχέστατη.
Εκ του Γραφείου επί των αιρέσεων και των παραθρησκειών

Σεραφείμ Πειραιώς: Κυβερνητική επίθεση στη θρησκευτική ειρήνη και άφρων προτροπή στους φονταμενταλιστές σε θρησκευτική αυτοδικία



ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476, Email:impireos@hotmail.com
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 18ῃ Μαρτίου 2019
Κυβερνητική ἐπίθεση στή θρησκευτική εἰρήνη
καί ἄφρων προτροπή στούς φονταμενταλιστές
σέ θρησκευτική αὐτοδικία.
Ἡ Κυβέρνηση δέν διδάσκεται ἀπό τίς ὁμολογηθεῖσες αὐταπάτες καί τίς ἰδεοληψίες πού τήν κατατρύχουν. Τέθηκε σέ διαβούλευση ἀπό τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τό Nομοσχέδιο γιά τήν ἀναθεώρηση τοῦ νέου Ποινικοῦ Κώδικα, τόν ὁποῖον εἰσηγεῖται ἡ Νομοπαρασκευαστική Ἐπιτροπή τήν ὁποία συνέστησε ὁ τέως Ὑπουργός Δικαιοσύνης κ. Νικ. Παρασκευόπουλος.
Μεταξύ τῶν πολλῶν τραγικῶν ἀλλαγῶν τοῦ νομικοῦ μας ποινικοῦ πολιτισμοῦ πού ἤδη ἔχουν κατακριθεῖ ἐντόνως, τό Νομοσχέδιο καταργεῖ ἀπό τό δεύτερο βιβλίο καί τό 7ο κεφάλαιο τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος πού ἐπιγράφεται «Ἐπιβουλή τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης» τά ἄρθρα 198, 199 καί 201 πού ἀφοροῦν στήν κακόβουλη βλασφημία, στήν καθύβριση θρησκευμάτων καί στήν περιΰβριση νεκρῶν διατηρώντας τήν διάταξη τοῦ ἄρθρου 200 γιά τήν διατάραξη θρησκευτικῶν συναθροίσεων. Ὁ τ. Ὑπουργός κ. Παρασκευόπουλος εἶχε προϊδεάσει γιά τήν συγκεκριμένη ρύθμιση τῆς Νομοπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς ἰσχυριζόμενος ὅτι: «Κατά τό Ποινικό Δίκαιο ἡ ποινή προϋποθέτει τήν τέλεσι πράξης. Ὁ προσδιορισμός τῆς τελευταίας χωρεῖ μέ στάθμιση τῶν ἐμπειρικῶν-ἀποδείξιμων ἀποτελεσμάτων της. Ὡστόσο, στήν περίπτωση τῆς βλασφημίας λείπει ὁποιαδήποτε ἀποδείξιμη ἐνώπιον δικαστηρίου βλαπτική συνέπεια τῆς πράξης. Ἑπομένως, ἡ ἔννοια τοῦ ἐγκλήματος δέν διακρίνεται». Ἡ σκέψις αὐτή εἶναι ἡ πλήρης διαστρέβλωση τῆς νομικῆς πραγματικότητος.
Ἡ κατάργηση τῶν ἄρθρων 198 καί 199 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικος πού ἀφοροῦν στήν κακόβουλη βλασφημία τῶν θείων πάσης γνωστῆς κατά τό Σύνταγμα, θρησκείας, δηλ. ἐκείνης πού δέν ἔχει κρύφια δόγματα καί τῆς ὁποίας ἡ λατρεία δέν ἀντίκειται στήν δημόσια τάξη καί τά χρηστά ἤθη, ὅπως προβλέπεται στό ἄρθρο 13 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος, ὑπό τόν τίτλον τοῦ Ποινικοῦ Νόμου «Ἐπιβουλή θρησκευτικῆς Εἰρήνης», προσβάλλει καί θέτει σέ ἄμεση διακινδύνευση τό ἔννομον ἀγαθόν πού προσδιορίζεται ὑπό τοῦ τίτλου «Ἐπιβουλή θρησκευτικῆς εἰρήνης» δηλ. τήν κοινωνική συνοχή καί τήν εἰρηνική συμβίωση διαφορετικῶν θρησκευτικῶν παραδοχῶν καί ἑνοτήτων, σέ συνθῆκες μάλιστα ἀκρίτου μεταναστεύσεως καί συγκροτήσεως πολυπολιτισμικῶν συνθηκῶν. Ὁ ποινικός μας νομοθέτης δέν τιμωρεῖ τήν ἄρνηση ἤ τήν κριτική τοῦ θρησκευτικοῦ γεγονότος, ἀλλά τήν δημοσίᾳ κακόβουλη βλασφημία, τήν δολία δημοσίᾳ γενομένη καθύβριση τοῦ θείου, πού στοχεύει ὄχι στήν κριτική ἄρνηση ἤ θεώρηση, ἀλλά στήν χυδαία ἀπομείωση τοῦ θρησκευτικοῦ γεγονότος πού ἀναποδράστως προκαλεῖ τήν ὀργή καί τόν βαθύτατο παραπικρασμό τῶν πιστευόντων στήν ὑβριζομένη θρησκευτική παραδοχή, διότι ἡ θρησκεία ἤ ἡ ἀθεΐα ἑκάστου συνιστᾶ ἀναποδράστως τό ὀντολογικό του θεμέλιο, ὑπό τοῦ ὁποίου διαπλάσσεται ὁ ψυχισμός του καί ἡ πρᾶξη τοῦ βίου του . Ὅπως εὐχερῶς ἀντιλαμβάνεσθε, ἡ αἰτιολογική βάσι τῶν συγκεκριμένων ποινικῶν διατάξεων καί ἡ στόχευση τοῦ ποινικοῦ νομοθέτου ὁρίζεται ἀπό τό νομικό προσδιορισμό τῶν ἄρθρων «ἐπιβουλή Θρησκευτικῆς Εἰρήνης» καί εἶναιἡ διατήρηση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς μέσα στό κοινωνικό σύνολο καί ἡ προστασία αὐτῆς τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς ἀπό τήν διάρρηξη πού θά προκαλέσει ἀναπότρεπτα ἡ δολία δημοσίᾳ ἐξύβριση τοῦ θρησκεύματος κάποιων συμπολιτῶν πού ἀναγνωρίζεται στή Χώρα. Συνεπῶς μέ τίς προβλέψεις τοῦ ποινικοῦ μας νομοθέτου δέν προστατεύεται ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος δέν δεῖται ἀσφαλῶς ποινικῆς προστασίας καί εἰσαγγελικῆς παρεμβάσεως, ἀλλά τό ἔννομο ἀγαθό τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί ἡ δημοκρατική εὐστάθεια τῆς Χώρας, διότι τό πρόσωπο τοῦ κάθε συναθρώπου μας πού θρησκεύεται ταυτίζεται καί συγκροτεῖται πνευματικά μέ τήν θρησκευτική του παραδοχή καί κατά ταῦτα ἡ κακόβουλος βλασφημία τοῦ θείου πού λατρεύει ὡς ὀντολογικό του θεμέλιο ὅπως προαναφέραμε, προσβάλλει τό ἴδιο τό πρόσωπο καί προκαλεῖ εὔλογα τό θυμικότου συναίσθημα μέ ἀπροβλέπτους συνεπείας διά τό κοινωνικόν σύνολον.
Ἡ βλαπτική ἑπομένως συνέπεια τῆς βλασφημίας πού εἶναι σαφῶς ἀποδείξιμη ἐκ τῶν συνεπειῶν καί ἀποτελεσμάτων της ἐνώπιον τῆς Δικαιοσύνης, εἶναι adhoc ἡ διακινδύνευση τῆς διατηρήσεως τῆς θρησκευτικῆς εἰρήνης καί τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς καί ἡ ἀποτροπή τῆς κακουργηματικῆς θρησκευτικῆς αὐτοδικείας.
Μέ τήν ἀποποινικοποίηση τῆς κακόβουλης βλασφημίας ὁδηγούμεθα ἀναποδράστως στήν κακουργηματική θρησκευτική αὐτοδικία διότι δέν θά ὑφίσταται πλέον ἔννομος τρόπος ἀντιδράσεως καί ἱκανοποιήσεως τοῦ πλησσομένου θρησκευτικοῦ συναισθήματος, πού δολίως καί χυδαίως θά καθυβρίζεται καί θά ἀπομειώνεται, μέ πρόδηλο ἀποτέλεσμα τήν βαρυτάτη προσβολή τοῦ θρησκευομένου προσώπου πού ὅπως ἀνέφερα συγκροτεῖται καί νοηματοδοτεῖται ἠθικά, πνευματικά καί ὀντολογικά ἀπό τήν θρησκευτική του παραδοχή.
Τά πολύ οὐσιώδη αὐτά ἐνδεχομένως νά μήν ἔχουν τύχει ἀναλόγου μελέτης καί προσεγγίσεως ἀπό διαφόρους Διεθνεῖς Ὀργανισμούς ὅπως ἡ Διεθνής Ἀμνηστία καί ἄλλοι πού ἐσφαλμένα ἐκλαμβάνουν τίς ἀνωτέρω ποινικές διατάξεις ὡς δῆθεν «καταδίκη τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης» διότι ἐπαναλαμβάνω δέν τιμωρεῖται ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρός τά θεῖα ἤ ἡ ἄρνησι τοῦ θρησκευτικοῦ γεγονότος ἤ ἡ κριτική τοῦ δόγματος οἱασδήτινος θρησκευτικῆς παραδοχῆς, ἀλλά ἡ δημοσίᾳ κακόβουλος βλασφημία ἡ ὁποία καιρίως πλήττει τόν θρησκευόμενον ἄνθρωπον. Ἄλλωστε εἶναι ἐντελῶς ἀντιφατικό ἡ Ἐπιτροπή Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τοῦ ΟΗΕ νά θεωρεῖ ὅτι πρέπει νά ποινικοποιεῖται ἡ περίπτωσι «ἐθνικοῦ, θρησκευτικοῦ ἤ φυλετικοῦ μίσους πού ἀποτελεῖ ὑποκίνησι διακρίσεων, ἐχθρότητας ἤ βίας» (ἄρθρο 20 παρ. 2 τοῦ Διεθνούς Συμφώνου) καί τήν ἴδια στιγμή νά προτείνεται ἡ ἀποποινικοποίηση τοῦ γενεσιουργοῦ αἰτίου πού εἶναι ἡ κακόβουλος βλασφημία, γιά τήν πρόκλησι καί ὑποκίνησι θρησκευτικοῦ μίσους.
Ἀπαράδεκτη νομικῶς εἶναι καί ἡ κατάργηση τοῦ ἄρθρου 201 γιά τήν περιΰβριση νεκρῶν διότι ὁδηγεῖ καί αὐτή τούς οἰκείους τοῦ περιΰβρισθέντος σέ ἀναπόδραστη αὐτοδικία ὑπερσπιζόμενοι τήν μνήμη τοῦ νεκροῦ τους, ἐφ’ ὅσον δέν θά ὑφίσταται πλέον ἔννομος ἀποτροπή καί προστασία.
Στήν τυχόν ἔνστασι ὅτι τά ἄρθρα 198 καί 199 δέν τυγχάνουν δῆθεν πρακτικῆς ἐφαρμογῆς ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ὁ ποινικός νόμος δρᾶ ὄχι μόνο κατασταλτικῶς ἀλλά καί προληπτικῶς καί ἀποτελεῖ ἐχέγγυο ἐννόμου προστασίας καί καταφυγῆς.
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ὅλοι ὅσοι συμπράξουν στήν κατάργηση τῶν ἀνωτέρω διατάξεων ἀπό τόν κάθε Βουλευτή ἕως τόν Ἐξοχώτατο κ. Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας στιγματίζονται ἀπό τώρα ὡς ἠθικοί αὐτουργοί τῆς κακουργηματικῆς θρησκευτικῆς αὐτοδικίας, γεγονός πού εἰλικρινῶς ἀπευχόμεθα καί ἐκ προοιμίου ἐντόνως καταδικάζομε, στήν ὁποία ἀναποδράστως θά ὁδηγηθοῦν τά πράγματα, συντρίβοντες τήν θρησκευτική εἰρήνη τῆς Χώρας καί ὁδηγοῦντες στό τραγικό ἔγκλημα ἀποσαρθρώσεως τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς.
Τό ἐξόχως φρικῶδες κακούργημα τῶν δολοφονικῶν ἐπιθέσεων τῆς Ν. Ζηλανδίας κρούει ἐπαρκῶς καί ἐλπίζομε ἐγκαίρως τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ι.Μ.Πειραιώς: Η Σύναξη των τεσσάρων Ορθοδόξων Προκαθημένων της Μέσης Ανατολής και η κρίση του Συνοδικού Συστήματος



ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 6η Μαΐου 2019
Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Με πολύ πόνο ψυχής,αλλά και με βαθειά απογοήτευση, πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ για την πρόσφατη,(18 και 19 Απριλίου 2019), Σύναξη των Προκαθημένων της Μέσης Ανατολής, (Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Κύπρου), στη Λευκωσία, προκειμένου να εξετάσουν σύγχρονα εκκλησιαστικά προβλήματα και ιδιαιτέρως να πάρουν θέση πάνω στο καίριο και φλέγον θέμα της αποδόσεως της Αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς της Ουκρανίας. Εκείνο που μπορούμε να συμπεράνουμε για μια ακόμη φορά, με αφορμή τις αποφάσεις των τεσσάρων Προκαθημένων, όπως αυτές δημοσιεύθηκαν στα ΜΜΕ, είναι ότι δυστυχώς το Συνοδικό Σύστημα της Εκκλησίας μας περνάει μια βαθειά κρίση. Μια κρίση, η οποία εδώ και αρκετές δεκαετίες γίνεται όλο και πιο αισθητή και η οποία, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι εκφράζεται και ως αδράνεια και ως στρέβλωση. Και οι δύο αυτές βασικές παθογένειες του Συνοδικού Συστήματος φάνηκαν ξεκάθαρα με την εμφάνιση και εξέλιξη της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, αλλά κατ’ εξοχήν στους δύο πικρούς καρπούς της, την «Σύνοδο» της Κρήτης και στο περιβόητο ουκρανικό ζήτημα.
Υπάρχει ένας νόμος στον χώρο της ιατρικής επιστήμης, ο λεγόμενος νόμος των φαύλων κύκλων. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό, όταν ο ανθρώπινος οργανισμός πέσει σε κατάσταση κώματος, αρχίζουν να λειτουργούν οι λεγόμενοι φαύλοι κύκλοι. Αυτό σημαίνει ότι η δυσλειτουργία ενός συστήματος προκαλεί μια δεύτερη δυσλειτουργία άλλου συστήματος. Η δεύτερη δυσλειτουργία με τη σειρά της, ενώ επιτείνει την πρώτη, προκαλεί παράλληλα και άλλες. Στη συνέχεια η επιδείνωση της πρώτης δυσλειτουργίας έχει σαν αποτέλεσμα της επαύξηση της δεύτερης, αλλά και άλλων δυσλειτουργιών κ.ο.κ., έτσι ώστε να δημιουργείται τελικά ένας φαύλος κύκλος, που οδηγεί στο θάνατο. Όλη η προσπάθεια του ιατρικού προσωπικού στις μονάδες εντατικής θεραπείας, συνίσταται σ’ αυτόν ακριβώς τον στόχο, στο να σπάσουν δηλαδή αυτούς τους φαύλους κύκλους με τα θεραπευτικά μέσα που διαθέτουν.
Το ίδιο περίπου, μπορούμε να πούμε, ότι συμβαίνει και στον εκκλησιαστικό οργανισμό. Μια πνευματικά αρρωστημένη κατάσταση φέρνει με τη σειρά της μια δεύτερη αρρωστημένη κατάσταση. Αυτή με τη σειρά της επιδεινώνει την πρώτη κατάσταση κ.ο.κ. Για παράδειγμα η εμφάνιση μιάς αιρέσεως στο σώμα της Εκκλησίας, σαν άλλο πνευματικό καρκίνωμα, προκαλεί, όταν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως και αποτελεσματικώς, μια σειρά πνευματικών δυσλειτουργιών στον εκκλησιαστικό οργανισμό, μια από τις οποίες είναι και η δυσλειτουργία του Συνοδικού Συστήματος. Η κακή λειτουργία του Συνοδικού Συστήματος με τη σειρά της διευκολύνει την περαιτέρω εξάπλωση της αιρέσεως κ.ο.κ., έτσι ώστε να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Αυτός ο φαύλος κύκλος φάνηκε ξεκάθαρα στην περίπτωση του Οικουμενισμού. Η μακροχρόνια δράση της παναιρέσεως αυτής, (επί ένα περίπου αιώνα), και η μη έγκαιρη συνοδική καταδίκη της, οδήγησε αναπόφευκτα σε αδράνεια του Συνοδικού Συστήματος, αυτή δε με τη σειρά της διευκόλυνε την περαιτέρω εξάπλωσή της, έτσι ώστε σήμερα να φθάσουμε στο τραγικό αποτέλεσμα, η φοβερή αυτή αίρεση, αντί να καταδικασθεί, να επικυρωθεί και να νομιμοποιηθεί στη «Σύνοδο» της Κρήτης. Το κακό όμως δεν σταμάτησε μέχρις εδώ. Στην «Σύνοδο» αυτή είχαμε για πρώτη φορά στη Συνοδική Παράδοση της Εκκλησίας μας επί πλέον και στρέβλωση του Συνοδικού Συστήματος. Όπως έχουμε επισημάνει σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας, η «Σύνοδος» της Κρήτης οικοδόμησε ένα «νέο είδος Συνόδου». Όπως απερίφραστα ομολόγησε ένας από τους Προκαθημένους, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, η «Σύνοδος» αυτή «δεν είναι αντίγραφο των παλαιών συνόδων, αλλά ένα νέο είδος Συνόδου». Ήταν μια «Σύνοδος» όχι «επομένη τοις Αγίοις Πατράσι», αλλά μια «Σύνοδος» οικουμενιστικών προδιαγραφών. Πράγματι. Αν την συγκρίνουμε με παλαιότερες Ορθοδόξους Συνόδους, θα διαπιστώσουμε ότι η «Σύνοδος» αυτή, για πολλούς λόγους δεν αποτελεί οργανική συνέχεια των αρχαίων μεγάλων Οικουμενικών Συνόδων. Μνημονεύουμε εδώ με άκρα συντομία δύο μόνον εξ’ αυτών: α) Δεν κατέγνωσε, παρ’ ότι υφίστανται, καμία σύγχρονη αίρεση. Η λέξη αίρεση είναι άγνωστη στα κείμενά της. β) Προσκάλεσε ετεροδόξους αιρετικούς ως τιμώμενα πρόσωπα. Η στρέβλωση φαίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρα και από το γεγονός, ότι όλοι οι επίσκοποι που συμμετείχαν στη «Σύνοδο» δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, αλλά μόνον οι Προκαθήμενοι. Μ’ άλλα λόγια οι Προκαθήμενοι ανυψώθηκαν υπεράνω των άλλων επισκόπων και έπαυσαν να θεωρούνται ως πρώτοι μεταξύ ίσων, αλλά ως πρώτοι άνευ ίσων.

ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΑΓΩΝΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης



ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΑΓΩΝΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
   
ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ
ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΟΥΝ ΑΓΩΝΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


1. Δὲν ἀνησυχοῦν οἱ φιλοπαπικοί. Τὸ σχέδιο ἐφαρμόζεται.
 
Ὅσοι ἐσχεδίασαν καὶ πραγματοποιοῦν τὴν ὑποδούλωση τῶν Ὀρθοδόξων στὸν πάπα εἶχαν μέχρι τώρα κάθε λόγο νὰ εἶναι εὐχαριστημένοι, διότι ἔβλεπαν ὅτι, παρὰ τὴν ὕπαρξη κάποιων ἀντιδράσεων, τὸ σχέδιο προχωροῦσε καὶ ἤλπιζαν ὅτι σὲ μία νέα Φερράρα - Φλωρεντία θὰ ἐπετύγχαναν τὴν ἀποδοχὴ καὶ ὑπογραφὴ ἑνὸς νέου ἑνωτικοῦ ὅρου, μιᾶς νέας Οὐνίας......
Σὲ σχέση μὲ τὴν παλαιὰ σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439) οἱ ὅροι τώρα εἶναι πιὸ εὐνοϊκοί· ὁ πολὺς κόσμος, ἀκατήχητος καὶ ἀπληροφόρητος σὲ θέματα πίστεως, ἔχει ναρκωθεῖ ἀπὸ τὴν ὑποκριτικὴ καὶ ψεύτικη ἀγαπολογία, ἡ ὁποία ταιριάζει στὸ πνεῦμα τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς ἐξαλείψεως τῶν διαφορῶν καὶ ἰδιαιτεροτήτων. Στοὺς ναοὺς τὰ κηρύγματα ἐξαντλοῦνται σὲ κοινωνικὲς ἀναλύσεις καὶ πατριωτικὲς κορόνες ἢ σὲ ρηχοὺς καὶ ὑποκριτικοὺς εὐσεβισμούς. Σπανίως ἀναπτύσσονται θέματα πίστεως μὲ ἀναφορὰ στὶς αἱρέσεις καὶ στοὺς αἱρετικούς, ἰδιαίτερα στὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.  Ἑπομένως δὲν ὑπάρχει ὁ φόβος τῆς ἀποδοκιμασίας καὶ τῆς ἀντιδράσεως τοῦ λαοῦ στὰ τεκταινόμενα, ὅπως ἔγινε στὴν παλαιὰ Φερράρα-Φλωρεντία, ἀφοῦ τώρα ὁ λαὸς ἀγνοεῖ τὰ τῆς πίστεως καὶ ἔχει ὑποστεῖ πλύση ἐγκεφάλου ὑπὲρ τοῦ ψεύτικου ἀγαπισμοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ ἐναντίον τῆς συνδεδεμένης μὲ τὴν ἀλήθεια ἀγάπης, ἐναντίον τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, ποὺ δὲν ἀποκρύπτει τὴν πλάνη καὶ τὸ ψεῦδος, ἀλλὰ τὰ φανερώνει, ὥστε νὰ προφυλάξῃ τοὺς πιστούς.
Ἡ ἐκκλησιαστικὴ καὶ θεολογικὴ ἡγεσία ἔχουν ὑποστεῖ διάβρωση καὶ ἀλλοτρίωση, μὲ ἐπαινετὲς βέβαια ἐξαιρέσεις, ἤ, ὅπως λέγει ἕνας σεβάσμιος Γέροντας ἡγούμενος, εἶναι ὀπαδοὶ μιᾶς νέας αἱρέσεως, τῆς αἱρέσεως τοῦ ἐφησυχασμοῦ. Δὲν θέλουν νὰ χαλάσουν τὴν ἡσυχία τους καὶ νὰ ταραχθοῦν· καλὰ περνοῦν μὲ τὶς φιέστες καὶ τὰ πανηγύρια καὶ μὲ τὰ εὐνουχισμένα πνευματικὰ παιδιά, ποὺ τοὺς περικυκλώνουν καὶ τοὺς ἀκολουθοῦν. Ἡ πίστη ἀλλοιώνεται, τὰ ὀρθόδοξα δόγματα ἀθετοῦνται, ἡ πλάνη θριαμβεύει, καὶ οἱ περισσότεροι σιωποῦν. Αὐτὴ ὅμως ἡ σιωπή, ὅπως καὶ ἄλλες φορὲς ἔχουμε γράψει, εἶναι κατὰ τὸν μεγάλο ῞Αγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ποὺ κατατρόπωσε τὸν δυτικὸ μοναχὸ Βαρλαὰμ Καλαβρὸ καὶ τὴν παπικὴ σχολαστικὴ θεολογία, τὸ τρίτο εἶδος τῆς ἀθεΐας· τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο εἶναι ἡ αἵρεση, ποὺ καταστρέφει τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ τρίτο ὁ ἐφησυχασμός, ἡ σιωπή, ποὺ συντελεῖ στὸ νὰ ἐπικρατήσουν τὰ δύο ἄλλα εἴδη ἀθεΐας.
Ὅσες προσπάθειες ἀντιδράσεως καὶ ἀντιστάσεως σημειώθηκαν μέχρι τὸ περασμένο ἔτος μὲ συγγραφὴ ἄρθρων καὶ μελετῶν, μὲ ἀγωνιστικὰ κείμενα ὑπογραφόμενα ἀπὸ κληρικοὺς καὶ μοναχούς, δὲν ἀνησύχησαν σοβαρὰ τοὺς φιλοπαπικοὺς καὶ οἰκουμενιστικοὺς κύκλους. Τὰ ἐξουδετέρωναν μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι προέρχονται ἀπὸ μικρὴ ὁμάδα ζηλωτῶν, ποὺ τοὺς ἔστεφαν καὶ μὲ ἀνάλογα κοσμητικὰ ἐπίθετα, καὶ μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι ἄλλαξαν οἱ καιροί, ὁ κόσμος δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν πίστη. Οἱ πυκνὲς μάλιστα ἐπισκέψεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου σὲ διάφορες πόλεις, ὅπου ὁ κόσμος τιμοῦσε καὶ τιμᾶ τὸν θεσμό, τὴν ἱστορία, τὴν παλαιὰ αἴγλη τῆς ξακουστῆς Πόλης, καὶ ὄχι τὰ φιλοπαπικὰ καὶ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα, τὰ ὁποῖα ἄλλωστε ἀγνοεῖ, ἔστελναν καὶ στέλνουν λάθος μήνυμα, ὅτι ὁ κόσμος ἀκολουθεῖ τὸν πατριάρχη καὶ συμφωνεῖ μὲ ὅσα πράττει. Ἂς φωνάζουν οἱ ἐλάχιστοι ζηλωταί· ποιὸς τοὺς ἀκούει;  Θὰ ἐπιθυμοῦσαν μάλιστα, ὅπως φάνηκε ἀπὸ πατριαρχικὸ κείμενο, νὰ εἴχαμε προχωρήσει σὲ ἀποτείχιση καὶ διακοπὴ μνημοσύνου, ὥστε ἐπίσημα πλέον νὰ μᾶς τιμωρήσουν καὶ νὰ μᾶς ἀποδυναμώσουν ὡς ἀνυπάκουους καὶ σχισματικούς. Χωρὶς αὐτὸ νὰ ἀποκλείεται γιὰ τὸ μέλλον, ἐφ᾿ ὅσον κατὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, σχῖσμα προκαλοῦν οἱ κηρύσσοντες τὴν αἵρεση καὶ ὄχι οἱ στηλιτεύοντες αὐτήν, ποὺ εἶναι ἄξιοι ἐπαίνου καὶ τιμῶν, πρὸς τὸ παρὸν ἐπιλέξαμε νὰ ἐνημερώσουμε τὸν κλῆρο καὶ τὸ λαό, ὥστε νὰ βοηθήσουμε καὶ ἄλλους νὰ καταλάβουν τί συμβαίνει, νὰ ἀνησυχήσουν, νὰ ἀφυπνισθοῦν. Δὲν πρέπει νὰ ἐνδιαφερόμαστε καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους, ἰδιαίτερα μάλιστα, ὅταν κινδυνεύει ἡ σωτηρία τους μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης;

2. Ἡ εἰκόνα ἀλλάζει. ᾿Απειλὲς καὶ συκοφαντίες.
 
Αὐτὸ ἔγινε σὲ πρώτη φάση μὲ τὴν σύνταξη καὶ κυκλοφόρηση τῆς γνωστῆς πλέον "Ὁμολογίας πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ", ἡ ὁποία ἔτυχε θετικῆς ἀποδοχῆς. Τὴν ὑπέγραψαν ἀρκετοὶ ἐπίσκοποι, ἑκατοντάδες κληρικῶν καὶ μοναχῶν καὶ χιλιάδες λαοῦ, ὅλων τῶν ἡλικιῶν καὶ ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων καὶ ἐπαγγελμάτων.  Ὁ προπαγανδιστικὸς ἰσχυρισμὸς γιὰ μικρὴ ὁμάδα ἀπομονωμένων ζηλωτῶν καταρρέει· ἐπιφανεῖς ἐπίσκοποι ὑψηλῆς θεολογικῆς καὶ ἄλλης παιδείας καὶ ἀμέμπτου ἤθους βρίσκονται στὴν κορυφὴ τοῦ καταλόγου τῶν ὑπογραφόντων. Σεβάσμιοι ἡγούμενοι ῾Αγιορειτικῶν καὶ ἐκτὸς τοῦ ῾Αγίου Ὄρους Μονῶν, καταξιωμένοι Γέροντες, ἱερομόναχοι καὶ μοναχοί, τολμηροὶ καὶ θαρραλέοι κληρικοὶ καὶ μοναχοὶ καὶ χιλιάδες πιστοῦ καὶ ὀρθοδόξου λαοῦ.  Ὅ,τι πιὸ ἐκλεκτὸ διαθέτει ἡ  Ἐκκλησία ὀρθώθηκε στὶς ἐπάλξεις τοῦ ἀγῶνος, γιὰ νὰ μὴν ἁλωθεῖ τὸ κάστρο τῆς  Ὀρθοδοξίας.
Τὸ σκηνικὸ ἄλλαξε καὶ θὰ ἐξακολουθῇ νὰ ἀλλάζῃ μὲ τὴν ἀφύπνιση διαρκῶς περισσοτέρων πιστῶν.  Ἡ συλλογὴ ὑπογραφῶν συνεχίζεται. Τὰ πράγματα δυσκολεύουν γιὰ ὅσους θεωροῦσαν τὴν ἑνωτικὴ πορεία, χωρὶς τὴ μετάνοια καὶ τὴν ἀποκήρυξη τῆς πλάνης ἐκ μέρους τοῦ πάπα, ὡς εὔκολο περίπατο, ὡς μία νέα Οὐνία, μὲ τὸ νὰ ἑνωθοῦμε δηλαδὴ κρατώντας ὁ καθένας τὰ δικά του, μὲ τὴν ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ, ὅπως εὑρηματικὰ καὶ παραπλανητικὰ διακηρύσσουν.
Βλέποντας αὐτὴν τὴν εἰς βάρος τους καὶ ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀλλαγὴ τοῦ σκηνικοῦ, ὅτι πλέον δὲν μποροῦν νὰ εἶναι βέβαιοι γιὰ τὸ ἀποτέλεσμα, ὅτι, ὅπως λέγει ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης Χρυσόστομος σὲ ἀνάλογη περίπτωση, τὰ ἴδια τὰ πρόβατα γίνονται φύλακες τῆς ποίμνης, ὅταν οἱ ἀρχιποιμένες καὶ οἱ ποιμένες δὲν ἀγρυπνοῦν, ἄρχισαν νὰ ἐκνευρίζονται, νὰ ἐνοχλοῦνται, νὰ ταράσσονται καὶ νὰ ἀπειλοῦν. Δύο φορὲς ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης ἐξετόξευσε ἀπειλὲς ἐναντίον τῶν συνταξάντων τὴν "Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ", ἐνεργῶν μάλιστα καὶ ἐπεμβαίνων ὑπερορίως εἰς τὰ ὅρια ἄλλης ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας, τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μποροῦσε νὰ ἀσκήσῃ τὴν δικαιοδοσία του μόνο στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ σὲ ὅσες ἑλλαδικὲς περιοχὲς ὑπάγονται στὴν δικαιοδοσία του.  Στὶς 29 Αὐγούστου ἀπὸ τὴν Πόλη ἀπείλησε σὲ κήρυγμά του σὲ ναὸ τοῦ ῾Αγίου Ἰωάννου Προδρόμου, ὅτι θὰ λάβουμε τὴν δέουσα ἀπάντηση, χωρὶς συνειρμικὰ νὰ σκεφθῇ ὅτι κατ᾿ ἀναλογίαν ζητοῦσε καὶ αὐτὸς "τὰς κεφαλὰς ἐπὶ πίνακι" θαρραλέων ἀγωνιστῶν καὶ ὁμολογητῶν.  Ἡ ἀπάντηση δὲν ἦταν πατρική, ἀγαπητική, ὅπως στοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ τιμωρητικὴ καὶ ἐκδικητική. Ζητοῦσε μὲ ἔγγραφο ἀπευθυνόμενο πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο νὰ ληφθοῦν ἐπειγόντως μέτρα ἀπὸ τὴν Συνέλευση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Ὀκτωβρίου ἐναντίον τῶν συνταξάντων τὴν "Ὁμολογία Πίστεως". Τὸ πατριαρχικὸ ἔγγραφο λειτούργησε ὡς μπούμερανγκ. Ἐστράφη ἐναντίον τοῦ ἀποστείλαντος, ὄχι μόνο διότι θαρραλέος ἱεράρχης ἔδειξε ὅτι ὁ πατριάρχης παραποιοῦσε καὶ ἐνόθευε τὸ κείμενο τῆς "Ὁμολογίας", ἀλλὰ καὶ διότι τὸ πατριαρχικὸ ἔγγραφο ἔγινε τὸ διαβατήριο, ἡ γέφυρα, γιὰ νὰ περάσῃ ἐπὶ τέλους στὶς συζητήσεις τῆς Ἱεραρχίας τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τὸν πάπα. Καὶ ἐπὶ πλέον ἡ Ἱεραρχία οὐσιαστικὰ ἐκώφευσε, δὲν ἀνταποκρίθηκε, στὸ αἴτημα τοῦ πατριάρχου γιὰ λήψη μέτρων ἐναντίον μας.
Δυστυχῶς οἱ ἀπειλὲς συνεχίζονται μὲ ἄλλο τρόπο. Τὴ σκυτάλη ἔχουν πάρει κάποιοι ἀρχιερεῖς, ποὺ εἶναι εὐάλωτοι, φαίνεται, σὲ συστάσεις καὶ πιέσεις. Δύο ἐξ αὐτῶν ἐφαρμόζουν σχέδιο τρομοκρατήσεως τῶν ἱερέων τους, ὥστε νὰ μὴ τολμήσουν νὰ προσχωρήσουν στὴν Ὀρθόδοξη ᾿Αντίσταση κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συγχρόνως δυσφημοῦν καὶ συκοφαντοῦν τὸν γράφοντα μὲ ἀνοησίες καὶ μυθεύματα, πλάσματα τῆς φαντασίας τους ἢ τῶν ὁμοίων πληροφοριοδοτῶν τους. Σὲ ἱερατικὲς συνάξεις ποὺ ὀργάνωσαν ὁ ἕνας ἀμέσως μετὰ τὴν Συνέλευση τῆς Ἱεραρχίας τὸν Ὀκτώβριο καὶ ὁ ἕτερος ἐντὸς τοῦ Ἰανουαρίου (2010) ἐστράφησαν ὀργισμένοι ἐναντίον τῆς "Ὁμολογίας" καὶ τὴν ἀπαξίωσαν. Ὁ δεύτερος μάλιστα ἀπηγόρευσε στοὺς κληρικούς, μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς ἐκδιώξεώς τους ἀπὸ τὴν Μητρόπολη, νὰ κάνουν ὁποιαδήποτε συζήτηση εἴτε ὑπὲρ εἴτε κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ πάπα. Καὶ ὄχι μόνο δὲν ἔλαβε μέτρα, ἀλλὰ καμαρώνει καὶ ἐπαινεῖ τὸν ἡγούμενο ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς ἐπαρχίας του, ὁ ὁποῖος ἀναβιώνοντας μεσαιωνικὲς παπικὲς μεθόδους -αὐτὸ εἶναι τὸ ἦθος τῶν φιλοπαπικῶν- ἔκαψε μπροστὰ στὰ ἔκπληκτα μάτια πιστῶν βιβλία ποὺ περιεῖχαν τὴν "Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ".  Ἡ πράξη του παραπέμπει στὴν πυρπόληση τῶν 26 Ἱερομαρτύρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ζωγράφου ἀπὸ τοὺς λατινόφρονες τοῦ πατριάρχου Ἰωάννη Βέκκου (1275).  Ἂς κρίνουν οἱ ἄνθρωποι ποιοὶ εἶναι φανατικοὶ καὶ πόση εἶναι ἡ ἀδυναμία τοῦ ψεύδους ἀπέναντι στὴν ᾿Αλήθεια.
Προσπαθώντας ἐπίσης οἱ ἐν λόγῳ ἀρχιερεῖς νὰ κλονίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν κληρικῶν, τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ γράφοντος, διετύπωσαν ἀσύστατες παντελῶς συκοφαντίες, τὸ μόνο ὅπλο τῶν δειλῶν καὶ ἀμφιβόλου ἀνδρισμοῦ καὶ ἐντιμότητος ἀνθρώπων.  Ὅταν δὲν ἔχῃς ἐπιχειρήματα, λασπολογεῖς καὶ συκοφαντεῖς, καὶ μάλιστα ἀπόντος τοῦ συκοφαντουμένου. Ἐμεῖς φειδόμενοι τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τῆς παναγίας Ἱερωσύνης, καὶ ὄχι τῶν προσώπων τους ποὺ δὲν ἀξίζει νὰ τὰ σεβασθῇς, ἀποφεύγουμε πρὸς τὸ παρὸν τὴν δημοσιοποίηση τῶν ὀνομάτων τους καὶ τὴν ἀναίρεση τῶν ψευδολογιῶν καὶ ἀσυστάτων συκοφαντιῶν τους. Χαιρόμαστε, γιατὶ μᾶς ἀξιώνει ὁ Κύριος νὰ ὑβριζόμεθα καὶ νὰ συκοφαντούμεθα γιὰ τὴν ᾿Αλήθεια καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. ῾Απλῶς προβήκαμε στὴν γνωστοποίηση αὐτῶν τῶν ἀπειλῶν καὶ τῶν συκοφαντιῶν, ἐν πρώτοις γιὰ νὰ ἐνθαρρύνουμε τοὺς ἀγωνιστὰς νὰ μὴ φοβοῦνται τοὺς ἀναξίους αὐτοὺς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι οὔτε τὸν Θεὸν φοβοῦνται οὔτε τοὺς ἀνθρώπους ἐντρέπονται, καὶ γιὰ νὰ προφυλάξουμε ὅσους τυχὸν πιστεύσουν τὶς συκοφαντίες καὶ σκανδαλισθοῦν. ᾿Ακόμη καὶ γιὰ νὰ πληροφορήσουμε τοὺς καταχρωμένους τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα καὶ τυρρανοῦντας δεσποτικῶς καὶ κοσμικῶς τοὺς κληρικοὺς καὶ τὸ ποίμνιο, ὅτι εἶναι καὶ αὐτοὶ πρόβατα τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ προφυλάξῃ τὴν ᾿Εκκλησία Του ἀπὸ τοὺς λύκους τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἀπὸ τοὺς μισθωτοὺς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπουν τὰ πρόβατα καὶ δὲν θυσιάζονται γι᾿ αὐτά, διότι ἐνδιαφέρονται μόνον γιὰ τὴν καλοπέραση, γιὰ τὸ γάλα καὶ τὸ μαλλί τους (Ἰω. 10, 1-15).
 
πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, 19/2/2010

Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΤΗ Θ. ΧΑΡΗ Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης



Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΤΗ Θ. ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ *



1. Ὅπως ζοῦμε, θὰ κληρονομήσουμε τὴν αἰώνια ζωή;

Ἀκούσαμε προηγουμένως στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ (Λουκᾶ 18, 18-27) τὸ περιστατικὸ γιὰ ἕνα ἄρχοντα πλούσιο, νέο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ἐνάρετος ὢν καὶ ἔχων ἀμφιβολία περί τοῦ ἂν οἱ ἀρετὲς τὶς ὁποῖες εἶχε ἐκ τῆς νεότητός του θὰ τὸν ὁδηγοῦσαν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν αἰώνιο ζωή, προσῆλθε πρὸς τὸν Χριστό μας ,ὁ ὁποῖος ἐδίδασκε, καὶ τὸν ἐρώτησε: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» Τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνιο ζωή;

Εἶναι ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο πρέπει ὅλους μας νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὴ ἐδῶ ἡ ζωὴ εἶναι προσωρινή, εἶναι τίποτε, φεύγει πολὺ γρήγορα· ἑπομένως ἡ σκέψη μας, ἡ καρδιά μας καὶ οἱ ἐπιθυμίες μας πρέπει νὰ εἶναι στραμμένες πρὸς τὴν αἰώνια ζωή.  Τὸ ἐρώτημα λοιπὸν αὐτὸ ἑνὸς νέου ἀνθρώπου «τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» , τί πρέπει νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή, εἶναι ἕνα ἐρώτημα τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει διαρκῶς νὰ εἶναι μέσα στὸ νοῦ καὶ μέσα στὴν καρδιά μας καὶ νὰ φροντίζουμε νὰ βροῦμε τρόπο νὰ κληρονομήσουμε κι ἐμεῖς τὴν αἰώνια ζωή.

Ἂς πῶ, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅτι, ἂν δεῖ κανένας μὲ ἀκρίβεια τὰ πράγματα καὶ ἐκτιμήσει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦμε οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς  θὰ πρέπει νὰ ἀμφιβάλλει ἂν ὄντως θὰ κληρονομήσουμε ὅλοι μας τὴν αἰώνιο ζωή!  Καὶ θὰ θέλαμε ὅλοι μας νὰ κληρονομήσουμε τὴν αἰώνια ζωή!

Ὅπως λοιπὸν ἀκούσαμε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὸς ὁ νεαρὸς ἄρχοντας εἶχε τηρήσει τὶς ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὸν Δεκάλογο, διότι ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε: ἂν θέλεις νὰ κερδίσεις τὴν αἰώνιον ζωή, «τὰς ἐντολὰς οἶδας», τὶς ἐντολὲς τὶς ξέρεις· μὴ μοιχεύσεις, μὴν κλέψεις, μὴ φονεύσεις, μὴ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου.  Κι ὁ νεαρός, εὐχαριστημένος ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄκουσε, ὅτι ἂν τηρήσει αὐτὲς τὶς ἐντολὲς θὰ κερδίσει τὴν αἰώνια ζωή, εἶπε: Ἄ, ἐγὼ αὐτὰ τὰ ἐτήρησα, ἐγὼ αὐτὲς τὶς ἐντολὲς τὶς ἐφήρμοσα, τὶς ἐργάστηκα αὐτὲς τὶς ἐντολές, ἀπὸ τὰ νειᾶτα μου ἀκόμη.

Φάνηκε ὅμως, ὅτι δὲν εἶναι μόνο οἱ ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, διότι ὁ Χριστὸς ἦρθε νὰ συμπληρώσει, νὰ ὁλοκληρώσει καὶ νὰ τελειοποιήσει τὸ νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: πολλὰ ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὰ κατήργησε, πολλὰ τὰ συμπλήρωσε καὶ τὰ ὁλοκλήρωσε καὶ κοντὰ σ’ αὐτὲς τὶς ἐντολὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὑπάρχουν πολλὲς ἄλλες ἐντολὲς μέσα στὸ Εὐαγγέλιο, μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη ποὺ κι αὐτὲς πρέπει νὰ τὶς ἐφαρμόζουμε.  Λένε μάλιστα οἱ Ἅγιοι Πατέρες πὼς πρέπει ὅλες τὶς ἐντολές, οὔτε μία δὲν πρέπει νὰ ἀφήνουμε ἀνεφάρμοστη, ἂν θέλουμε νὰ κληρονομήσουμε τὴν αἰώνια ζωή.  Μία ἐντολὴ τὴν ὁποία δὲν εἶχε ἐφαρμόσει ὁ νεαρὸς αὐτός, ὁ ὁποῖος νόμιζε πὼς θὰ σωθεῖ, διότι ἐκ νεότητος εἶχε τηρήσει τὶς δέκα ἐντολές, ἦταν ὅτι δὲν ἀπέφυγε τὴ φιλοχρηματία.  Ἦταν φιλοχρήματος, ἦταν φιλόπλουτος.  Γιατὶ ὅταν ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε, ἀφοῦ λοιπὸν τὶς ἐφήρμοσες αὐτὲς τὶς ἐντολές, πήγαινε νὰ πουλήσεις τὰ ὑπάρχοντά σου, νὰ τὰ διανείμεις στοὺς πτωχούς· κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις.  Ὅταν τὸ ἄκουσε αὐτὸ ὁ νεαρὸς ἔφυγε ἀπογοητευμένος καὶ στενοχωρημένος, «ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα»: γιατὶ ἦταν πολὺ πλούσιος.  Καὶ τότε εἶπε ὁ Χριστός μας τὸ γνωστό·  «εὐκοπώτερον γὰρ ἐστί κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν εἰσελθεῖν» καὶ ὅτι  «δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».  Ὄχι ἀδυνάτως, ἀλλὰ δυσκόλως.  Δὲν εἶναι ἀδύνατον καὶ οἱ πλούσιοι νὰ σωθοῦν, ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ σωθοῦν διότι πρέπει νὰ μάθουν νὰ χρησιμοποιοῦν σωστὰ τὸν πλοῦτο τους.



2.  Χωρὶς τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν δὲν ἐνεργεῖ ἡ Θεία Χάρις.

Πάντως γιὰ τὸν πλοῦτο καὶ πῶς ἡ Ἐκκλησία μας ἀντιμετωπίζει τὸν πλοῦτο μιλήσαμε πρὶν ἀπὸ μερικὲς Κυριακὲς ἐδῶ, ὅταν ἀναλύσαμε τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου. Εἴδαμε πῶς ἐκτιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας τὸν πλοῦτο καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸν χρησιμοποιοῦμε ὅσοι ἔχουμε πλοῦτο.  Γι’ αὐτὸ σήμερα δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ θέμα αὐτό τοῦ πλούτου, καὶ τοῦ πλουσίου νέου, ὁ ὁποῖος ἔχασε τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν γιατί εἶχε ἐπιθυμία τῶν χρημάτων καὶ τοῦ πλούτου· θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ἕνα ἄλλο θέμα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή, μὲ τὸ θέμα τῆς «τηρήσεως τῶν ἐντολῶν». «Τὰς ἐντολὰς οἶδας», εἶπε ὁ Χριστός.  Τὶς ἐντολὲς τὶς ξέρεις.  Νὰ ἐφαρμόσεις λοιπὸν τὶς ἐντολές, κι ἂν ἐφαρμόσεις τὶς ἐντολές, θὰ σωθεῖς.

        Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ὁλόκληρο, ἀλλὰ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, δίνουν πολὺ μεγάλη σημασία σ’ αὐτὴν τὴ μεγάλη ἀρετὴ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν.  Ἤδη ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ,ὁ Ιησοῦς Χριστός, στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες περιόδους τῆς ἐπὶ γῆς δράσης Του, ἐδίδασκε καὶ ἔδινε μερικὲς ἐντολὲς περὶ τοῦ πῶς πρέπει νὰ ζοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἰδιαίτερα στοὺς Μακαρισμούς: μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, μακάριοι οἱ πραεῖς, μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, μακάριοι οἱ διψῶντες καὶ πεινῶντες τὴ δικαιοσύνη, καὶ πολλὰ ἄλλα.  Ἐδίδαξε ἐν πρώτοις τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, καὶ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον, τὴν ἐντολὴ τῆς πραότητος, τῆς εἰρήνης, τῆς ταπεινώσεως, τῆς νηστείας, τῆς ἀοργησίας, τῆς σωφροσύνης καὶ πλῆθος ἄλλων πολλῶν ἐντολῶν, ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὸ Εὐαγγέλιο, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ὁρισμένοι ἀπὸ μᾶς δὲν τὶς ξέρουμε.  Καὶ νομίζουμε πώς, ἐπειδὴ βαπτιστήκαμε Χριστιανοί, ἀρκεῖ ἡ Χάρις τοῦ Βαπτίσματος· χωρὶς τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν, χωρὶς νὰ τηροῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι μποροῦμε νὰ σωθοῦμε.  Ὁ Χριστὸς ὅμως τὸ εἶπε σαφῶς μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἶπε στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία «Ὅστις λύσει μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων», ὅποιος δὲν τηρήσει ἀκόμη καὶ τὴν πιὸ παραμικρὴ ἐντολή, «ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν».  Ὅταν δέ, πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς Του, μέσα στὸ Πάθος καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριός μας ἀπευθύνθηκε, μ’ ἐκείνους τοὺς λόγους τοὺς ἀγαπητικοὺς πρὸς τοὺς μαθητάς Του καὶ πρὸς ὅλους μας, εἶπε: «Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσετε».  Ἂν μὲ ἀγαπᾶτε, κι ἂν ἀγαπᾶτε καὶ τοὺς ἑαυτούς σας, διότι οὐσιαστικῶς οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι εὐεργεσία πρὸς ἐμᾶς, εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες οἱ ὁποῖοι μᾶς δείχνουν πῶς θὰ κερδίσουμε τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τότε λοιπὸν «τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσετε.  Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκείνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με».  Μὲ ἀγαπᾶ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κρατάει τὶς ἐντολές μου καὶ τὶς τηρεῖ.  Πόσοι ἀπὸ μᾶς, ἀγαπητοί μου, μποροῦμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι τηροῦμε τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλες τὶς λεπτομέρειές του; Ἑπομένως νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸ κι ὅτι ἐν πάσῃ περιπτώσει αὐτὴ τὴ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, τὶς ἐντολές, τοὺς ὁδοδεῖκτες, τοὺς ἔχουμε ἐγκολπωθεῖ, ὥστε νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι βαδίζοντες αὐτὸν τὸν δρόμον τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ θὰ φθάσουμε στὴν αἰωνιότητα, θὰ φθάσουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ τόσο διακαῶς ἐπιθυμοῦσε ὁ πλούσιος νεανίσκος; «Ὁ μὴ ἀγαπῶν με, τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ».  Αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν μὲ ἀγαπάει, δὲν τηρεῖ τοὺς λόγους μου.

Σὲ ἄλλο σημεῖο ἐπίσης, στὸ κατὰ Ἰωάννην ἅγιο Εὐαγγέλιο, λέγει τὰ ἑξῆς: «Ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσετε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ».  Ἂν τηρήσετε τὶς ἐντολές μου, θὰ εἶστε μέσα στὴν ἀγάπη μου, θὰ σᾶς ἀγαπῶ κι ἐγώ. «Καθὼς ἐγὼ τὰς ἐντολὰς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ».   Ὅπως ἐγὼ τηρῶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Πατρός μου, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ ἀγαπάει ὁ Πατέρας μου.

Καὶ γιὰ νὰ μὴ σᾶς ἀπασχολῶ περισσότερο, εἶναι διάσπαρτο τὸ Εὐαγγέλιο μὲ αὐτὴν τὴν σύσταση, τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, νὰ συμπληρώσω ἁπλῶς ὅτι ὅταν ὁ Κύριός μας ἀνεστήθη, σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐμφανίσεις Του στοὺς δώδεκα μαθητὰς εἰς τὸ ὄρος τῆς Γαλιλαίας, τοὺς εἶπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν». (Ματθ. 28, 19-20).  Βλέπετε, οἱ ἐξιτήριοι λόγοι, ἂς ποῦμε τὸ συμβόλαιο ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς μαθητάς Του, φεύγοντας, λίγο πρὶν ἀναληφθεῖ, περιλαμβάνει δύο πράγματα: Νὰ τοὺς βαπτίσετε, καὶ νὰ τοὺς διδάξετε νὰ τηροῦν ὅλες τὶς ἐντολές.  Πρῶτα λοιπὸν νὰ ἀναγεννηθοῦμε καὶ νὰ πάρουμε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν κολυμβήθρα, ἡ ὁποία ὅπως εἴπαμε εἶναι ἡ μήτρα μέσα στὴν ὁποία ἀναγεννιόμαστε.  Ἀλλὰ δὲν φτάνει αὐτό:  Πρέπει νὰ τηρήσουμε καὶ ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου.



3. Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἰδιαίτερα οἱ Νηπτικοὶ Πατέρες, μέσα στὰ Φιλοκαλικὰ κείμενα, μᾶς ἔχουν ἀναπτύξει σπουδαία διδασκαλία γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν.  Κι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα μᾶς λένε ὅτι ἂς μὴ νομίζουν μερικοί πώς, ἐπειδὴ βαπτίστηκαν, θὰ σωθοῦν, καὶ πὼς ἔχουν ἐνεργὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Στὸ βάπτισμα ὁ Θεὸς ὄντως μᾶς δίνει τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴ συνέχεια μὲ τὶς ἁμαρτίες μας, μὲ τὴν ἀδιαφορία μας, μὲ τὶς κακίες μας, μὲ τὰ πάθη μας κρύπτεται, καλύπτεται καὶ δὲν ἐνεργεῖ.  Ἑπομένως τί μᾶς ὠφέλησε τὸ βάπτισμα, ἂν ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ὁποία πήραμε, εἶναι μέσα μας ἀνενεργός; Διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτι πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρέπει νὰ προϋπάρξει ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν.  Ἂν δὲν τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς ὅλοι μας, δὲν ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.  Γι’ αὐτὸ ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στοὺς Ἁγίους.  Γι’  αὐτὸ βλέπετε μέχρι καὶ σήμερα, ἁγίους ἀνθρώπους, ὁσίους γεροντάδες, νὰ ἔχουν ἔκδηλη τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προορατικό, θαυματουργικὸ κτλ, διότι δὲν ἀρκέστηκαν στὸ βάπτισμα, ἀλλὰ ἐτήρησαν στὴ συνέχεια μὲ ἀκρίβεια τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

Ἔχω σημειώσει πολλὰ πατερικὰ χωρία σχετικὰ μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν.  Θὰ σᾶς παρουσιάσω μερικὰ μόνον, γιὰ νὰ δεῖτε πόσο σοφὴ καὶ ἀπαραίτητη γιὰ μᾶς τοὺς ἀφώτιστους εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ πόσο ἄδικο ἔχουν ὅσοι στὶς ἡμέρες μας συνιστοῦν νὰ ἀφήσουμε, νὰ ἐγκαταλείψουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως ἔπραξαν οἱ αἱρετικοὶ Προτεστάντες. Ὁ Μ. Βασίλειος, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, λέγει ἀναφερόμενος στὴν ἄλογη κτίση, ποὺ τηρεῖ ἀπαρέγκλιτα τοὺς νόμους ποὺ ἔθεσε ὁ Θεός, ὅτι οἱ ἄνθρωποι παραβαίνοντες καὶ ἀνθιστάμενοι στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἴμαστε «ἀλογώτεροι» τῶν ἀλόγων κτισμάτων (Εἰς Ἑξαήμερον 7, ΕΠΕ 4, 280-282, PG29, 157).  Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν δὲν εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μας, διότι μαζὶ μὲ ὅλες τὶς ἐντολὲς ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε καὶ τὶς ἀναγκαῖες δυνάμεις, ὥστε οὔτε νὰ δυσανασχετοῦμε νομίζοντας πὼς ζητεῖ ἀκατόρθωτα πράγματα, οὔτε πάλι νὰ ὑπερηφανευόμεθα γιατί συνεισφέραμε κάτι παραπάνω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔχει δοθεῖ (Ὅροι κατὰ πλάτος 2, ΕΠΕ 8, 186. PG 31, 909Α). Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ασκητὴς λέγει αὐτὸ ποὺ προηγουμένως εἶπα, ὅτι δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε νὰ ἐνεργήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα «πρὸ τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν» (Περὶ τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι ξδ’ Φιλοκαλία «Ἀστέρος» 1, 113), καὶ ὅτι μέσα στὶς ἐντολὲς κρύβεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός· ἑπομένως ὅσο περισσότερο τηροῦμε τὶς ἐντολές, τόσο ἐγγύτερα πρὸς τὸ Χριστὸ βρισκόμαστε: «Ὁ Κύριος εἰς τὰς ἰδίας ἐγκέκρυπται ἐντολὰς καὶ τοῖς ζητοῦσιν αὐτόν κατὰ ἀναλογίαν εὑρίσκεται» (Περὶ Νόμου  Πνευματικοῦ ρη’, Φιλοκαλία 1, 107).  Ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς ἀναφέρεται συχνὰ στὸ θέμα τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν ἀναιρώντας θαυμάσια τὴν σατανικῆς ἐμπνεύσεως ἄποψη ὅτι ἀρκεῖ γιὰ τὴ σωτηρία μας τὸ ὅτι πιστεύσαμε καὶ βαπτισθήκαμε, ἀφοῦ τὸ Εὐαγγέλιο λέγει «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται» (Μάρκ. 16, 16).  Ἂν πεισθοῦμε σ’ αὐτήν τὴ διδασκαλία, θὰ μείνουμε ἔρημοι ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἀγνοοῦντες ὅτι ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς ὀφείλει πάσας τὰς ἐντολὰς τηρεῖν καὶ ὅταν πάντα κατορθώσῃ, λέγειν, ἀχρεῖος δοῦλος εἰμί(Λουκ. 17, 10), ὡς ὁ Κύριος πρὸς τοὺς Ἀποστόλους ἔφη· διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»(Ματθ. 28, 20). Ἐφ’ ὅσον ὁ βαπτιζόμενος ἀποτάσσεται τὸν Σατανᾶ καὶ ὅλα τὰ ἔργα του καὶ συντάσσεται μὲ τὸ Χριστό, πρέπει νὰ δείξει αὐτὴν τὴν ἀποταγὴ καὶ τὴν προσχώρηση μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ διὰ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Του (Φιλοκαλία 3, 11-12).  Περὶ τοῦ ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν ἐνεργεῖ χωρὶς τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν ἀναπτύσσεται θαυμάσια καὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Σιναΐτη (Φιλοκαλία 4, σελ. 67), ὡς καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Κάλλιστο καὶ Ἰγνάτιο τοὺς Ξανθοπούλους (Φιλοκαλία 4, σελ. 199, 201, 203).  Μὲ μιὰ ὡραία εἰκόνα ἐπίσης, ποὺ διδάσκει ἐμφαντικὰ τὸ δόγμα τῆς συνεργίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς θείας Χάριτος, ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος μᾶς λέγει ὅτι στὸ πνευματικὸ οἰκοδόμημα τῆς σωτηρίας μας  στέγη  εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ θεμέλιο ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν.  Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἡ στέγη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ χωρὶς νὰ βάλουμε ἐμεῖς τὰ θεμέλια μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν;  «Οὔτε στέγη δίχα θεμελίων συνίστασθαι πέφυκεν, οὔτε θεμέλιοι ἄνευ στέγης τῷ βίῳ χρειώδεις ἢ ὅλως ὠφέλιμοί εἰσιν· οὔτω καὶ ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις συντηρεῖται διά τῆς ἐργασίας τῶν ἐντολῶν» ( Κεφάλαια Πρακτικὰ καὶ Θεολογικὰ πγ’[83], Φιλοκαλία 3, 252).



4. Ἐρημώνεται ὁ τόπος μας, γιατὶ ἀθετοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων.

Ἡ τήρηση ἢ ἡ μὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἔχει ἐπιπτώσεις ὄχι μόνον στὴν προσωπικὴ πνευματική μας προκοπή, ἀλλὰ καὶ στὴν προκοπὴ ὁλοκλήρων λαῶν καὶ τόπων· εἶχε καὶ ἔχει ἐπιπτώσεις καὶ συνέπειες στὸ μεγαλεῖο καὶ στὴν παρακμὴ τῆς Ρωμιοσύνης, τώρα δὲ καὶ στὴν πνευματικὴ κατάσταση, ἀκόμη καὶ στὴν ὕπαρξη τῆς χώρας μας, τῆς Ἑλλάδος. Γιὰ νὰ ἀναπτύξω αὐτὴν τὴν σκέψη θὰ στηριχθῶ σὲ δυὸ μικρὲς διηγήσεις τοῦ Γεροντικοῦ, χαριτωμένες καὶ πολὺ διδακτικές, ἀπὸ τὶς ὁποῖες προκύπτει ὅτι ὅπου δὲν τηροῦνται οἱ ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ὅπου δὲν ὑπάρχουν Ἅγιοι Πατέρες ὡς πρότυπα τηρήσεως τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐρημώνονται ὄχι μόνον οἱ ψυχές, ἀλλὰ ἐρημώνονται καὶ οἱ τόποι ἀπὸ βαρβάρους, εἴτε ἐν πολέμῳ εἴτε ἐν εἰρήνῃ.  Αὐτὸ μεγαλώνει τὴν εὐθύνη ὅσων θέλουν νὰ ἀποχριστιανίσουν μὲ ποικίλους τρόπους τὴ χώρα μας ἐξορίζοντας τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἀπὸ τὴν πρώην ἁγιοτόκο καὶ θεοφρούρητη Ἑλλάδα. Λέγει λοιπὸν τὸ Γεροντικὸ ὅτι, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἀποθάνει ὁ ἀββᾶς Ἰσαὰκ συγκεντρώθηκαν γύρω του οἱ ἄλλοι γέροντες καὶ τοῦ ἔλεγαν· τί θὰ κάνουμε μετά ἀπὸ σένα, πάτερ; «Τί ποιήσωμεν μετά σὲ, πάτερ;». Καὶ αὐτὸς τοὺς ἀπήντησε ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν τὴ δική του πορεία καὶ τῶν πρὸ αὐτοῦ πατέρων γιὰ νὰ σωθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι καὶ ὁ τόπος: «Ἴδετε πῶς ἐπορεύθην ἐνώπιον ὑμῶν· ἐὰν θέλητε καὶ ὑμεῖς ἀκολουθῆσαι καὶ φυλάξαι τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, πέμπει τὴν χάριν αὐτοῦ καὶ φυλάσσει τὸν τόπον τοῦτον· ἐὰν δὲ μὴ φυλάξητε, οὐ μὴ μείνητε ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ· καὶ ἡμεῖς γὰρ ὅτε ἤμελλον ἀποθανεῖν οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐλυπούμεθα· ἀλλὰ τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου καὶ αὐτῶν τὰς παραγγελίας τηροῦντες, ἑστήκαμεν ὡς αὐτῶν ὄντων μεθ’ ἡμῶν· οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιήσατε καὶ σώζεσθε». Οἱ Πατέρες δὲν εἶναι ὑπόθεση τοῦ παρελθόντος ἀλλὰ παρόντες σὲ κάθε ἐποχή, ὡς πρότυπα τῆς τηρήσεως τοῦ Εὐαγγελίου.  Ἡ δεύτερη ἀναφορὰ εἶναι πιὸ δυνατὴ καὶ φωτογραφίζει κρούοντας τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, οὐσιαστικῶς ὁ πόλεμος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ χριστομάχους καὶ ἐκκλησιομάχους ἡγέτες, πολιτικοὺς καὶ διανοουμένους, μερικὲς φορὲς καὶ ἀπὸ ἐκκλησιαστικούς, ὁδηγεῖ τὸν τόπο μας στὴν ἐρήμωση καὶ στὴν ἐκβαρβάρωση: «Ἔλεγεν ὁ ἀββᾶς Μωϋσῆς ἐν Σκήτει· ἐὰν φυλάξωμεν τὰς ἐντολὰς τῶν πατέρων ἡμῶν, ἐγὼ ἐγγυῶμαι ὑμᾶς πρὸς τὸν Θεόν, ὅτι βάρβαροι οὐκ ἔρχονται ὧδε!  Εἰ δὲ μὴ φυλάξωμεν ἐρημωθῆναι ἔχει ὁ τόπος οὗτος».

Οἱ βάρβαροι ἦρθαν καὶ ρήμαξαν τὴ χριστιανική Ἀνατολή, τὸ πρῶτο θεόθεν ἱδρυμένο χριστιανικὸ κράτος τῆς Ρωμιοσύνης τοῦ Βυζαντίου.  Αἴγυπτος, Παλαιστίνη, Μικρὰ Ἀσία ὅπου βιώθηκαν ἀπὸ μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς  ἐπὶ αἰῶνες οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ δοξάσθηκε ὁ Θεὸς ἀπὸ ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, ἰσλαμοκρατοῦνται τώρα μὲ ἐλάχιστα κατάλοιπα εὐσεβείας γύρω ἀπὸ τὰ τέσσερα πρεσβυγενῆ πατριαρχεῖα Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσουλύμων.  Φαίνεται πὼς οἱ προφητεῖες τῶν Γερόντων ἐκπληρώνονται τώρα πλήρως· ἀποχριστιανίσθηκε καὶ ἡ Δύση ἀπὸ τὴν ὕβρη τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ Ὀρθολογισμοῦ, ἀπὸ τὴ λαίλαπα τῆς ἐκκοσμίκευσης, ποὺ ἔπληξαν καὶ τὶς ἐκεῖ χριστιανικὲς ὁμολογίες, τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό.  Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα στὶς δυτικὲς ἐπιρροὲς ἀνθίστατο μέχρι τώρα καὶ κρατοῦσε, γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἐσκέπαζε καὶ τὴν προστάτευε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.  Τώρα, ἐπειδὴ καὶ σὲ ἐπίπεδο ἀρχόντων, πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐπίπεδο λαοῦ, ἀθετεῖται τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἐξορίζονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες, χωρὶς πολεμικὴ κατάκτηση μὲ σατανικὸ σχέδιο τῶν ἐχθρῶν τοῦ Σταυροῦ, ἐρημώνεται ἡ χώρα μας ἀπὸ τὰ κύματα καὶ τὶς μεθοδεύσεις τῶν δυτικῶν σταυροφόρων καὶ ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν Μουσουλμάνων μεταναστῶν.  Τὸ Εὐαγγέλιο δυσφημεῖται καὶ προβάλλεται τὸ Κοράνιο.  Τὸ τάμα τοῦ ἔθνους πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστὸ σχεδὸν ματαιώθηκε, ἐνῶ μὲ δημόσια δαπάνη θὰ κτισθεῖ μουσουλμανικὸ τέμενος στὴν Ἀθήνα καὶ πλῆθος τζαμιῶν σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα.  Οἱ βάρβαροι ἦλθαν καὶ ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἀπὸ τὴ Δύση.

Αὐτό ποὺ σήμερα πρέπει νὰ μᾶς μείνει ἀπὸ τὸ κήρυγμα εἶναι διπλό.  Ἐν πρώτοις ὅτι δὲν εἶναι ἀρκετό, γιὰ τὴν προσωπικὴ πνευματική μας προκοπὴ τὸ ὅτι βαπτισθήκαμε· ἂν στὴ ζωή μας δὲν τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μένει ἀνενεργὸς καὶ ἐρημώνουν οἱ ψυχές μας ἀπὸ τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη.  Ἐρημώνεται ὅμως καὶ  ὁ τόπος μας, ἡ πατρίδα μας, ἀφοῦ στὴν παιδεία, στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία, πολλάκις καὶ στὴν Ἐκκλησία, ἐξορίζουμε τὸ Χριστὸ καὶ δὲν τηροῦμε τὶς ἐντολές Του.  Ὁ λόγος τοῦ ἀββᾶ Μωϋσῆ εἶναι πολύ ἐπίκαιρος: «Ἐὰν φυλάξωμεν τὰς ἐντολὰς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἐγὼ ἐγγυῶμαι ὑμᾶς πρὸς τὸν Θεόν, ὅτι βάρβαροι οὐκ ἔρχονται ὧδε·  εἰ δὲ μὴ φυλάξωμεν ἐρημωθῆναι ἔχει ὁ τόπος οὖτος». Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ μὴ ρημάξουν οὔτε οἱ ψυχές μας οὔτε ὁ τόπος μας, ἀλλὰ μὲ περισσότερη προθυμία καὶ ζέση νὰ ἐπιδοθοῦμε στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων.

* Κήρυγμα στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης τὴν Κυριακὴ 28.11.2010.