ADVERSUS HAERESES ECUMENISMUS- ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ!
«Ασκητικά γυμνάσματα» του νού μας, με τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο, στον «τελευταίο πειρασμό» του καθηγητή Σταμούλη, με γκέστ στάρ έναν μασόνο…! (ΜΕΡΟΣ Δ΄)
Συνεχίζει ο καλός καθηγητής μας κύριος Σταμούλης να γράφει και να μας διαβάζει (βλέπετε το βίντεο στο Γ΄Μέρος)
όσα σας παρέθεσα για να παρακολουθείτε όσα θα αντιγράψουμε επίσης στην συνέχεια όσοι εκλεκτοί αναγνώστες μας θα μας κάνουνε την τιμή να διαβάσουνε μερικές σκέψεις μας!
Αντιγράφω από το βιβλίο του δογματολόγου Σταμούλη [1] :
Επιτρέψτε μου να πώ, λοιπόν, ότι η διάθεση του Καζαντζάκη να σώσει ο άνθρωπος τον Θεό, θέση που έτσι κι αλλοιώς συναντούμε και σε άλλους εργάτες της τέχνης, όπως για παράδειγμα οι ποιητές Γιώργος Θέμελης και τάσος Λειβαδίτης, απόδεικνύει την τραγικότητα μιας υπάρξεως που παλεύει να σώσει τον Θεό, προκειμένου να σωθεί από αυτόν. «Μέσα μας, μέσα στον άνθρωπο» σημειώνει (ο Καζαντζάκης), «μέσα στα σκοτεινά πλήθη, χρέος έχουμε να βοηθήσουμε τον Θεό, που πλαντάει, να λευτερωθεί. Κάθε στιγμή πρέπει να ’μαστε έτοιμοι για χάρη του να δώσουμε τη ζωή μας. Γιατί η ζωή δεν είναι σκοπός, είναι όργανο κι αυτή, όπως ο θάνατος, όπως η ομορφιά, η αρετή, η γνώση. Όργανο τινός; Του Θεού που πολεμάει για ελευτερία. Όλοι είμαστε ένα, όλοι είμαστε μια κιντυνεύουσα ουσία. Μια ψυχή στην άκρα του κόσμου που ξεπέφτει, συντραβάει στον ξεπεσμό της και την ψυχή μας…
Ωστόσο πάμε να δούμε τώρα συγκριτικά τι γράφει ο άριστος αντιμασονικός ερευνητής και Δρ. Θεολογίας κ. Αχχιλέας Β. Πιτσίλκας ειδικά για την «Ασκητική» του Καζαντζάκη [2] :
«Ένα καράβι είναι το σώμα μας, γράφει για τούτο στην “Ασκητική” του, που μόνο Ασκητική δεν είναι, και πλέει απάνω σε βαθυγάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε» (σελ. 25). Τόσο πολύ μεγάλη, δηλ., ήταν η επιθυμία του για το σβήσιμο της ελπίδας μέσα του, ώστε να ζητεί σε κάποια στιγμή βοήθεια και του Θεού σ’ αυτό, παρότι ο ίδιος δεν πίστευε στο Θεό των χριστιανών. «Θεέ μου», λέει στο «Φτωχούλη του Θεού», «δώσε μου τη δύναμη μια μέρα ν’ απαρνηθώ και την ελπίδα· την ελπίδα, Θεέ μου, να σε δω» (σελ. 155).
Τότε όμως, θα έλεγε κανένας, γιατί αγωνίζεσαι στη ζωή, εφόσον δεν ελπίζεις σε τίποτα;
«Πολεμούμε, γράφει στην “Ασκητική“ του ο Κ., γιατί έτσι μας αρέσει· πολεμούμε κι ας μη υπάρχει αφέντης να μας πλερώσει το μεροκάματο» (Ασκητική, σελ. 21).
«Πολεμούμε, γράφει στην “Ασκητική“ του ο Κ., γιατί έτσι μας αρέσει· πολεμούμε κι ας μη υπάρχει αφέντης να μας πλερώσει το μεροκάματο» (Ασκητική, σελ. 21).
Όπως είναι όμως γνωστό, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το Θεό, που χαρακτηρίζεται από τον Απόστολο Παύλο, ως «Θεός της ελπίδος» (Ρωμ. 15, 13). «Μακάριος ἀνήρ, λέγει για τούτο και ο Ψαλμωδός, οὗ ἔστι τὸ ὄνομα Κυρίου ἐλπὶς αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐπέβλεψεν εἰς ματαιότητας καὶ μανίας ψευδεῖς» (39, 5). Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, θα έλεγε κανένας, να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς το Θεό; Ο Κ. όμως, που, κατά το φίλο του Πρεβελάκη, είχε θέσει σαν βάση της κοσμοθεωρίας του τον ηρωικό πεσιμισμό (βλ. «Ο Ποιητής…», σελ. 63), δεν πίστευε στο Θεό των χριστιανών, δηλ. το «Θεό της ελπίδος», αλλά σ’ ένα Θεό που αυτός κατασκεύαζε (Ασκητική, σελ. 88), και που «δεν είναι παντοδύναμος… Δεν είναι πανάγαθος… Δεν είναι πάνσοφος» (Ασκητική, σελ. 66-67). Για το λόγο αυτό έλεγε ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να μεθά «στις ταβέρνες της ελπίδας» (Αναφορά, σελ. 412). Δεν πίστευε επίσης, σε λύτρωση και σε Λυτρωτή (Ασκητική, σελ. 93-94, Αναφορά, σελ. 231), αλλά, κατά τρόπο αφύσικο και διεστραμμένο, στη λύτρωση (Αναφορά, σελ. 592). Για το λόγο αυτό δίδασκε, κατά τρόπο σατανικό, το ξερρίζωμα κάθε ελπίδας. «Νίκησε το στερνό, γράφει χαρακτηριστικά, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα» (Ασκητική, σελ. 21).
Κατάλαβατε πως δύο Ορθόδοξοι Χριστιανοί, Διδάκτορες της Ιεράς επιστήμης της Θεολογίας μας, ερμηνεύουν και αναλύουν τα «άρρητα ρήματα» του Καζαντζάκη;
Ο μέν πρώτος πρόεδρος του τμήματος της Θεολογικής Σχολής μας και τακτικός καθηγητής μας, εγωμιάζει τον Κ. ως «εργάτη της τέχνης» ο δε δεύτερος ξεκάθαρα και ωμά μας ομολογεί ότι ο Κ. «δεν πίστευε στο Θεό των χριστιανών, δηλ. το «Θεό της ελπίδος», αλλά σ’ ένα Θεό που αυτός κατασκεύαζε (Ασκητική, σελ. 88),»!
Αυτό το πρόβλημα πώς να το αποκαλέσουμε;
Όπως και να έχει το πράγμα, είναι φανερό ότι υπάρχει ερμηνευτικό πρόβλημα! Πρόβλημα σοβαρώτατο, όταν ειδικά ο ένας εκφράζει τα ακριβώς αντίθετα πράγματα απότι ο άλλος! Αυτό το πρόβλημα όμως βρίσκεται στον ερμηνευτή! Σε αυτόν που ως δάσκαλός θεσμικώς ειδικά προσπαθεί να ερμηνεύσει τα ανερμηνεύτα ως «θεοπτίες» και υπαρξιακές τάχα μου αγωνίες και να τα ταυτίζει έμμεσα με αγωνίες ομότροπες πραγματικών ανθρώπων του Θεού! Χωρίς φυσικά να αμφισβητώ ότι και ο μέν Καζαντζάκης ήτο «εικόνα Της εικόνας Του» Θεανθρώπου! Ωστόσο, για να μας τον διδάσκει σε μάθημα δογματικής, πιθανότατα δύο τινά θα συμβαίνουν, ή προσπαθεί ο καθηγητής μας ανεπιτυχώς να μας υποψιάσει για κάτι με λάθος τρόπο ή εμείς είμαστε διανοητικά υστερημένοι να αντιληφθούμε, τόσο τον Κ. όσο και την Σταμούλεια ερμηνεία!
Εάν υπάρχει τρίτη τινά λύση, πείτε μας την να την μάθουμε!
Μια τρίτη τινά λύση, εικάζουμε τώρα, θα ήτο απλούστατα ο σεβαστός καθηγητής μας να ομοφρονεί σε πολλά με τον Καζαντζάκη, λόγο άμβλυνσης των πνευματικών αισθητήριων του, από τις συγκρητικές και Οικουμενιστικές μελέτες του, ίσως και να είναι θαμώνας σε καμιά «φιλοσοφική στοά» ή σίγουρα σε κάποιαν πολιτική παράταξη (λέμεν εμείς...) και να έχει επηρεαστεί βαθειά από διάφορα ιδεολογηματα και μπάζα πυρηνικών αποβλήτων! Κρίμα, διότι καλός άνθρωπος είναι, σπουδαίος δάσκαλός είναι…ίσως να έφθασε ο «καιρός» να επαναπροσδιορίσει τις «προοδευτικές» απόψεις του εάν μπορεί και να μεταβληθεί σε έναν παραδοσιακό καθηγητή!
Τα «γρανάζια» με τα οποία έχει νταραβέρια θα τον αφήσουν όμως; Το πολιτειακό σύστημα που υπηρετεί και το μασονικό κατεστημένο θα τον αφήσει να ξεδιπλώσει κατά Θεόν τα πολυποίκιλα χαρίσματά του;
Μήπως αυτός να είναι ο «τελευταίος πειρασμός» του προέδρου μας κ. Σταμούλη;
Αυτό θα το δείξει ο χρόνος…, δεν ξέρω όμως εάν υπάρχει χρόνος…!
Ο Σταμούλης γράφει και διδάσκει λές και ο Θεός του Καζαντζάκη είναι ο Τριαδικός Θεός μας, ενώ κατ’ ουσίαν τα πράγματα δεν είναι έτσι, διότι κάμποσοι άλλοι ερμηνευτές εντόπισαν και ερμήνευσαν ταυτόσημα και ομοούσια με τον Πιτσίλκα τα συγγράματα του Καζαντζάκη!
Η ουσία όλη είναι να μάθουμε που βρίσκεται η αλήθεια, στους μέν ή στους δε;
Εμείς προσωπικά με τις έρευνές μας έχουμε κασταλάξει φυσικά στο όλο θέμα, απλά κάποια ερωτήματα οφείλουμε έστω ως ρητορικά σχήματα να τα θέσουμε προς προβληματισμό, όσον ακόμα θέλουν και επιθυμούν να λύσουν το «μυστήριο» Καζαντζάκης!
Επίσης να προσθέσουμε στην κουβέντα μας και έναν πολυγραφέστατο Ιεράρχη, για τον οποίο ο Σ. μας έκανε συνεχώς αναφορές, πολλά διάφορα αρνητικά, πάνω σε θεολογικούς προβληματισμούς κυρίως, και συγγραφικά έργα του Μητροπολίτου Ιεροθέου Ναυπάκτου!
Θα πρέπει να τα βρώ και να τα απομαγνητοφωνήσω τα όσα στοιχεία σε μελλοντική φάση για να σας τα παρουσιάσω με ακρίβεια!
Φυσικά έχουμεν την ισχυρά εντύπωση σύμφωνα με τα προσωπικά μας συμπεράσματα που σας παραθέσαμε γενικώς πιο πάνω, ότι ο άγιος Ναυπάκτου έχει αποσαφηνίσει και ξεδιαλύνει αρκετά άριστα το όλο θέμα με τον Καζαντζάκη, ίσως γι’ αυτό ο Σ. να τα έχει κατά κάποιον τρόπο μαζί του!
Γράφει διακριτικά ο σεβασμιώτατος κ. Ιερόθεος [3] : « Αλλά πρέπει να τονισθή ότι πολλοί από μας προσδίδουμε στον Χριστιανισμό μια ιδεολογική νοοτροπία. Η λέξη Χριστιανισμός χρησιμοποιείται για να δηλώση μια ιδιαίτερη ιδεολογία που είναι έτοιμη να αντιπαραταχθή σε άλλες ανθρωποκεντρικές ιδεολογίες και να δώση και τον δικό της λόγο. Όμως πρέπει να νοιώθουμε τον Χριστιανισμό κυρίως και προ παντός ως Εκκλησία, που δεν υποτάσσεται, αλλά και ούτε συγκαταλέγεται σε καμμιά ιδεολογία. Η ιδεολογία διακρίνεται για τις ανθρωποκεντρικές και ουμανιστικές ιδέες που δεν έχουν στενή σχέση με την πραγματική ζωή, διαποτίζεται από την διάθεση της επιβολής με κάθε τρόπο και μέσο, χωρίς αγάπη και ελευθερία, που αποβλέπει στην απόκτηση οπαδών που θα διαδίδουν τις ιδέες αυτές, που θυσιάζει τους οπαδούς της και καταφέρεται, όταν χρειασθή, ανελέητα εναντίον των εχθρών της. Όμως η Εκκλησία δεν υποτάσσεται σε τέτοια απάνθρωπη νοοτροπία, αλλά είναι η μάνα των ανθρώπων.»
Αξίζει ωστόσο να προσθέσουμε στην όλη προβληματική συγκριτική παράθεση στοιχείων μας και κάποια μασονικά σπαράγματα, που κραυγάζουν αλήθειες για το όλο θέμα!
Δημοσιεύει προσφάτως το παραδοσιακό Ιστολόγιο «Αντιαιρετικό Εγκόλπιο» το εξής ντοκουμέντο γραφθέν υπο τέκτονος [4] :
«Δύο κείμενα παρουσιάζουμε στους αναγνώστες μας.Το πρώτο είναι άρθρο-μελέτη από το Τεκτονικό δελτίο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ (Τόμος Η’. τεύχος 30-31. Έτος 1990) με τον τίτλο«ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ»υπογεγραμμένο από τον κ. Α. Παπαναστασόπουλο το οποίο εστιάζει στην στενή (όπως αποδεικνύεται) σχέση της «ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ» και της «μυστικής» διδασκαλίας του Μασονισμού.
Ο συγγραφέας – τέκτων ο ίδιος - εξετάζει σχολαστικώς τις έννοιες της «ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ» και τις αποκωδικοποιεί με «κλειδί» την τεκτονική διδασκαλία. Έτσι το εισαγωγικό κείμενο του προλόγου: «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου. Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια. Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.», αποκτά άλλο νόημα όταν ερμηνευτεί με την μασονική ορολογία, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που «θα μπορούσε άνετα να μπει σ’ ένα τυπικό οιουδήποτε βαθμού συμβολικού ή φιλοσοφικού τεκτονισμού» (σελ.43)»
Και συνεχίζούμε να αντιγράφουμε λίγες γραμμές από το βιβλίο του Σ. για να πάρετε μία ολοκληρωμένη γέυση, είναι συνέχεια του πιο πάνω κομματιού: «(γράφει ο Κ.) Ένα μυαλό στην άκρα του κόσμου που βυθίζεται στην ηλιθιότητα, γιομώνει τα μελίγγια μας σκοτάδι. Γιατί ένας στα πέρατα της γής αγωνίζεται. Ο Ένας. Κι αν χαθεί, εμείς έχουμε την ευθύνη. Αν χαθεί, εμείς χανόμαστε. Να γιατί η σωτηρία του Σύμπαντου είναι και δική μας σωτηρία κι η αλληλεγγύη με τους ανθρώπους δεν είναι πιά τρυφερόκαρδη πολυτέλεια παρά βαθιά αυτοσυντήρηση κι ανάγκη. Ανάγκη, όπως σ’ ένα στρατό που μάχεται, η σωτηρία του παραστάτη του». Και σχολιάζει τώρα ο Σ. «Να λοιπόν, ο Καζαντζάκης. Δεν ξέρω τι έχουμε να αντιπαραθέσουμε εμείς σήμερα σε τούτη τη φλεγόμενη ύπαρξη, αλλά εάν τουλάχιστον είμαστε ειλικρινείς και θέλουμε να σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί, οφείλουμε τουλάχιστον να πούμε, στεκάμενοι με σεβασμό μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, στο δράμα ενός ολόκληρου πολιτισμού, πώς ο Κρητικός δεν πάει να κάνει τον Θεό. Δεν πρόκειτε, όπως πολλοί υποστηρίζουν, για μια προσπάθεια κατάληψης της θέσης του Θεού, αλλά για μια αναζήτηση της θέσης του ανθρώπου. (…)»
Ενώ ο άγιος Ναυπάκτου αναφέρει ειδικά για την ουσία του πράγματος «Αυτός ο προβληματισμός είναι καρπός και αποτέλεσμα του προβληματισμού του συγγραφέα του βιβλίου πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η ταινία (δηλαδή του Καζαντζάκη), ο οποίος προς το τέλος της ζωής του ομολόγησε: «Τρία τα μεγάλα θεολογικά στάδια που πέρασα. 1. Θεέ μου, εσύ θα με σώσης. 2. Θεέ μου, εγώ θα σε σώσω· 3. Μαζί θα συνεργασθούμε μαζί θα σωθούμε Θεέ μου». Σ’ αυτήν την πορεία φαίνεται η αγωνία του «Θεού» του συγγραφέως, αλλά και η αγωνία του συγγραφέως να σώ- ση τον δικό του «Θεό». Αυτή η αγωνία έχει περάσει και στην ταινία.
Αλλά όλο αυτό το περιεχόμενο είναι άγνωστο στον αληθινό Θεό της Εκκλησίας, δηλαδή τον Θεάνθρωπο Χριστό. Στις φράσεις που αναφέραμε πιο πάνω φαίνεται άφ’ ενός μεν η ανθρωποκεντρικότητα του «θεού», αφ’ ετέρου δε η παντοδυναμία του ανθρώπου και η αυτοθέωσή μας, αφού και εμείς μπορούμε να γίνουμε «Salvatores Dei» δηλαδή «σωτήρες του Θεού»! Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθή ότι στην ταινία παρουσιάζεται η αγωνία του Χριστού πάνω στον Σταυρό και η απόδοση σ’ Αυτόν καταστάσεων που είναι έξω από το αληθινό Πρόσωπο και το πραγματικό έργο του Θεανθρώπου Χριστού.(…)»!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Επειδή έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση σας, βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα και εάν θέλετε πείτε μας σε ένα σχόλιό σας την προσωπική θέση και άποψή σας! (συνεχίζεται)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Χρυσοστόμου Α. Σταμούλη, Έρως και Θάνατος, Εκδόσεις Ακρίτας, Α΄Έκδοση, Μάϊος 2009, σελ. 385.
[2] Αχιλλέως Β. Πιτσίλκα Μασονικαί επιδράσεις εις τα έργα του Ν. Καζαντζάκη - Μέρος Β',
[3] Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, Ο τελευταίος πειρασμός του Καζαντζάκη,
[4] ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΣΤΗΝ «ΑΣΚΗΤΙΚΗ» ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ & ΜΑΣΟΝΙΚΑΙ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου