Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ για δημοσίευμα της Εφημερίδος Η Αυγή.

Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ για δημοσίευμα της Εφημερίδος Η Αυγή.



Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ για δημοσίευμα της Εφημερίδος Η Αυγή.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com
Πειραιεύς, 15 Μαΐου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν 
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέστειλε τήν ἀκόλουθη ἐπιστολή, ἀπαντώντας σέ δημοσίευμα τῆς Ἐφημερίδος Η ΑΥΓΗ. 
ΕΚ  ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
᾿Ακτὴ Θεμιστοκλέους 190
185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ
Email: impireos@hotmail.com
Τηλ. Κέντρο 210 4514833
Fax 210 4518476

Ἀριθμ. Πρωτ. 644                                      Ἐν Πειραιεῖ τῇ 14ῃ Μαΐου 2014

Πρός Τόν
Ἀξιότιμον Κύριον
Νικόλαον Φίλην
Διευθυντήν Ἐφημερίδος «Η ΑΥΓΗ»
Ἁγ. Κωνσταντίνου 12
104 31 ΑΘΗΝΑ

Ἀξιότιμε Κύριε Διευθυντά,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Δέν εἶμαι ἄδικος νομίζω ἐάν θεωρήσω ὡς ἐμπαθεστάτη τήν καταχώρησή Σας στό φύλλο τῆς 14/5/2014, ὅπου κάτω ἀπό τόν περιπαικτικό τίτλο «Ε, δέν είναι και όσιοι...» μέ ἐγκαλεῖτε γιά δῆθεν ἀπανθρωπία καί σκληροκαρδία καί ἀδιαφορία γιά «ἀνθρώπους πού ἔχασαν τούς δικούς τους στή θάλασσα. Ἀφοῦ γι’ αὐτούς (καί γιά ἐμένα) εἶναι ”λαθραίοι’’ καί δέν προορίζονται γιά προσκύνημα καί ἀκριβές τελετές».
Ποιά εἶναι τά πραγματικά περιστατικά πού κατά τή γνώμη Σας στοιχειοθετοῦν τά παραπάνω; Τά ἀναφέρετε στό δημοσίευμά Σας: «τό πρωΐ τῆς Δευτέρας ἔφτασαν στό λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ οἱ 32 διασωθέντες τοῦ τραγικοῦ ναυαγίου τῆς Σάμου οἱ ὁποῖοι ἀφέθηκαν ἁπλῶς στήν μοίρα τους ἀφοῦ δέν βρέθηκε στό λιμάνι οὔτε ἕνας κλητήρας τοῦ Ὑπουργείου γιά νά ὑποδεχτεῖ τούς πρόσφυγες... Τό ἔργο τῆς πολιτείας ἀντικατέστησαν τά μέλη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τῶν μεταναστευτικῶν κοινοτήτων. Αὐτό μᾶλλον ἐξηγεῖται ἀπό τό γεγονός ὅτι ὁ Β. Μιχαλολιάκος... ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ βρίσκονταν στήν λαμπρή τελετή ὑποδοχῆς τοῦ λειψάνου τῆς τιμίας κάρας τοῦ ὁσίου Ραφαήλ...».
Ἑπομένως ἀντί νά ὑποδεχθῶ τούς αὐτόκλητους ἐπισκέπτες τῆς χώρας μας πού ἀγνοῦσα τήν μεταφορά τους στόν Πειραιᾶ γιά νά τούς παραλάβει ἡ Σομαλική κοινότητα καί πού μέ τό ἔτσι θέλω ἕνα ὡραῖο πρωϊνό παραβίασαν τά σύνορά μας πληρώνοντας χιλιάδες εὐρώ στούς δουλέμπορους Τούρκους καί στό βαθύ Τουρκικό κράτος, πού ὅπως ἀποκάλυψε ἡ Τουρκική ἐπιθεώρηση Aksyon τεῦχ. 1000/3.2.2014 καί κατήγγειλα μέ τό ἀνακοινωθέν τῆς 20/3/2014, τό ὁποῖο ἐπισυνάπτω, μεθοδικά μέ τήν μυστική Τουρκική ὑπηρεσία JΙΤΕΜ τῆς Τουρκικῆς στρατοσυνοριοφυλακῆς ἐλέγχει ὅλο αὐτό τό βρώμικο παιχνίδι γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ σχεδιασμοῦ τοῦ μουσουλμανικοῦ τόξου πού προωθεῖ μέ τεράστια κονδύλια ἡ σουνιτική ναυαρχίδα τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας καί τοῦ Κατάρ γιά τήν ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης, ἐγώ ὁ δῆθεν ἀπάνθρωπος κατά τήν ἐφημερίδα Σας ὑποδέχθηκα τούς κατόπιν ἐπισήμου προσκλήσεως τῆς Μητροπόλεώς μας καί παροχῆς τῶν σχετικῶν ἀδειῶν ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος προσελθόντας ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μυτιλήνης Σεβ. Μητροπολίτην κ. Ἰάκωβον καί τόν συνοδόν τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Ἰάκωβον συνοδεύοντας τήν τιμίαν κάραν τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ραφαήλ τοῦ νεοφανούς, πού θαυματουργικά μετά 400 χρόνια ἀπό τό μαρτύριό Του κατόπιν θαυμασίων γεγονότων ἀνεκαλύφθη εἰς τόν τόπον τοῦ μαρτυρίου Του καί πού ἦρθε στόν Πειραιᾶ πρός εὐλογία καί ἁγιασμό τῶν πιστῶν.
Βεβαίως τό γεγονός ὅτι ὁ μάρτυρας αὐτός τῆς Πίστεώς μας καί τοῦ Γένους μας ἀπεκεφαλίσθη μέ πριόνι ἀπό τούς ὁμοπίστους τῶν προστατευομένων Σας δέν Σᾶς ἐμποιεῖ κανένα ἐνδιαφέρον, οὔτε βέβαια τό γεγονός πού ἀποδεικνύει τήν ἀθεΐα Σας «πτῶμα ἐξαίσιον» ὅτι 400 χρόνια μετά τό μαρτύριό Του ὁ Ἴδιος ἐνεφανίσθη σέ πλῆθος ἀνθρώπων τῆς Λέσβου καί ἀπέδειξε τήν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως καί τήν ἀθανασία τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καί τό σπουδαιότερο ὅτι ἡ ἀρχαιολογική σκαπάνη ἐπιβεβαίωσε πλήρως τίς ἀποκαλύψεις τοῦ μάρτυρος.
Ἀσφαλῶς ὅμοια δέν Σᾶς προκαλεῖ περιέργεια τό γεγονός ποῦ βρῆκαν τόσες χιλιάδες εὐρώ αὐτοί οἱ δυστυχισμένοι Σομαλοί τήν στιγμή πού μέ τά χρήματα αὐτά στήν πατρίδα τους θά ἦταν δισεκατομμυριούχοι, οὔτε βέβαια νομιμοποιεῖσθε νά πιστεύετε ὅτι μπορεῖ νά ὑπάρχει ἐχέφρων ἄνθρωπος πού νά μήν αἰσθάνεται ἄφατη συμπόνοια καί βαθύτατη λύπη καί πόνο γιά τόν ἀδόκητο θάνατο στά νερά τοῦ Αἰγαίου τῶν συντρόφων τους γιά τόν ὁποῖο οἱ ἴδιοι εὐθύνονται.
Διερωτῶμαι ὅμως, ἐάν εἶσθε ἀφελεῖς ἤ ἐγκάθετοι καί ἐπιτρέψατέ μου νά πιστεύω ὅτι μᾶλλον εἶστε ἐγκάθετοι διότι καί νοῦν καί ἡλικίαν ἔχετε, ἀλλά μετά τό γκρέμισμα τοῦ 70χρονου ἰδεολογικοῦ Σας ἐργοστασίου τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, ἀγωνίζεσθε γιά τό γκρέμισμα τῆς ἑλληνορθοδοξίας ὄχι μέ τό σλόγκαν τοῦ ἑβραιομασόνου Μάρξ ὅτι δῆθεν «ἡ θρησκεία εἶναι τό ὄπιο τοῦ λαοῦ» ἀλλά μέ τήν πλημμυρίδα τῶν ἰσλαμιστῶν μεταναστῶν πού θά μεταβάλλουν τήν ἐθνοτική σύσταση τοῦ τόπου καί θά ὁδηγήσουν στήν οὐδετερόθρησκη Πολιτεία πού ὀνειρεύεσθε. Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔχει διακηρύξει πώς θά ἐπιτρέψει τήν ἐλεύθερη ἔλευση στήν χώρα ἑκατομμυρίων μουσουλμάνων συγγενῶν τῶν παρανόμως εἰσερχομένων στήν χώρα. Κάνετε ὅμως, ἐπιτρέψατέ μου νά Σᾶς ἐνημερώσω, ἕνα μεγάλο λάθος. Ὑποτιμᾶτε τό Ἰσλάμ καί τό φονταμενταλισμό του καί νομίζετε ὅτι εἶναι διαχειρίσιμο μέγεθος ὅπως ὁ ἀπόλυτα φιλελεύθερος χριστιανισμός πού σέβεται τήν ἐλευθερία τῶν προσώπων καί πού στηρίζεται στό «ὅστις θέλει»,  πού διδάσκει νά στρέφεις καί τήν ἄλλη πλευρά στόν ραπίζοντα καί πού ἀναγνωρίζει τήν αὐτεξούσια βούληση ὡς ἰσόθεη πραγματικότητα. Ἄν ὅμως πραγματωθοῦν οἱ σχεδιασμοί αὐτοί θά μπορεῖτε κρατώντας τά κεφάλια στούς ὤμους Σας νά διαφημίζετε δημοσίως τό gay pride ἤ τόν ἀθεϊσμό ἤ νά ἀσκεῖτε κριτική στή σαρία καί τήν οὔμαἤ νά περιπαίζετε τήν παιδεραστία καίτήν αἱμομιξία τοῦ ψευδοπροφήτη Μωάμεθ πού παντρεύτηκε 9 φορές καί πού ἡ 7η γυναίκα του ἦταν ἡ σύζυγος τοῦ γιοῦ του Ζαΐντ καί ἡ 9η ἦταν κοριτσάκι 7 ἐτῶν ἡ Ἀϊσέ; Νά εἶστε βέβαιοι ὅτι θά ἔχετε τήν τύχη τοῦ Salman Rusdie καί τῶν τριῶν «ἱεραποστόλων» τοῦ Μάο στό Ριάντ πού εἶχαν τήν ἀνοησία νά προπαγανδίσουν τόν ἀθεϊσμό καί πού ἀποκεφαλίσθησαν ἐνώπιον τοῦ ἀλαλάζοντος πλήθους στήν κεντρική πλατεία. Δέν συζητᾶμε βέβαια γιά τό κτίριο πού στεγάζεται ἡ Αὐγή γιατί αὐτό θά ἐξαερωθεῖ ἀπό κάποιον φέρελπι «καμικάζι» πού θά «ἐξαργυρώσει» τό ἐξαερωμένο κτίριο τῆς Αὐγῆς μέ 9 μελανομάτες καλλονές καί ἄπειρα οὐρί στόν παράδεισο τοῦ Ἰσλάμ!!!
Τέλος ἡ Μητρόπολις τήν ὁποία διακονῶ πένεται γιά νά σιτίζει καθημερινῶς 6000 συνανθρώπους μας στά 17 συσίτιά Της χωρίς νά ἐρευνᾶ τό χρῶμα, τήν φυλή, τήν θρησκεία ἤ τήν γλώσσα τους. Διερωτῶμαι ἄν ἐσεῖς οἱ «ἀνθρωπιστές» ἔχετε νά μᾶς παρουσιάσετε μιά ἀνάλογη δράση.

Μετά τιμῆς
Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΕΠΙΣΥΝΑΨΗ
Πειραιεύς 20 Μαρτίου 2014

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ἡ ἑβδομαδιαία Τουρκική ἐπιθεώρηση AKSΥON τευχ. 1000/3.2.2014 δημοσίευσε μία τρομακτική ἀποκάλυψη πού ἐπιβεβαιώνει κατά φοβερό τρόπο καί ἀποκαλύπτει τόν βρώμικο σχεδιασμό τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Τουρκίας καί τῆς κυβέρνησής της γιά τήν ἐκπόρθηση καί ἰσλαμοποίηση τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἑλλάδος. Ἡ δήλωση στό παρελθόν τοῦ Τούρκου Πρωθυπουργοῦ Τουργκούτ Ὀζάλ ὅτι δέν χρειάζεται πόλεμος μέ τήν Ἑλλάδα γιά τήν ἐκ νέου κατάκτησή της ἀλλά ἁπλῶς καί μόνο ἡ βαθμιαία καί μεθοδευμένη ἀποστολή «τριῶν τεσσάρων ἑκατομμυρίων φανατικῶν μουσουλμάνων» γιά τήν δημογραφική της ἀλλοίωση καί τήν ἐθνοτική της στρέβλωση ὑλοποιεῖται ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τό δημοσίευμα μέ τόν καλύτερο τρόπο. Ταυτοχρόνως τό νεοοθωμανικό ὅραμα τοῦ ΥΠΕΞ Τουρκίας κ. Νταβούτογλου πού ἐνστρερνίζεται πλήρως τό κυβερνόν κόμμα τοῦ Τ. Ἐρντογάν βρίσκει τήν καλύτερη πρακτική του ἐφαρμογή στίς ἀποκαλύψεις τῆς τουρκικῆς ἐπιθεώρησης. Δημοσιεύεται λοιπόν στό τεῦχος πού ἀναφέραμε ὅτι ἡ μεγαλύτερη μυστική Τουρκική ὑπηρεσία JITEM τῆς τουρκικῆς στατοσυνοριοφυλακῆς εἶναι αὐτή πού κατ’ ἐντολή καί μέ τήν ἔγκριση τοῦ Τ. Ἐρτνογάν μεταφέρει σέ καθορισμένες καί ἐλεγχόμενες διαδρομές πρός τίς Τουρκικές ἀκτές τοῦ Αἰγαίου καί πρός τόν Ἕβρο καί μέ πληρωμένους «ὑπαλλήλους»-δουλεμπόρους χιλιάδες μουσουλμάνους παράνομους μετανάστες πρός τή χώρα μας μέ σκοπό τήν ἐπίτευξη τῶν σχεδιασμῶν τοῦ μουσουλμανικοῦ τόξου πού προωθεῖ μέ τεράστια κονδύλια ἡ Σουνιτική ναυαρχίδα τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας καί τοῦ Κατάρ. Εἶναι ἐκπληκτικό το γεγονός πού ἀναφέρεται στό δημοσίευμα ὅτι ἡ Τουρκική ἀκτοφυλακή δέν ἔχει κανένα δικαίωμα νά ἐπέμβει σέ αὐτές τίς ἐπιχειρήσεις τῆς JITEM ἀλλά ἀντιθέτως ἔχει ρητές ἐντολές τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης νά συνδράμει τίς διαδικασίες καί μάλιστα νά προκαλεῖ «ἀτυχήματα» στήν ἀκτογραμμή τῶν χωρικῶν ὑδάτων τῆς πατρίδος μας γιά νά ἐξαναγκάζει τούς Ἕλληνες λιμενοφύλακες νά μεταβάλουν τίς ἐπιχειρήσεις ἀποτροπῆς εἰσόδου παρανόμων μεταναστῶν στήν χώρα σέ ἐπιχειρήσεις διασώσεως κινδυνευόντων παρανόμων μεταναστῶν στήν θάλασσα. Εἶναι τόσο ἀδίστακτοι δέ ὥστε γιά νά δημιουργεῖται κλίμα συμπαθείας καί νά ἀπομονώνονται φωνές ἐθνικοῦ συναγερμοῦ γιά τήν ἐπιχειρούμενη ἐπέλαση τῶν Μουσουλμάνων καταληψιῶν τῆς Χώρας πού θά ὑλοποιήσουν τό νεοοθωμανικό ὄνειρο νά πνίγουν γυναῖκες καί παιδιά στά νερά τοῦ Αἰγαίου ἀφοῦ τούς στοιβάζουν σέ σαπιόβαρκες χωρίς σωσίβια καί καμμία σχετική ὑποδομή. Σύμφωνα μέ τά στοιχεῖα πού παραθέτει ἡ ἀποκαλυπτική αὐτή ἔρευνα τῆς τουρκικῆς ἐπιθεωρήσεως κάθε χρόνο περίπου 150.000 παράνομοι μετανάστες ἀπό πολλές μουσουλμανικές χῶρες τῆς Ἀσίας καί τῆς ὑποσαχάριας καί Βόρειας Ἀφρικῆς πού φθάνουν στήν Τουρκία μόνο μέ τήν δήλωση τῆς Μουσουλμανικῆς τους πίστεως συγκεντρώνονται ἀπό τήν JITEM καί προωθοῦνται βάσει συγκεκριμένου προγράμματος καί σχεδιασμοῦ. Τό ὀργανωμένο αὐτό κύκλωμα τῶν μυστικῶν Τουρκικῶν ὑπηρεσιῶν καί τῆς Τουρκικῆς κυβέρνησης ἄρχισε νά λειτουργεῖ κατά τό δημοσίευμα ἀπό τό 1993 καί μετά τό 2001 τά κύμματα τῶν παρανόμων μεταναστῶν ἔγιναν κυριολεκτικά ποτάμι μέ σκοπό νά πνίξουν τήν ἐθνική ὁμοιογένεια τῆς Ἑλλάδος καί νά ἰσλαμοποιήσουν τήν Εὐρώπη. Σημαντικό στρατηγεῖο τῆς μυστικῆς τουρκικῆς ὑπηρεσίας JITEM πού ἔχει τήν εὐθύνη γιά τήν προώθηση στά Τουρκικά παράλια τοῦ Αἰγαίου καί τήν παράνομη διαπόρθμευση στήν Ἑλλάδα βρίσκεται στήν πόλη τοῦ Ἀϊδινίου, λίγα χιλιόμετρα ἀνατολικά τῆς Σμύρνης. Ἐκεῖ καταστρώνονται τά τελικά σχέδια καί τά μέσα προωθήσεως τοῦ δολίου αὐτοῦ σχεδιασμοῦ τῆς Σουνιτικῆς Τουρκίας. Ἀπό τό 2005 ὅπως ἀπεκάλυψε ἀνώτατος πρ. ἀξιωματικός της Τουρκικῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας JITEM στήν τουρκική ἐπιθεώρηση AKSYON ὅλη ἡ ἐπιχείρηση τελεῖ ὑπό τήν ἄμεση ἐπιτήρηση τοῦ Τούρκου Πρωθυπουργοῦ καί γιά νά θολώνονται τά νερά ἡ Τουρκική διπλωματία ἔχει πάρει σαφεῖς ἐντολές νά συκοφαντεῖ τήν χώρα μας στά διεθνῆ φόρα ὅτι δῆθεν στήν Ἑλλάδα διατηροῦνται στρατόπεδα τρομοκρατῶν τοῦ ΠΚΚ καί ἐκπαιδεύονται τρομοκράτες γιά νά περάσουν στήν Τουρκία σέ μιά παμπόνηρη ἐξίσωση τῆς ἀποκαλυπτομένης πλέον ἐκστρατείας ἀλλοίωσης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας μας καί ἐξισλαμισμοῦ τῆς ὀρθόδοξης Ἑλλάδας καί κατ’ ἐπέκτασι τῆς χριστιανικῆς Εὐρώπης. Τό ἴδιο ὀργανωμένο σχέδιο ἐφαρμόζεται ἀπό τήν Σαουδική Ἀραβία καί τό Κατάρ μέ «ἐκτελεστές» τίς ἰσλαμικές κυβερνήσεις τῆς Λιβύης καί τῆς Τυνησίας πού φρόντισαν νά ἐγκαταστήσει τό Σιωνιστικό λόμπυ τῆς Δύσεως μέ κατεύθυνση τίς ἰταλικές ἀκτές καί μέ ἐφαρμογή τοῦ ἰδίου σχεδιασμοῦ.
Ἐχω ἀποδείξει μέ συγκριτική μου μελέτη πού κυκλοφορεῖται στό διαδίκτυο ὅτι τό Ἰσλάμ ἀποτελεῖ πολιτικοστρατιοοικονομικό σύστημα καί ὄχι ἀσφαλῶς ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ἀσύμβατο πλήρως μέ τίς ἔννοιες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ κεκτημένου καί τῆς Δημοκρατίας καί ἐκφραστικότατο γιά τήν ἐπιβολή θρησκευτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ καί ἑπομένως οἱ λογῆς λογῆς «χρήσιμοι ἠλίθιοι» ὅπως τούς ἀποκαλοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Μουσουλμάνοι πού συνοδοιποροῦν εἴτε ἀργυρώνητοι ἀπό τό σουνιτικό μουσουλμανικό μπλόγκ, εἴτε ἐλαυνόμενοι ἀπό ἐμπάθεια κατά τῆς Χριστιανικῆς των ταυτότητος καί πού ἀφελῶς πιστεύουν ὅτι δυνάμει τοῦ δόγματος «ὁ ἐχθρός τοῦ ἐχθροῦ μου εἶναι φίλος μου» γεμίζοντας τήν Ἑλλάδα τζαμιά τοῦ Ἰσλάμ μέ τό ψευδοπρόταγμα τοῦ δῆθεν εὐρωπαϊκοῦ οὐμανισμοῦ καί τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου στά ὁποῖα ἀσφαλῶς δέν ἀνήκουν ἡ παραχώρηση τῆς ἐθνικῆς μας κυριαρχίας καί τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοπροσωπείας, θά «ἀποσκορακίσουν» ἐπί τέλους τήν Ἑλληνορθοδοξία, θά βρεθοῦν μέ τό μαχαίρι στό λαιμό ὅταν θά ξυπνήσουν ἀπό τήν παράκρουση στήν ὁποία τελοῦν σήμερα. Γιατί ὅλοι αὐτοί δέν ἐκτιμοῦν τήν πραγματική ἐλευθερία πού ὁ Χριστιανισμός ἐπαγγέλεται καί ὑλοποιεῖ καθημερινῶς καί γιά νά τόν γκρεμίσουν δίνουν ἰθαγένεια μέ τόν ἄθλιο νόμο Ραγκούση ἤ ἀναλύονται σέ δάκρυα στά τηλεοπτικά παράθυρα γιά τήν δῆθεν σκληροκαρδία τῶν Ἑλλήνων συνοριοφυλάκων καί μετά βέβαια τρῶνε ἀδιατάρακτοι τήν «μπριζόλα» τους στό ὀβελιστήριο τῆς ἐπιλογῆς τους πού ἀπρόσκοπτα καί ἀδιαμαρτύρητα λειτουργεῖ ἐν μέσῳ τῆς Μ. Σαρακοστῆς. Γιά νά δοῦμε ὅμως ἄν ὅ μή γένοιτο ἐπιτρέψει ὁ Θεός γιά τήν πολλή μας κακότητα νά ὑλοποιηθεῖ ὁ σχεδιασμός τοῦ σουνιτικοῦ μπλόκ θά τολμοῦν ὅλοι αὐτοί νά παραβιάζουν τήν νηστεία τοῦ Ραμαζανίου καί νά διατηροῦν τίς κεφαλές των ἐπί τῶν ὤμων των;
Τέλος ὀφείλω νά συγχαρῶ δημόσια τόν ἐκλεκτό συναγωνιστή συγγραφέα Τουρκολόγο Δημοσιογράφο κ. Ν. Χειλαδάκη φίλο καί ἀδελφό διότι ἀσχολήθηκε καί παρουσίασε ἔντονα αὐτό τό τρομακτικῆς σημασίας θέμα.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ

 



ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ  ΚΑΙ  ΑΙΡΕΣΗ
ΣΤΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ
Αρχιμανδρίτου Θεόφιλου Λεμοντζή Δρ. Θ
Ιεροκήρυκος Ι.Μ.Βεροίας


   Όσον αφορά στη σημασία του όρου αίρεση στο θεολογικό έργο του Αγίου Επιφανίου, σύμφωνα με τον Young πρώτος ο Petau είχε υποστηρίξει ότι ο Άγιος Επιφάνιος δεν χρησιμοποιεί τον όρο με την έννοια που έχει επικρατήσει στην θεολογία1. Ο Άγιος Επιφάνιος ως συνεχιστής, της πολεμικής του Ειρηναίου Λουγδούνου και του Τερτυλλιανού εναντίον των αιρέσεων, χρησιμοποιεί τον όρο «αίρεση», ως έναν τεχνικό όρο. Το χρησιμοποιεί αποκλειστικά για να καταπολεμήσει την πλάνη. Όμως ο όρος αυτός, δε χρησιμοποιείται μόνο για την περιγραφή χριστιανικών κοινοτήτων οι οποίες αποκόπτονται από τη μία και αποστολική Εκκλησία, αλλά χρησιμοποιείται επίσης και για ελληνικές φιλοσοφικές σχολές και ιουδαϊκές ομάδες, οι οποίες δεν αποδέχθηκαν ποτέ το Χριστό. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Γιατί ο Άγιος Επιφάνιος ονομάζει αιρέσεις τόσο τις διάφορες φιλοσοφικές και θεολογικές σχολές οι οποίες δημιουργήθηκαν πριν την έλευση του Χριστού, όσο και εκείνες τις θεολογικές ομάδες που αμφισβήτησαν την αλήθεια της Εκκλησίας;
Πολύ πριν ο όρος αυτός αποκτήσει την κλασική του έννοια που έχει σήμερα, χρησιμοποιούνταν για να υποδηλώσει τις διάφορες φιλοσοφικές ή θρησκευτικές ομάδες. Στο βιβλίο των Πράξεων, ονομάζονται έτσι οι ομάδες των Σαδδουκαίων, Φαρισαίων, και Ναζωραίων2 ,ενώ στις Παύλειες Επιστολές ,3 χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει τους παροξυσμούς και τις έριδες μεταξύ των μελών της Εκκλησίας.Στον Πέτρο (Β΄ Πέτρου 2,1),«και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας» σαφώς αναφέρεται με την έννοια της αποσχισθείσης ομάδας, δηλαδή, με την έννοια που επικράτησε ο όρος αυτός. Αυτή η έννοια που έχει ο όρος στην Αγία Γραφή πιθανόν υπάρχει πίσω από τη χρήση του όρου που γίνεται από τον Άγιο Επιφάνιο. Η χρήση λοιπόν του όρου μ΄ αυτή, τη βιβλική έννοια από τον Άγιο δεν αποτελεί μία καινοτομία ή νεωτερισμό του. Εάν οι εκτιμήσεις του R.A.Lipsius4 και η έρευνά του για τις πηγές του θεολογικού έργου του Αγίου Επιφανίου είναι ορθές, τότε οι φιλολογικές και θεολογικές πηγές του Αγίου Επιφανίου μεταξύ των άλλων αιρέσεων θα περιλαμβάνουν επίσης τους Δοσιθεανούς, Σαδδουκαίους, Φαρισαίους και Ηρωδιανούς. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από τον Άγιο Επιφάνιο υπήρχαν και άλλοι θεολόγοι (οι οποίοι αποτέλεσαν πηγή για τον Επιφάνιο) που χρησιμοποιούσαν τον όρο μ΄ αυτή την έννοια, και θεωρούσαν ως αίρεση τις προχριστιανικές θεολογικές και φιλοσοφικές σχολές.
Ο Άγιος Επιφάνιος είναι ο διάδοχος του Ειρηναίου , Ιππολύτου, Τερτυλλιανού στην αντιαιρετική πολεμική της Εκκλησίας. Κατά συνέπεια αντιτάχθηκε σθεναρά σε κάθε είδους θρησκευτική κίνηση η οποία επεδίωκε να θεωρηθεί ως η αυθεντική έκφραση της Μίας Εκκλησίας του Θεού και παρέμεινε πιστός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής. Αυτό όμως που υπονοείται στη χρήση του όρου αίρεση από τον Άγιο Επιφάνιο είναι ότι αυτή δεν αποτελεί μόνο ένα εσωτερικό πρόβλημα της Εκκλησίας το οποίο δημιουργείται εξ΄ αιτίας των διαφορετικών αντιλήψεων των ονομαζομένων χριστιανών για το Θεό και για τον κόσμο. Πρόκειται για διαφορετική ερμηνεία των Γραφών σχετικά με τα θέματα αυτά, οπότε ο όρος είναι ευρύτερος απ΄ ότι όταν χρησιμοποιείται για μη χριστιανικές θρησκείες και φιλοσοφίες. Η αίρεση κατά συνέπεια ταυτίζεται με ο,τιδήποτε δεν ανήκει στην αλήθεια της Εκκλησίας .Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε λοιπόν, ότι ο όρος αίρεση σημαίνει, ο,τιδήποτε βρίσκεται έξω από την αλήθεια της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Στην Πρώτη παράγραφο του «Κατά πασών αιρέσεων ή Πανάριον» , ο Άγιος Επιφάνιος αναφέρεται στο σκοπό της συγγραφής του πρώτου βιβλίου του, ο οποίος είναι να δώσει μια « γενεαλογία» της αίρεσης .Αυτό το γενεαλογικό σχήμα διαφαίνεται καθαρά στο πρώτο του βιβλίο το οποίο αναφέρεται στις απαρχές του ανθρωπίνου γένους. Έτσι κατά την εμφάνιση του ανθρώπου δεν υπήρχε καμμία αίρεση .Υπήρχε μόνο η αληθινή πίστη και γνώση του Αδάμ .Ο Αδάμ δεν ήταν ούτε ειδωλολάτρης ούτε απομακρυσμένος από το μόνο αληθινό Θεό, αλλά κατείχε την αληθινή πίστη της Εκκλησίας η οποία υπάρχει από τις απαρχές του κόσμου. Αυτή η αλήθεια αποκαλύφθηκε στην πληρότητά της με την έλευση του Λόγου στον κόσμο και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ εμφανίστηκε η ειδωλολατρία η οποία βρίσκεται σε αντίθεση με την αληθινή πίστη. Η ειδωλολατρεία αποτελεί τη διαστροφή της ορθής γνώσης. Όλες οι αιρέσεις διαστρέφουν την ορθή γνώση για το Θεό, τον άνθρωπο και τον κόσμο. 5.
Εξετάζοντας τις απαρχές της ιστορίας ο Άγιος Επιφάνιος αναφέρεται στις πρώτες αιρέσεις. Ο βαρβαρισμός6 εμφανίζεται στην περίοδο μεταξύ του Αδάμ και του Νώε. Ο Σκυθισμός7 στην περίοδο μεταξύ του Νώε και οικοδόμησης του πύργου της Βαβέλ. Μετά την ανάπτυξη της μαγείας και και της αστρολογίας, εμφανίστηκε ο ελληνισμός8, και με την εκλογή του Αβραάμ ο Ιουδαισμός9.Στο συγκεκριμένο σημείο η αίρεση απλά ταυτίζεται με τη θρησκεία η οποία δεν κατέχει την αλήθεια.
Όμως παρατηρούνται κάποιες αντιλήψεις στον Άγιο Επιφάνιο οι οποίες φαίνονται ότι αντικρούονται μεταξύ τους. Έτσι από την μιά υπονοείται ότι στα πρώτα στάδια της ανθρωπότητας δεν υφίσταται κανενός είδους αίρεσης, ενώ από την άλλη σε κάποια άλλα σημεία υποστηρίζεται ότι υφίσταται ήδη από την εποχή του Αδάμ. Φαίνεται, λοιπόν, ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές αντιλήψεις γύρω από την εμφάνιση της αίρεσης , ένα σημείο το οποίο έχει ήδη αναλυθεί από τον Η. Μουτσούλα.
Ο Η.Μουτσούλας10 υποστηρίζει ότι, σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο, δεν υπήρχε κανενός είδους αίρεση πριν από την διάσπαση της ανθρωπότητος η οποία συνέβη μετά την οικοδόμηση του πύργου της Βαβέλ δηλαδή, με την έννοια ότι υπήρχαν ξεχωριστές ομάδες ή οργανωμένες θρησκευτικές κοινότητες με πλανεμένη διδασκαλία αλλά ωστόσο υπήρχε ο όρος αίρεση με την έννοια της ατομικής παραποίησης της αληθινής πίστης με την πτώση του Αδάμ. Έτσι, λοιπόν, οργανωμένες αιρετικές ομάδες εμφανίστηκαν μόνο μετά τη Βαβέλ, ενώ πριν υπήρχαν ατομικές παραποιήσεις της μιάς αλήθειας.
Για να διαλευκάνουμε τη σημασία του όρου αίρεση, θα πρέπει ν΄ αναφερθούμε σ΄ ένα άλλο βασικό σημείο. Ο τεμαχισμός των τεσσάρων αρχικών ομάδων - διαιρέσεων σε μικρότερες ομάδες είναι το θέμα του υπολοίπου μέρους του πρώτου κεφαλαίου του Πανάριου. Ο Άγιος Επιφάνιος αναφέρει περαιτέρω διασπάσεις του Ιουδαϊσμού11 και του Ελληνισμού12.Αν και αυτό φανερώνει την επιστημονικότητα της ανάλυσής του, όμως εγείρεται το πρόβλημα της σχέσης μεταξύ της θεωρίας των τεσσάρων βασικών διαιρέσεων, (Ελληνισμός, Βαρβαρισμός, Σκυθισμός, Ιουδαϊσμός), και των πέντε μητέρων των αιρέσεων, (Βαρβαρισμός, Σκυθισμός, Ελληνισμός, Ιουδαϊσμός, Σαμαρειτισμός)13,οι οποίες αναφέρονται στις περιλήψεις που δίνει ο Άγιος Επιφάνιος στην εισαγωγή του Αγκυρωτού και σε μια επιστολή του. Και στα δύο κείμενα η αίρεση των Σαμαρειτών εμφανίζεται ως μία από τις πέντε μητέρες των αιρέσεων. Όμως στο πρώτο βιβλίο του « Κατά πασών αιρέσεων ή « Πανάριον » το Σαμαρειτικό σχίσμα δε θεωρείται ως ένα από τα πρωταρχικά σχίσματα της ανθρωπότητας αλλά ως μία ιουδαϊκή αίρεση και δίνεται η περιγραφή της μετά την παρουσίαση των Ελληνικών αιρέσεων.
Εξαιτίας του παραπάνω γεγονότος θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε , ότι ο Άγιος Επιφάνιος δεν είναι συνεπής όσον αφορά στην έννοια που δίνει στον τεχνικό όρο αίρεση. Γι’ αυτό το λόγο ο Young θέτει το ερώτημα:14 Γνώριζε ο Άγιος Επιφάνιος τι εννοούσε ακριβώς με τον όρο αίρεση; Κατά πάσα πιθανότητα η διαπραγμάτευση των ιδιαιτέρων αιρέσεων από τον Άγιο Επιφάνιο δεν καθορίζεται από τις θεολογικές του προϋποθέσεις αλλά κυρίως από τις φιλολογικές του πηγές. Ίσως στο πρώτο βιβλίο του « Πανάριον» η έκθεση των αιρέσεων καθορίζεται από τα βιβλικά κείμενα, ενώ οι περιλήψεις του από μια άλλη φιλολογική πηγή. Ο Άγιος Επιφάνιος λοιπόν κατά την έκθεση ή την διαίρεση των επιμέρους αιρετικών ομάδων στηρίζεται αποκλειστικά στις πηγές του οι οποίες βέβαια είναι παραπάνω από μία.
Αποτελεί εύκολη διαπίστωση το γεγονός ότι το οικογενειακό δέντρο της αίρεσης στον Άγιο Επιφάνιο στερείται συνοχής. Επίσης δεν υπάρχουν κάποιες σταθερές αρχές οι οποίες καθορίζουν το πότε μια διδασκαλία αποτελεί αίρεση ή όχι .Ενώ αναφέρει ότι είναι αιρέσεις του Ελληνισμού οι Στωϊκοί15 , οι Πλατωνιστές16, οι Πυθαγόρειοι17 και οι Επικούρειοι18, όμως παντελώς αγνοεί τις άλλες ελληνικές φιλοσοφικές σχολές. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλες φιλοσοφικές σχολές καθώς στην επιστολή του προς τον Ακάκιο μνημονεύει σαράντα τέσσερις φιλοσόφους, τους οποίους όμως δεν τους εντάσσει στον κλειστό αριθμό των ογδόντα αιρέσεων.
Είναι σίγουρο λοιπόν ότι ο Άγιος Επιφάνιος πρώτον εξαρτάται άμεσα από τις πηγές του και δεύτερον ο συμβολικός αριθμός ογδόντα καθορίζει τις επιλογές του Αγίου και όχι το αντίστροφο. Γιατί όμως ο Άγιος Επιφάνιος θέλει να είναι ο αριθμός των αιρέσεων ογδόντα;
Γιατί πιστεύουμε πώς ο Άγιος Επιφάνιος ερμηνεύει αλληγορικά το χωρίο Άσμα Ασμάτων 6,8 σύμφωνα με το οποίο « εξήκοντα εισίν βασίλισσαι, και ογδοήκοντα παλλάκαι, και νεάνιδες ων ουκ έστιν αριθμός.μία εστίν περιστερά μου,τελεία μου, μία εστίν τη μητρί αυτής, εκλεκτή εστίν τη τεκούση αυτής.» Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο το περιστέρι είναι η Αγία και Καθολική Εκκλησία. Οι εξήντα βασίλισσες είναι αυτοί που πίστευαν στο Θεό σε κάθε γενιά πριν το Χριστό, οι ογδόντα παλλακίδες είναι αιρέσεις, και οι νεάνιδες ,είναι οι διάφορες φιλοσοφικές σχολές. Σ΄ αυτή την τελευταία ανοικτή κατηγορία ο Άγιος Επιφάνιος τοποθετεί όλες τις υπόλοιπες ομάδες.
Ο Άγιος Επιφάνιος επίσης παραθέτει τον Παύλειο λόγο « εν Χριστώ Ιησού, ου Σκύθης, ουχ Έλλην, ουκ Ιουδαίος αλλά καινή κτίσις». Αυτή η πρόταση παράγεται από τα χωρία: (Γαλ.3,28) « ουκ ενι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ενι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γάρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού» και (6,15) «εν γάρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις» ,και (Κολ. 3,11). «ούκ ένι Ελλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Αυτό ο Παύλειος λόγος χρησιμοποιείται στο πρώτο βιβλίο του Πανάριον για να δοθούν οι τέσσερεις βασικές διαιρέσεις της ανθρωπότητας : ο Βαρβαρισμός, ο Σκυθισμός, ο Ελληνισμός και ο Ιουδαϊσμός.
Αυτό το οποίο είναι κοινό σε όλα αυτά τα κείμενα είναι η αντίθεση μεταξύ της ενότητας εν Χριστώ ή της μοναδικότητας της Εκκλησίας με τη διαίρεση και την αίρεση. Υπάρχει λοιπόν μια θεμελιώδης αντίθεση και πόλεμος μεταξύ δύο πραγματικοτήτων , της ενότητας και της διαίρεσης, της αλήθειας και του ψεύδους, της Εκκλησίας και της αίρεσης.19
Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο λοιπόν από την έκπτωση εκ της αληθείας και εξής , η ανθρωπότητα οδηγήθηκε σε τέσσερις φάσεις αιρετικών μορφών ζωής (Βαρβαρισμός, Σκυθισμός, Ελληνισμός, Ιουδαϊσμός ).Η ιστορία βέβαια δεν είναι μόνο η ιστορία της θείας οικονομίας, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο καθηγητής Ν. Ματσούκας, αλλά και ιστορία αιρετικής διάβρωσης. Όμως αυτές οι αιρετικές αποκλίσεις καλούνται να ενοποιηθούν στη χριστιανική κοινότητα20.
Ο Άγιος Επιφάνιος υποστηρίζει ότι η πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι αρχαιότερη της αίρεσης, και είναι η πίστη της ανθρωπότητας στην αρχέγονή της κατάσταση, όπου δεν υπήρχε η αμαρτία. Άλλοι Πατέρες συγγραφείς όπως ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός, εξέφρασαν αυτή την άποψη στην αντιαιρετική τους πολεμική καθώς αντέταξαν την αλήθεια της Εκκλησίας στις καινοφανείς διδασκαλίες των αιρετικών21.
Ο Χριστιανισμός δεν αποτελεί μία θρησκεία δίπλα στις άλλες θρησκείες , ούτε η διδασκαλία του είναι μία διδασκαλία που συμπληρώνει ή συμπληρώνεται από άλλες διδασκαλίες, αλλά αποτελεί την μία και μοναδική αλήθεια .Δίπλα σ΄ αυτή την αλήθεια υπάρχουν οι παραποιήσεις της, που είναι οι αιρέσεις. Η παραποίηση της αλήθειας έχει ως πηγή την απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό22. Ο Άγιος Επιφάνιος λοιπόν, χρησιμοποιεί τον όρο τόσο για να υποδηλώσει όλες εκείνες τις ομάδες οι οποίες αρνήθηκαν να δεχτούν την αποστολική αλήθεια και υπερασπίστηκαν τις δικές τους αντιλήψεις που ήταν ανθρώπινα δημιουργήματα και που πολέμησαν σφοδρά την εκκλησία, όσο και για εκείνες τις ομάδες οι οποίες εμφανίστηκαν πριν την έλευση του Χριστού. Οι ομάδες αυτές δημιουργήθηκαν από ανθρώπους και οι δοξασίες τους ήταν κατασκεύασμα του ανθρώπινου νού, του μεταπτωτικού νού.
Ο Άγιος Επιφάνιος εξαίρει τη μοναδικότητα της Εκκλησίας και της διδασκαλίας της. Η εκκλησιαστική διδασκαλία δεν υπερέχει μόνο έναντι των αιρετικών αντιλήψεων, δηλαδή, εκείνων των ομάδων που την πολέμησαν, αλλά και έναντι εκείνων των ομάδων που δημιούργησαν ένα θεολογικό σύστημα πριν της ελεύσεως του Χριστού. Η εκκλησία δεν έλαβε την ορθή θεογνωσία κατά τους χρόνους της ελεύσεως του Χριστού, αλλά την κατέχει από καταβολής κόσμου καθώς η πίστη της είναι αρχαιότερη των αιρέσεων.
   Αγία Γραφή και Παράδοση στον Άγιο Επιφάνιο 
  Ο μελετητής των έργων του Αγίου Επιφανίου διαπιστώνει πολύ εύκολα τη μεγάλη εκτίμηση που τρέφει ο Άγιος για την Αγία Γραφή. Είναι πολύ δύσκολο γιά τον Άγιο Επιφάνιο να γράψει ένα κείμενο χωρίς να παραπέμψει ή να υπαινιχθεί χωρία της. Ποτέ δεν τοποθετεί συνειδητά τις δικές του θεολογικές απόψεις στο ίδιο επίπεδο μ΄ αυτό της Αγ.Γραφής. Η αυθεντία της Γραφής δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και η συζήτηση γίνεται μόνο γύρω από τη σωστή μετάφραση της Γραφής.23
Η Αγία Γραφή είναι η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη. Στην προσπάθειά του ο αντιαιρετικός Επιφάνιος να περιγράψει και ν΄ αναιρέσει μία μία τις αιρέσεις εξαίρει έντονα την ενότητα και την ιστορική τους συνέχεια,πράγμα που αυτονόητα σημαίνει πως τονίζεται η ίδια η ενότητα της παράδοσης στο σύνολό της και μέσα στην ιστορία. Κατά τον Άγιο Επιφάνιο μία είναι η αρχή και μία η πηγή, ο Θεός. Απ΄ Αυτόν εξαρτώνται και υφίστανται οι δύο Διαθήκες.24
Ο Άγιος Επιφάνιος απόκρούοντας το Μανιχαϊσμό προβάλλει, όχι μόνο την ιστορική συνέχεια και την ενότητα της παράδοσης, αλλά και το γεγονός της μιάς αρχής του ενός και μοναδικού Θεού του αγαθού Θεού του δημιουργού του παντός. Η άποψη αυτή κατά αξιοθαύμαστο τρόπο απόσαφηνίζει και προβάλλει τη θεολογική και ιστορική ενότητα. Τελικά, όπως πάντοτε, διαφαίνεται καθαρά η ίδια άρρηκτη ενότητα που υπάρχει ανάμεσα στη μεταφυσική και στην ιστορική διάσταση, οπότε η ενότητα αυτή εξασφαλίζει και την κοινότητα των αγαθών και της σωτηρίας. Αυτή η κοινότητα εμποδίζει και απόκρούει με κάθε τρόπο την εισβολή κάθε νέας και ξένης διδασκαλίας. Τόσο η Θεολογία όσο και η εκκλησιαστική ιστοριογραφία εμμένουν και επιμένουν σ΄ αυτό το σχήμα για να ερμηνεύσουν το χαρακτήρα του δόγματος από το ένα μέρος και να ξεσκεπάσουν την προέλευση και το περιεχόμενο της καθεμιάς αιρετικής διδασκαλίας από το άλλο.
«Μία είναι η Θεότητα και το αυτό πνεύμα Καινής και Παλαιάς Διαθήκης » τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση ο Άγιος Επιφάνιος θέλοντας να αναιρέσει τη διδασκαλία των αιρετικών.25 Είτε απαντάει στον Ιουδαϊσμό είτε σε οποιαδήποτε αντινομιστική αίρεση, ο Άγιος τονίζει ότι η Π. Διαθήκη ανήκει οργανικά στον κορμό της ορθόδοξης παράδοσης . Η θεότητα, λοιπόν, είναι μία και είναι η πηγή που τροφοδοτεί τόσο την Παλαιά , όσο και την Κ. Διαθήκη. Ο Νόμος ,πού δεν αυτονομείται ούτε εγκλωβίζεται σε μιά απόμονωμένη ιστορική περίοδο, εντάσσεται στην όλη ιστορία της θείας οικονομίας και εξυπηρετεί πάντοτε το ένα σώμα της ανθρωπότητας. Η σύγκλιση του Ιουδαϊσμού στο Νόμο και η συρρίκνωση της ιστορικής πορείας του περιούσιου λαού σε απόμονωμένα σχήματα απότελεί, κατά τη χριστιανική διδασκαλία, σοβαρό αμάρτημα. Εξίσου θανάσιμο είναι και η διαρχική θεώρηση κόσμου και Θεού, καλού και αγαθού, όπως εισάγει και υποστηρίζει ο αντινομισμός.26
Στην περίπτωση του Ιουδαϊσμού έχουμε κατά κάποιο τρόπο ένα κατακερματισμένο κόσμο. Ο Νόμος γίνεται μιά μοναδική και απόκλειστική δυνατότητα σωτηρίας και λειτουργίας της ιστορίας γενικότερα. Απεναντίας η ορθόδοξη διδασκαλία, που βγαίνει από το βιβλικό και θεολογικό περιεχόμενο της χριστιανικής διδασκαλίας, συναιρεί ή τείνει να συναιρέσει τα πάντα στη μιά δραματική και δυναμική πορεία, υπό τη βασική προϋπόθεση ότι την ιστορική συνέχεια σε μιά αδιατάρακτη ενότητα τη συγκροτεί ο άσαρκος και ένσαρκος Λόγος, διαμέσου του οποίου, απόκαλύπτεται η Αγία Τριάδα και θεμελιώνεται η Χριστιανική κοινότητα.27
Η Γραφή χρειάζεται κατάλληλη ερμηνεία. Βέβαια πρέπει να διατηρηθεί η αλήθεια και να μη διαστρεβλωθεί. Και αυτή ακριβώς την ερμηνεία προσφέρει μόνο η Αγία Παράδοση της Εκκλησίας με την ερμηνεία των Πατέρων. Απόκλείονται προσωπικές εκτιμήσεις και αυθαιρεσίες, αφού και οι Πατέρες ερμηνεύοντας τις Γραφές, μένουν μέσα στο πνεύμα της παραδόσεως ως φορείς αυτής. Βέβαια πολλές φορές για λόγους ηθικούς, διδακτικούς χρησιμοποιείται και η αλληγορική ερμηνεία, αλλά για θέματα πίστεως, δόγματος και αληθειών, πάντοτε η ιστορική ερμηνεία.
Είναι χαρακτηριστική η εμμονή του Αγίου Επιφανίου στην παράδοση της Εκκλησίας.28Χωρίς να αντιδιαστέλλεται από τη Γραφή ή να αυτονομείται απότελεί η εμμονή σ΄ αυτή ορθό κριτήριο σωστής ερμηνείας της Γραφής ενός κειμένου, του οποίου την αυθεντία οι περισσότεροι αιρετικοί επικαλούνταν και πάνω σ΄ αυτό προσπαθούσαν να στηρίξουν τις ψευδοδιδασκαλίες τους. Στο σημείο αυτό ακολουθεί πιστά τον Επίσκοπο Λουγδούνου Ειρηναίο29, ο οποίος αντιπαραθέτει την παράδοση της Εκκλησίας τον κανόνα της αλήθειας, στην ψευδώνυμη γνώση των αιρετικών. Ο πυρήνας του κανόνα της αλήθειας είναι ότι ο Χριστός είναι ο Θεός, ότι υπάρχει ενότητα μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και ότι ακόμη η σωτηρία ήλθε δια του Ιησού Χριστού. Ο κανόνας αυτός δόθηκε από το Χριστό στους μαθητές Του, και αυτοί τον έδωσαν στους διαδόχους τους Επισκόπους. Αυτός ο κανόνας περιέχει όλες τις θεολογικές αρχές, οι οποίες πρέπει να διέπουν τη ζωή της Εκκλησίας.
 Ο Κανόνας της Αγίας Γραφής
Το χριστιανικό δόγμα, όπως τονίζει ο καθηγητής Σ. Σάκκος, υπάρχει ανέκαθεν καταβεβλημένο στην Εκκλησία, διασαφηνίζεται όμως και αντιδιαστέλλεται από κάθε κακοδοξία όταν προσβληθεί από τους αιρετικούς, ομοίως και ο κανόνας της Αγίας Γραφής υπάρχει ανέκαθεν ωρισμένος στην Εκκλησία. Έτσι τονίζεται και αντιδιαστέλλεται από οποιοδήποτε άλλο «παρακανόνα» όταν υπάρξει περί αυτού αμφισβήτηση.30 Ο Άγιος Επιφάνιος ζει σε μιά εποχή όπου οι Πατέρες αγωνίζονται να ορίσουν τον κανόνα της Αγίας Γραφής προφυλάσσοντας το κύρος των θεοπνεύστων βιβλίων και απόκλείοντας τα διάφορα απόκρυφα κείμενα των διαφόρων αιρετικών ομάδων.31Ετσι ο Άγιος Επιφάνιος παραθέτει έναν κατάλογο βιβλίων τα οποία εντάσσει μέσα στον κανόνα της Αγίας Γραφής. Yποστηρίζει ότι ο κάθε αιρετικός ( στην προκειμένη περίπτωση ο Αέτιος ) «ει γάρ ης εξ αγίου Πνεύματος γεγενημένος και προφήταις και απόστόλοις μεμαθητευμένος, έδει σε διελθόντα απαρχής γενέσεως κόσμου άχρι των της Εσθήρ χρόνων, εν είκοσι και επτά βίβλοις Παλαιάς Διαθήκης είκοσι δύο αριθμουμένοις,τέταρσι δέ αγίοις Ευαγγελίοις και έν τέσσαρες και δέκα επιστολαίς του αγίου απόστόλου Παύλου,και εν ταίς προ τούτων, και σύν ταίς εν τοις αυτών χρόνοις πράξεσι των απόστόλων, καθολικαις επιστολαίς Ιακώβου, και Πέτρου και Ιωάννου και Ιούδα και εν τοις του Ιωάννου Απόκαλύψει, εν τε ταίς Σοφίαις Σολομώντος τε φημί και υιού Σειράχ ».32 Ο Άγιος Επιφάνιος λοιπόν απόδέχεται ως κανονικά βιβλία τα τέσσερα ευαγγέλια της Κ.Διαθήκης, τις δεκατέσσερις επιστολές του Απόστόλου Παύλου, τις καθολικές επιστολές του Ιακώβου, Ιούδα, Ιωάννου και Πέτρου καθώς και την Απόκάλυψη του Ιωάννου. Επίσης δέχεται είκοσι δύο βιβλία της Π. Διαθήκης. Αυτό το οποίο κάνει εντύπωση όσον αφορά την κατάρτιση του κανόνα από τον Άγιο Επιφάνιο, είναι ο μη απόκλεισμός του βιβλίου της Απόκαλύψεως, καθώς είναι γνωστό ότι η Ανατολή συμπεριέλαβε το βιβλίο στον κανόνα αργότερα.
Ο Άγιος Επιφάνιος κατά την κατάρτιση του κανόνα ακολουθεί πιστά τον κανόνα που κατήρτησε ο Μ.Αθανάσιος στην ΛΘ΄ εορταστική επιστολή του. Σύμφωνα με το Μ.Αθανάσιο « Εστι τοίνυν της μεν Παλαιάς Διαθήκης βιβλία τω αριθμώ τα πάντα είκοσι δύο [τοσαύτα γάρ ως ήκουσα και τα στοιχεία τα παρ’ Εβραίοις είναι παραδέδοται [τη δε τάξει και τω ονόματί εστιν έκαστον ούτω[ πρώτον Γένεσις, είτα Εξοδος,είτα Λευϊτικόν,και μετά τούτο Αριθμοί, και λοιπόν το Δευτερονόμιον[ εξής δε τούτοις εστίν Ιησούς τε ο του Ναυή, και Κριταί, και μετά τούτο η Ρούθ [και πάλιν εξής Βασιλειών τέσσαρα βιβλία, και τούτων το μέν πρώτον και δεύτερον εις εν βιβλίον αριθμείται,το δε τρίτον και τέταρτον ομοίως εις έν [μετά δε ταύτα Παραλειπόμενα πρώτον και δεύτερον ομοίως εις εν βιβλίον πάλιν αριθμούμενα [είτα Εσδράς πρώτον και δεύτερον ομοίως εις εν [μετά δε ταύτα βίβλος Ψαλμών, και εξής Παροιμίαι,είτα Εκκλησιαστής, και Άσμα ασμάτων[ προς τούτοις εστί και Ιώβ[ και λοιπόν Προφήται, οι μέν Δώδεκα εις εν βιβλίον αριθμούμενοι, είτα Ησαΐας, Ιερεμίας και συν αυτώ Βαρούχ Θρήνοι Επιστολή, και μετ΄ αυτόν Ιεζεκιήλ, και Δανιήλ. άχρι τούτων τα της Παλαιάς Διαθήκης ίσταται.τα δε της Καινής πάλιν ουκ οκνητέον ειπείν [εστι γάρ ταύτα [Ευαγγέλια τέσσαρα, κατά Ματθαίον, κατά Μάρκον, κατά Λουκάν, κατά Ιωάννην [είτα μετά ταύτα Πράξεις απόστόλων,και Επιστολαί καθολικαι καλούμεναι των απόστόλων επτά ούτως [Ιακώβου μεν μια, Πέτρου δε δύο, είτα Ιωάννου τρείς, και μετά ταύτας Ιούδα μία[ προς τούτοις Παύλου απόστόλου εισίν Επιστολαί δεκατέσσαρες τη τάξει γραφόμεναι ούτω [πρώτη προς Ρωμαίους, είτα προς Κορινθίους δύο, και μετά ταύτας προς Γαλάτας, και εξής προς Εφεσίους, είτα προς Φιλιππησίους, και προς Κολασσαείς, και μετά ταύτας προς Θεσσαλονικείς δύο, και η προς Εβραίους, και ευθύς προς μεν Τιμόθεον δύο, προς δε Τίτον μία, και τελευταία η προς Φιλήμονα μία[ και πάλιν Ιωάννου Απόκάλυψις.33
 Οι Βασικές ερμηνευτικές αρχές του Αγίου Επιφανίου
Το θέμα των μεθόδων και αρχών της ερμηνείας της Αγίας Γραφής απασχόλησε από την αρχή τη θεολογική σκέψη με συνέπεια να εμφανισθούν διάφορες τάσεις και Σχολές, όπως της Αλεξάνδρειας και της Αντιόχειας, η κάθε ερμηνευτική γραμμή των οποίων προσδιορίζεται από τις ιδιαίτερες θεολογικές της, κατευθύνσεις. Ο καθηγητής Σ. Σάκκος διακρίνει τρία είδη Αγιογραφικής ερμηνείας που εμφανίστηκαν στην Εκκλησία.
α) Η ιστορική ερμηνεία. Κατά την ιστορική ερμηνεία εκείνο που επιδιώκει ο ερμηνευτής είναι να συλλάβει με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που σκέπτεται και θέλει να εκφράσει. Δηλαδή, αυτό που έπρεπε να εννοήσουν οι σύγχρονοι παραλήπτες του συγγραφέα και αυτό που ο συγγραφέας ήθελε να εννοήσουν οι σύγχρονοί του αναγνώστες. Κατά την ιστορική ερμηνεία ό,τι διαβάζουμε το εννοούμε κατά γράμμα. Κάθε χωρίο ερμηνεύεται μόνο εντός της συνάφειάς του. Η ορθή ερμηνεία προϋποθέτει την κατανόηση του καθολικού νοήματος του βιβλίου, καθώς η Γραφή ερμηνεύεται δια της Γραφής.34
β) Η αλληγορική ερμηνεία. Με την αλληγορική ερμηνεία προσπαθούσαν να εντοπίσουν νοήματα πίσω από τα χωρία της Αγίας Γραφής μέσω της άρνησης της Ιστορίας, της υποκατάστασης της αποκάλυψης δια της φιλοσοφίας, της συστολής των μυρίων νοημάτων της Αγίας Γραφής σε δέκα με είκοσι νοήματα και μέσω της διαστρέβλωσης αυτών των νοημάτων.35
γ) Η ανατρεπτική ερμηνεία εμφανίστηκε κατά την εποχή του προτεσταντισμού και στηρίζεται στην άποψη του Λούθηρου, ότι η Αγία Γραφή πρέπει να ερμηνεύεται με γνώμονα το θείο λόγο. Αυτός ο θείος λόγος είναι η αυθαίρετη γνώμη του κάθε ερμηνευτή.36Από τις τρείς ερμηνείες ο Άγιος Επιφάνιος ακολουθεί την ιστορική ερμηνεία.
Ο Άγιος Επιφάνιος δεν κάνει μιά συστηματική εξήγηση των Αγίων Γραφών καθώς ο σκοπός του έργου του είναι να αναιρέσει τις αιρετικές κακοδοξίες και έτσι αναδεικνύεται αντιαιρετικός Θεολόγος. Μέσα στο έργο του χρησιμοποιεί και ερμηνεύει ευρύτατα την Αγία Γραφή για να πολεμήσει και να αντικρούσει τις πλάνες των αιρετικών. Δεν είναι εξηγητής σύμφωνα με την κλασσική έννοια του όρου, αλλά ένας αντιαιρετικός Θεολόγος, άξιος συνεχιστής στην αντιαιρετική πολεμική του Επισκόπου Λουγδούνου , Ειρηναίου, Μ. Αθανασίου, αλλά εν μέρει και των Καππαδοκών.
Εφ΄ όσον, λοιπόν, ο Άγιος Επιφάνιος δεν προβαίνει σε μιά συστηματική εξήγηση των Γραφών όπως προαναφέραμε, ώστε να γίνει μιά λεπτομερής και συστηματική καταγραφή των βασικών αρχών που διέπουν την ερμηνεία, οι βασικές ερμηνευτικές αρχές του, εμφανίζονται είτε στη χρησιμοποίηση των Αγιογραφικών χωρίων για την παρουσίαση της ορθόδοξης πίστης, είτε για την ανατροπή των αιρετικών θέσεων, είτε στην κριτική που ασκεί στον αιρετικό τρόπο χρησιμοποίησης
 

Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Η χρήση της Αγίας Γραφής εναντίον των αιρέσεων από τον Άγιο Επιφάνιο Κύπρου»

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον      www.egolpion.com 


Read more: http://www.egolpion.com/epiganios_lemontzi.el.aspx#ixzz31ZqTzwHz

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ(Αγ. Χριστόφορος)


jpg_000013104.jpg

 
 Ο εκατόνταρχος κι οι άντρες του λόχου του σταμάτησαν μπροστά σ'; ένα λιπόσαρκο και ηλικιωμένο χωρικό με άσπρα γένια και μαλλιά, που έβοσκε τις γιδούλες του στην πλαγιά του λόφου:
-Πες μας, γέροντα, μήπως αντάμωσες σήμερα εκείνον τον άγριο το Ρέπροβο;
-Όχι, κύριε εκατόνταρχε. Έχω πολλές μέρες να τον απαντήσω.
-Τρεις μέρες τώρα τον αναζητούμε μέσα στο δάσος και πουθενά δεν μπορέσαμε να τον συναντήσουμε, θαρρείς κι άνοιξε η γης και τον κατάπιε ...
-Χμ! έκανε ο άλλος και κούνησε σκεφτικός το κεφάλι του. Δύσκολα θα τον βρείτε μέσα σε τούτα τα δασιά ρουμάνια. Και μάλιστα σαν εκείνος δεν το θελήσει ... Όμως, με παραξενεύει, που τον καταζητείτε τόσο επίμονα ... Σαν τι κακό έχει κάνει;
-Γιατί σου κάνει έκπληξη, που καταζητούμε αυτόν το βάρβαρο και ασχημομούρη;
-Μπορεί ο Ρέπροβος να είναι πράγματι άσκημος και να προέρχεται από μια άγρια και βάρβαρη φυλή, μα είναι άνθρωπος φιλήσυχος κι άκακος σαν τ' αρνί. Και να το ξέρετε, τότε μονάχα γίνεται επικίνδυνος, όταν κανείς επιχειρήσει να τον προσβάλει ή τον προκαλέσει βίαια ...; Έ τότε, εκατόνταρχέ μου, ένας ολόκληρος λόγος δεν καταφέρνει να τον κάνει καλά. Γι'; αυτό θα σας ορμήνευα να είστε καλοί κι ευγενικοί μαζί του. Μα, πείτε μου, σας παρακαλώ, τι έκανε και τον κατατρέχετε;
-Ασέβησε στους θεούς μας!
-Τι λογής ασέβεια έπραξε;
-Όταν μια μέρα άνθρωπος του αυτοκράτορα της Ρώμης τιμωρούσε κάποιος χριστιανούς, εκείνος πήρε το μέρος τους και μίλησε με άσχημα λόγια για τους δώδεκα θεούς μας! Γι'; αυτή του την ασέβεια εντολές έχουμε να τον οδηγήσουμε μπροστά στον αυτοκράτορα να δώσει λόγο.
-Δεν ξεύρω τι μου λέει η αφεντιά σου, παλικάρι μου, μα ο άνθρωπος αυτός δεν έχει πειράξει μήτε μυρμηγκάκι. Απεναντίας μάλιστα, κάνει πάντα το καλό. Το σπίτι του είναι κοντά στο ποτάμι και καθημερινά βοηθάει τους αδύναμους να το διαβούν πέρα. Πιότερο μάλιστα βοηθάει τους περαστικούς κατά τους μήνες του χειμώνα, που το ρέμα με τις κατεβασιές του γίνεται πιότερο επικίνδυνο ...; Και τους βοηθάει δίχως να τους γυρεύει καμιά πληρωμή! Γι'; αυτό όλοι στην περιοχή τον σέβουνται και τον αγαπούν.
-Έχουμε χρέος να τον οδηγήσουμε στον άρχοντα του τόπου ζωντανό ή νεκρό. Μα τον προτιμάει ζωντανό, γιατί έχει μάθει για τη θηριώδη δύναμή του και σκοπεύει να τον στείλει στη Ρώμη, στον αυτοκράτορα, για ν'; αγωνιστεί με τους μονομάχους στην αρένα ...;
-Ζωντανό ή νεκρό είπες, κύριε εκατόνταρχε. Δε γνωρίζω ποιο από τα δύο είναι ευκολότερο για σας, μα θα σας συμβούλευα να μην τον εξοργίσετε, γιατί θα κιντυνέψετε όλοι σας!... Πάρτε τον με το καλό ...
-Με το καλό είπες; Σαν πολύ του πέφτει το σκυλομούρη να τον παρακαλέσουμε κιόλας!
-Άλλωστε μήτε κι αυτός έχει διάθεση να σας κάνει κακό ...
-Και πόθε συμπεραίνεις πως δε θέλει το κακό μας;
-Τρεις μέρες τώρα που εσείς γυροφέρνετε μέσα στο δάσος, ελόγου του σας παρακολουθεί διακριτικά και βρίσκεται κάθε στιγμή κοντά σας! Επομένως, αν ήθελε να σας βλάψει, θα το είχε κάνει κιόλας.
-Ασφαλώς θ'; αστειεύεσαι γέροντα ... Τι κακό μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σ'; εκατό πάνοπλους στρατιώτες
-Χμ! Λαθεμένη είναι η γνώμη σου, παλικάρι μου, γιατί δεν τον έχεις ποτέ δει με τα μάτια σου ...
-Πες μας εσύ γι' αυτόν, αφού τον ξέρεις καλά.
-Κατάγεται από μια φυλή βάρβαρων ανθρωποφάγων, όπως σας το ξανάπα, μα εκείνος δεν πειράζει άνθρωπο. Είναι γιγάντιος και πολύ δυνατός, δηλαδή θηριώδης, μα ακίνδυνος. Φαίνεται πολύ άγριος, μα έχει καρδιά μικρού παιδιού. Είναι πολύ άσχημος, όπως έχετε πληροφορηθεί, μα έχει πολύ καλή ψυχή. Και δεν είναι σωστό αυτό που φαντάζονται κάποιο, πως δηλαδή κάθε άσκημος άνθρωπος είναι και κακός! Γελοία ιδέα αυτή! Όχι. Πολλές φορές σ' ένα άσκημο πρόσωπο, κύριε εκατόνταρχε, κρύβεται μια αγγελική ψυχούλα και σ'; ένα όμορφο ένας κακός κι εγκληματικός χαρακτήρας. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το Ρέπροβο. Άσκημος είναι πράγματι, κακάσκημος τόσο, που πολλοί τονε λένε σκυλοκέφαλο, μα έχει αγγελική ψυχή!
-Και, θαρρείς, εκατό άνθρωποι θα πρέπει να φυλάγουνται από έναν άκακο και ήσυχο και καλόψυχο άνθρωπο;
-Ναι, πρέπει να φυλάγουνται από το Ρέπροβο ειδικά, γιατί αν τύχει και θυμώσει -;και δε θυμώνει ποτέ δίχως σοβαρό λόγο- γίνεται αλλιώτικος άνθρωπος, θηρίο ανήμερο! Ξυπνούν μέσα του όλα τ'; άγρια ένστικτα της φυλής του! Γι'; αυτό σας συμβουλεύω, παλικάρι μου, να προσέχετε! Να προσέχετε πολύ ...;
Ο αξιωματικός κι οι στρατιώτες αποχαιρέτησαν το γέροντα βοσκό και συνέχισαν την περιπλάνησή τους μέσα στο λόγγο. Γυρόφεραν ολημερίς και πάλι το δάσος και κατά το απόγεμα, αποκαμωμένοι και καταπεινασμένοι τον είδαν ξαφνικά μπροστά τους να κάθεται ήσυχος κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά, να βγάζει από τον τορβά του ένα κομμάτι ψωμί και να ετοιμάζεται να το φάει. Βλέποντάς τον θάρρεψαν πως θ'; ανασηκωνόταν βιαστικά και πως θα έτρεχε να κρυφτεί μέσα στη δασιά βλάστηση. Δεν έγινε όμως τίποτε παρόμοιο. Ο Ρέπροβος ούτε βιάστηκε να εξαφανιστεί από μπροστά τους, ούτε έδειξε ν'; ανησυχεί καν! Μονάχα σηκώθηκε αργά ολόρθος.
-Ω, μεγάλε Δία! κάνανε οι στρατιώτες με κατάπληξη, αλλά και φόβο που τον είδαν! Ψηλότερο και δυνατότερο άνθρωπο δεν έχουμε ξαναδεί στον κόσμο! Κοιτάτε! αυτός δεν έχει ανθρώπου δύναμη, αλλά θηρίου!...
-Αληθινά μπορούμε να τον παραβάλουμε με το θεϊκό Ηρακλή!
Το κεφάλι του έμοιαζε με κορυφή κάστρου, τα χέρια του σαν δυο πελώριος τανάλιες και τα πόδια του σαν τα στηρίγματα γεφυριού! Τέτοιος άντρας! Κι ήταν απαίσιος στην όψη, φοβερός σαν θηρίο της ζούγκλας, άγριος κι άσκημος, όπως είχανε ακουστά κι όπως το ομολογούσαν. Σάστισαν. Τα χρειάστηκαν.
Ο Ρέπροβος τους χαιρέτησε με υπόκλιση και τους περίμενε να πάνε κοντά του.
Ο εκατόνταρχος έδωσε εντολή να μη χρησιμοποιήσει κανείς το κοντάρι ή το σπαθί του, εκτός κι αν βρίσκονταν σε μεγάλη ανάγκη.
-Δεν μπορούμε δίχως κοντάρια και σπαθιά να συλλάβουμε αυτό το θηρίο, κύριε εκατόνταρχε. Αλλιώτικα θα μας κομματιάσει.
-Θα τον συλλάβουμε, είπε εκείνος τραυλίζοντας.
Σίμωσαν αργά κοντά του και στραβολαίμιασαν να τον κοιτάζουν από ψηλά στα μάτια. Τόσο ψηλός ήταν!
-Τι θέλετε από μένα, κύριοι, και με ψάχνετε τρία μερόνυχτα; ρώτησε ήρεμα.
-;Ξέρεις, Ρέπροβε ... Έχουμε εντολή από τον αυτοκράτορα να σε συλλάβουμε και να σ' οδηγήσουμε μπροστά του, ψέλλισε περίτρομος ο εκατόνταρχος.
-Γιατί; Τι κακό έχω κάνει;
-Είσαι χριστιανός κι ασεβείς προς τους δώδεκα θεούς μας.
Άφοβα ο Ρέπροβος όχι μονάχα δε δίστασε να ομολογήσει την πίστη του, αλλά και να δώσει συμβουλές στους διώκτες του, όπως συνήθιζαν οι πρώτοι χριστιανοί:
-Ναι, είμαι χριστιανός. Γνώρισα τον Κύριό μου και Θεό μου και ζω μέσα στο φως του ... Και θα σας έλεγα, αδέρφια μου, να γνωρίσετε κι εσείς τον Υιό του Θεού, να βρείτε τη σωτηρία σας ...
Αδίσταχτα συνέχισε να τους μιλάει για τη ζωή του Χριστού, για  τη διδασκαλία Του, για τα θαύματά Του, για το σταυρικό Του θάνατο και την ανάστασή Του ...
Γοητευμένοι από τον απλό, αλλά πειστικό λόγο εκείνου του γίγαντα, οι εκατό στρατιώτες άκουγαν δίχως ανάσα για πρώτη τους φορά τη χριστιανική αλήθεια. Πόσο διαφορετική ήταν η πραγματικότητα για τους χριστιανούς απ'; όσα σκόπιμα οι επιτήδειοι διέδιδαν στον κόσμο! Απ'; όσα οι ιερείς της παλιάς θρησκείας, οι μάντηδες κι οι αγαλματοποιοί τους συκοφαντούσαν, πως δηλαδή έσφαζαν μικρά παιδιά κι έπιναν το αίμα τους κι άλλα παρόμοια φοβερά τερατολογήματα!
-Ρέπροβε, οι άντρες μου πεινούν όλοι φοβερά, είπε ο εκατόνταρχος, όταν εκείνος σταμάτησε την ομιλία του. Κι όπως γράφει ο μεγαλύτερος ποιητής του γένους μου, η πείνα αρματώνει καράβια ... Τα τρόφιμά μας έχουν τελειώσει από χτες βράδυ. Θα σε παρακαλούσα να τους δώκεις μια μπουκιά από το δικό σου ...
Ένας στρατιώτης θέλησε ν' αστειευτεί με την πείνα του:
-Πρόθυμα θ' ακολουθήσουμε το Θεό σου, αν τούτη την ώρα της φοβερής πείνας μας εκείνος μας δώσει να χορτάσουμε ...
Το πρόσωπο του Ρέπροβου φωτίστηκε από εσωτερικό φως. Τους έδειξε το λιγοστό ψωμί, που βαστούσε στο χέρι κι είπε:
-Αυτό έχω μονάχα, παλικάρια μου, μα θα βοηθήσει ο Θεός μου.
Κι ευθύς γονάτισε και προσευχήθηκε στον Χριστό.
Έκπληκτοι οι στρατιώτες τον παρατηρούσαν σιωπηλά.
-Εσύ, Κύριέ μου, έλεγε στην προσευχή του ο γίγαντας χριστιανός, που χόρτασες με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια πέντε χιλιάδες άντρες και πολλά γυναικόπαιδα, ευλόγησε τούτο το ψωμί να φάνε τα πεινασμένα παιδιά σου, δείχνοντας έτσι και τη δύναμή σου και τη δόξα σου, να διαλύσεις την απιστία τους και να κάνεις τις καρδιές τους ν'; ανοίξουν στο θείο λόγο σου ...
Πήρε το λιγοστό ψωμί του κι άρχισε να κόβει φέτες και να το μοιράζει στους στρατιώτες. Έκοβε κι έδινε κι εκείνο δεν έλεγε να τελειώσει!
Έφαγαν και χόρτασαν όλοι! Κι όλη την ώρα συζητούσαν χαμηλόφωνα κατάπληκτοι για το θαύμα, που είχε συντελεστεί εκεί μπροστά τους. Ο Ρέπροβος δεν ήταν μάγος, συμφωνούσαν συναμεταξύ τους. Όχι. Ποτέ κανένας μάγος απ'; όσους είχαν γνωρίσει ως τότε δεν είχε κάνει τέτοιο μεγάλο θαύμα. Οι μάγοι περιορίζονταν σε κόλπα, που ξεγελούσαν, μα ποτέ δεν έδιναν ψωμί στους θεατές τους. Ώστε λοιπόν ο Χριστός δεν ήταν ένας ακόμα από τους εκατοντάδες αδύναμους θεούς κι ημίθεους, που λάτρευαν εκείνοι, αλλά ένας θεός που έδειχνε τη δύναμή του ολοζώντανη!
-Άκουσέ με, καλέ μας Ρέπροβε, είπε ο εκατόνταρχος μόλις απόφαγε, εμείς σε γνωρίσαμε καλά και καταλάβαμε πως είναι άδικος ο διωγμός σου. Γι αυτό θα φύγουμε και δε θα σ'; ενοχλήσουμε ...
-Πού θα πάτε;
-Θα επιστρέψουμε στον άρχοντά μας και θα του πούμε πως δε σε απαντήσαμε πουθενά ...
-Όχι. Δεν μπορείτε να πείτε ψέματα στον άρχοντά σας.
-Μα αλλιώτικα κινδυνεύεις!
-Θα πρέπει να εκτελέσετε την εντολή του.
-Καλά, μα ...
-Καθίστε, να ξεκουραστείτε λίγο και μετά να κινήσουμε για την πόλη. Θα σας παρακαλέσω μοναχά να μου κάνετε μια χάρη ...
-Τι;
-Στην Αντιόχεια, που θα φτάσουμε θα μου επιτρέψετε πρώτα να συναντήσω τον επίσκοπο Βαβύλα να με βαφτίσει, γιατί δεν έχω λάβει ακόμα το βάπτισμα του Κυρίου μου, και δε γνωρίζω τι με περιμένει στη Ρώμη, πού θα βρεθώ.
Ο εκατόνταρχος υποχώρησε.
Κίνησαν για την Αντιόχεια. Σ' όλο το ταξίδι ο Ρέπροβος δεν έκαμε τίποτε άλλο, από το να διδάσκει το λόγο του Χριστού. Κι οι στρατιώτες ρουφούσαν τα λόγια του, όπως η διψασμένη γη τον Αύγουστο.
-Έχεις δει το Χριστό με τα μάτια σου, Ρέπροβε; ρώτησε ένας στρατιώτης.
-Εσύ τι λες;
-Εγώ λέω πως, όταν ένας άνθρωπος μιλάει με τόσο ενθουσιασμό για το Χριστό, γίνεται φανερό πως κάποτε τον είδε με τα μάτια του ...
-Να σας πω κάτι που μου συνέβη και να κρίνετε μονάχοι σας. Το λοιπόν, καθώς το σπίτι μου είναι πλάι στο ποτάμι, είχε παρουσιαστεί πολλές φορές η ανάγκη να βοηθήσω αδύνατους ανθρώπους να περάσουν πέρα το ρέμα. Και, φυσικά, ποτέ δεν είχα νιώσει καμιά κούραση και καμιά δυσκολία. Μια μέρα όμως είδα στην ακροποταμιά ένα μικρό παιδί να κλαίει γοερά ... Πήγα κοντά του. Οι δικοί του, μου είπε, είχαν περάσει πέρα το ποτάμι με τους άλλους της συντροφιάς τους κι αυτό το είχαν ξεχασμένο σ'; εκείνη την όχθη ...
Μιλούσε όμορφα ο Ρέπροβος, μιλούσε γλυκά. Όλοι βρέθηκαν κρεμασμένοι από τα χείλη του. Κι αυτό το άσχημο πρόσωπό του μέρωσε, γλύκανε, απόγινε αγγελικό.
-Το λοιπόν ανασήκωσα το παιδί στους ώμους μου και κίνησα να διαβώ το ποτάμι. Όμως κάπου εκεί στη μέση της κοίτης ένιωσα για λίγες στιγμές πολύ βαρύ το παιδί, ασήκωτο! Κόντεψα να λυγίσω από το βάρος του. Παραξενεμένος έστρεψα το κεφάλι μου να ιδώ το πρόσωπό του. Μου χαμογέλασε κι ευθύς ξανάγινε πανάλαφρο, όπως και πρώτα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το περιστατικό κι όταν βγήκα στην άλλη όχθη και το απόθεσα καταγής, το ρώτησα:
«-Ποιος είσαι, καλό μου παιδί».
«-Ο αδερφός όσων ελόγου σου έχεις περάσει αντίκρυ σ'; αυτό το ποτάμι», μου αποκρίθηκε.
«-Μα εγώ έχω περάσει αντίκρυ μονάχα ανήμπορους και δυστυχισμένους ανθρώπους».
«-Εκείνων ακριβώς είμαι ο αδερφός, Ρέπροβε!».
»Το παιδί εκείνη τη στιγμή εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Και τότε κατάλαβα πως είχα κουβαλήσει στους ώμους μου το Χριστό! Ότι αυτός είναι πράγματι ο αδερφός και παραστάτης όλων των δυστυχισμένων και των αδικουμένων σ'; αυτόν τον κόσμο. Ναι, ο Κύριος μου είχε κάνει αυτή τη σπάνια τιμή, να τον ανασηκώσω στους ώμους μου. Ω! τι μεγάλη χάρη του Κυρίου για μένα!
-Και γιατί, Ρέπροβε, ο Χριστός σου φάνηκε πολύ βαρύς στα μισά του ποταμιού
-Σάμπως ξέρω κι εγώ; Ίσως θέλησε να μου δείξει πόσο βαρύ είναι να σηκώνει κανείς τ'; όνομα του χριστιανού με τους διωγμούς κι όλα αυτά, που κάνει σήμερα ο αυτοκράτορας ... Βαρύ κι ασήκωτο τ' όνομα του χριστιανού, μα σωτήριο, αδέρφια μου! Ας είναι δοξασμένο τ'; όνομα του Χριστού μας. Τα πάντα θα υπομείνω για τη χάρη Του ...
Οι αφηγήσεις του Ρέπροβου κι οι συζητήσεις μαζί του είχαν μερώσει όλων τις καρδιές.
Έφτασαν όλοι αντάμα στην Αντιόχεια και στο σπίτι του επισκόπου αγίου Βαβύλα, που έκανε μεγάλες χαρές, σαν τους είδε. Ο εκατόνταρχος, αφού χαιρέτησε τον επίσκοπο με σεβασμό, στράφηκε κατά το γίγαντα κρατούμενό του.
-Ρέπροβε, του είπε, οι άντρες μου κι εγώ μέρες ολόκληρες τρέχαμε μέσα στα δάση να σε συλλάβουμε, μα εσύ μόνος μας συνέλαβες όλους σε λίγα λεπτά όχι με το σωματικό σου σθένος, που φοβόμαστε, μα με την πνευματική σου δύναμη, που δεν υποψιαζόμασταν καν και που δε λογαριάζαμε! Εμείς απογίναμε αιχμάλωτοι του αιχμαλώτου μας! Κι ενώ ερχόμασταν να σε συντρίψουμε, πιστεύοντας πως ζεις μέσα στην ασέβεια, εσύ μας κατανίκησες και μας έσωσες από την πλάνη! Με κοινή λοιπόν απόφασή μας οι στρατιώτες μου κι εγώ πάψαμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας όργανα του αιμοσταγούς αυτοκράτορά μας και να εκτελούμε τις διαταγές του ... Πάψαμε να πιστεύουμε στην πολυθεΐα και στα είδωλα ... Και γίναμε όπως κι εσύ χριστιανοί ... Κανενός πλέον δεν είσαι κρατούμενος ... Ελεύθερος είσαι να λάβεις το βάπτισμα του Κυρίου. Ελεύθεροι είμαστε κι εμείς όλοι οι στρατιώτες από το ζυγό της πολυθεΐας και της απιστίας. Και θα ζητήσουμε από τον άγιο Βαβύλα να βαφτίσει κι εμάς ...
Ο επίσκοπος Βαβύλας λίγες ώρες αργότερα βάφτισε το Ρέπροβο και του έδωσε το όνομα Χριστόφορος, που σημαίνει «ο φέρων τον Χριστόν». Μετά ολιγοήμερη κατήχηση βάφτισε και τον εκατόνταρχο και τους στρατιώτες, που δεν ξαναγύρισαν πάλι στο ρωμαϊκό στρατό.
Ο Χριστόφορος αργότερα μαρτύρησε για την πίστη του στο Χριστό. Έγινε ο άγιος Χριστόφορος.
«Ουκ έστιν Έλλην ή βάρβαρος», έχει πει ο απόστολος Παύλος. Ο Χριστός αγαπά και τιμά το ίδιο, όσους τον ακολουθούν με πίστη κι αυταπάρνηση.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Πῶς ὁ Ἅδης ἀνεγνώρισε τὰ τραύματα τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε σῶμα, ἀλλὰ μόνο ψυχή;

 

Εάν υπάρχει μια αλήθεια στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Και ακόμη, εάν υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Μόνο στην ανάσταση του Χριστού εξηγούνται όλα τα θαύματά Του, όλες οι αλήθειές Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.


Μέχρι την ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει εκ του θανάτου εις την ζωήν, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και έτσι εξασφάλισε στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση εκ του θανάτου στην ανάσταση.

Με την αμαρτία ο άνθρωπος έγινε θνητός και πεπερασμένος· με την ανάσταση του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Και για αυτό χωρίς την ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός.

Μεταξύ των θαυμάτων η ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό πηγάζουν η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Αυτό είναι εκείνο το οποίο καμία άλλη θρησκεία δεν έχει· αυτό είναι εκείνο το οποίο ανυψώνει τον Κύριο υπεράνω όλων των ανθρώπων και των θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο δείχνει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σε όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.

Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει αληθινά στον Αναστάντα Κύριο το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των παθών και εάν μεν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει ότι αγωνίζεται για την αθανασία και την αιώνια ζωή. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε μάταιη η πίστη του! Διότι, εάν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι αγώνας για την αθανασία και την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Εάν με την πίστη στο Χριστό δεν φθάνει κανείς στην αθανασία και την επί του θανάτου νίκη, τότε προς τι η πίστη μας; Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δε δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει κανείς στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος με την πίστη στον Αναστάντα Χριστό αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει σιγά-σιγά μέσα του την αίσθηση ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε, άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, νίκησε το θάνατο σε όλα τα μέτωπα της μάχης.

Χωρίς την ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε κάτω από τον ουρανό τίποτε πιο παράλογο από τον κόσμο αυτό ούτε μεγαλύτερη απελπισία από τη ζωή αυτή, δίχως αθανασία.

Σ’ όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο, που δεν πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών. Γι’ αυτό, για την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Αναστημένος Κύριος είναι τα «πάντα εν πάσιν» σ’ όλους τους κόσμους: ο,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθειά μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιωνία Ζωή σε όλες τις αιωνιότητες και απεραντοσύνες.






Read more: http://www.osiaefxi.com/2014/04/blog-post_7288.html#ixzz30xV0PXYr

Κυριακή του Πάσχα - «... και Θεός ήν ο Λόγος»

 

Λαμπρή και μεγαλειώδης, ένδοξη και πανηγυρική είναι η σημερινή γιορτή της Ανάστασης του Κυρίου. Μετά την οδύνη και τα δάκρυα της Μεγάλης Εβδομάδος, μετά τον πόνο και τη θλίψη για την Σταύρωση και την Ταφή του Κυρίου, ακολουθεί το μεγάλο θαύμα της Ανάστασης. Χθές οι εχθροί Του θριαμβολογούσαν λέγοντας προκλητικά το «Καταβάτω από του Σταυρού», για να δικαιολογήσουν την κακία και την απιστία τους. Σήμερα χαράς ευαγγέλια και ενθουσιώδεις πανηγυρισμοί για τους Μαθητές Του, που επίσημα ανακηρύσσονται σαν οι συνεχιστές του Θείου έργου Του.


Δίκαια λοιπόν η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί γεγονός μοναδικό στην ιστορία του κόσμου. Γιατί πρόκειται για γεγονός μαρτυρημένο και απόλυτα βεβαιωμένο. Γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα τη Θεότητα του Σωτήρος Χριστού. «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος», μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Δηλαδή, ο Λόγος, που δεν είναι άλλος από τον Υιό του Θεού, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, είναι Θεός αληθινός, όπως είναι ο Πατέρας και το Άγιο Πνεύμα. Κι αφού είναι Θεός αληθινός είναι και άναρχος, δηλαδή δεν έχει αρχή. Από την αρχή ήταν με τον Θεό Πατέρα, αθάνατος και βασιλεύς αιώνιος, που η Βασιλεία Του δεν έχει ποτέ τέλος. Ο Λόγος του Θεού είναι ακόμα Πάνσοφος και Παντοδύναμος και Πανάγαθος δημιουργός του κόσμου. Με την ευκαιρία αυτή καλό είναι να δούμε κι εμείς σήμερα πως αποδεικνύεται με την Ανάσταση ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ήταν και είναι Θεός.

Είναι γεγονός ότι ο Κύριος όταν εζούσε στον κόσμο αυτό, γνώριζε και το παρελθόν και το μέλλον, πλήρως και τελείως. Σε πολλές περιπτώσεις προείπε γεγονότα και μίλησε για πράγματα, που επραγματοποιήθησαν με κάθε λεπτομέρεια. Ειδικά για την Ανάστασή Του, όπως και για τα Πάθη Του, ο Κύριος προειδοποίησε τους Μαθητές Του, πολλές φορές, μάλιστα με λεπτομέρειες. Και ότι προείπε βγήκε και αληθινό. «Τώρα», τους είπε, «που ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους Γραμματείς και θα Τον καταδικάσουν σε θάνατο. Θα Τον παραδώσουν στους εθνικούς για να Τον περιγελάσουν, να Τον μαστιγώσουν και να Τον σταυρώσουν όμως την τρίτη μέρα Αυτός θα αναστηθεί» (Ματθ. Κ΄18-19). Επίσης είχε πει πάλιν «τώρα λυπόσαστε∙ αλλά θα σας ξαναδώ και θα χαρεί η καρδιά σας και τη χαρά σας κανείς δεν θα μπορέσει να σας την αφαιρέσει» (Ιωάν. ΙΣΤ,22). Βέβαια προφήτεψαν και ορισμένοι άνθρωποι του Θεού για διάφορα γεγονότα, αλλά ότι είπαν εκείνοι, το είπαν φωτιζόμενοι από το Θεό και κατ’ εντολή Του. Συνήθως όταν άρχιζαν να μιλούν άρχιζαν πάντοτε με το «Τάδε λέγει Κύριος». Αντίθετα, ο Κύριος ότι είπε το είπε από τον εαυτόν Του γιατί ως Θεός γνώριζε και γνωρίζει τα πάντα. Γι’ αυτό και η υπερφυσική γνώση Του, αποδεικνύει και την Θεότητα Του.

Αλλά την Θεότητά Του αποδεικνύει περίτρανα και αυτό τούτο το θαύμα της Ανάστασής Του. Κατά την επίγεια παρουσία Του είχε πει για τον εαυτό Του. «Κανείς δεν έχει την δύναμη να πάρει τη ζωή μου και να με θανατώσει παρά τη θέληση μου. Αλλ’ εγώ από τον εαυτό μου και μόνος μου παραδίδω αυτήν. Έχω εξουσία να δώσω τη ζωή μου και έχω εξουσία πάλιν να την λάβω. Αυτή την εντολή έλαβα από τον Πατέρα μου» (Ι΄18). Και πράγματι, μετά από τόσα μαρτύρια και από τέτοια εξουθένωση, μετά από το φοβερό φραγγέλωμα, μετά από την Σταύρωση, με τα φοβερά εκείνα καρφιά και αφού Τον ελόγχισαν, Τον έβαλαν νεκρό στον τάφο. Έφραξαν τότε την είσοδο του τάφου με λίθο βαρύ και έβαλαν φρουρούς στρατιώτες να φυλάγουν το μνήμα Του. Κι όμως παρά τα αυστηρά αυτά μέτρα ο Κύριος αναστήθηκε την Τρίτη μέρα ένδοξος και δυνατός. Ανθρώπινα το μοναδικό αυτό θαύμα δεν μπορεί να εξηγηθεί. Να σεισθεί δηλαδή ο τόπος, να αποκυλισθεί ο λίθος, να τρομοκρατηθούν και να φύγουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, όλα αυτά ήσαν σημεία τρανά της υπερφυσικής δύναμης του Θεανθρώπου Ιησού. Εκείνου, που έπαθε μεν και εσταυρώθη σαν άνθρωπος και του οποίου η Θεότητα έμεινε απαθής. «Τότε ορθώθηκε σαν απ’ τον ύπνο ο Κύριος» είχε προείπει ο Προφήτης Δαβίδ. Το θαύμα αυτό των θαυμάτων αποδεικνύει ότι ο αναστάς Κύριος ήταν και είναι ο Πανάγαθος Θεός.

Την ίδια αλήθεια όμως, επιβεβαιώνουν και τα όσα επακολούθησαν μετά την θριαμβευτική Ανάστασή Του. Έχουμε πάρα πολλές εμφανίσεις του Αναστάντος Κυρίου. Εμφανίσεις όχι σ’ ένα τόπο ή σ’ ένα ή δύο πρόσωπα, αλλά σε διαφορετικά μέρη, υπό διαφορετικές συνθήκες και μπροστά σε πολλά πρόσωπα.

Όπως ακούσαμε στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο Θεάνθρωπος Κύριος, μετά το Θάνατο Του παρουσιάστηκε στους Αποστόλους ζωντανός με πολλές αποδείξεις∙ για σαράντα μέρες εμφανιζόταν σ’ αυτούς και τους μιλούσε σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν και τα όσα διηγείται η ιστορία για την Εκκλησία. Ότι ο Ιδρυτής και η Κεφαλή της Εκκλησίας δεν ήταν ένας κοινός άνθρωπος, αλλά ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και τέλειος Θεός. Τα όσα επακολούθησαν μετά την Ανάσταση του Κυρίου, θα εσάρωναν από προσώπου της γης τη θρησκεία του Αναστάντος, αν βέβαια ήταν αυτή όχι Θείο, αλλά ανθρώπινο κατασκεύασμα. Και μιλούμε για τους διωγμούς, το αίμα των χριστιανών που άδικα εχύθη, τα φρικτά μαρτύρια στα οποία κατεδικάζοντο οι πιστοί και η μανία και η λύσσα των εχθρών της Εκκλησίας. Όλοι αυτοί οι οπαδοί του Χριστού ήσαν πάντοτε άοπλοι, άκακοι, ειρηνικοί, σαν πρόβατα εν μέσω λύκων. Το ότι, λοιπόν, μετά από τόσους διωγμούς η Εκκλησία του Χριστού επέζησε και για δυο χιλιάδες χρόνια εθριάμβευσε και θριαμβεύει, τούτο αποδεικνύει ότι ο Ιδρυτής και Αρχηγός της είναι Θεός και όχι άνθρωπος.

Αδελφοί μου! Χριστός Ανέστη! Εμείς οι θνητοί και αδύναμοι άνθρωποι γνωρίζουμε μόνο το παρελθόν και το παρόν. Και αυτό πολύ σχετικά. Και αγνοούμε τελείως το μέλλον. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα μας συμβεί όχι μόνο μετά από μιά ώρα, αλλά ούτε και μετά από πέντε λεπτά. Γι’ αυτό η ένδοξη Ανάσταση του Χριστού ας γεμίσει κι εφέτος τη ψυχή μας με ανεκλάλητη και δοξασμένη χαρά, που χρειαζόμαστε όλοι μας στις δύσκολες αυτές στιγμές που διανύουμε όλοι μας, λόγο της οικονομικής κρίσης. Την ίδια όμως στιγμή το μεγάλο αυτό γεγονός, ας τονώσει την πίστη μας προς τον Αναστάντα Κύριο. Από τότε που ήλθε στο κόσμο ο Θεός Λόγος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, από τότε που Τον πιστέψαμε, γεμίσαμε από φώς, από χάρη, από ζωή, από αλήθεια. Μας έφερε και μας δώρησε το φως της ψυχής, την αλήθεια και τη Χάρη του Θεού, την αιώνια ζωή, αφού μας έκαμε παιδιά Του. Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, τον Αναστάντα, ας Τον πιστέψουμε όλόψυχα, ας Τον αγαπήσουμε θερμά και ας Τον ακολουθήσουμε πιστά. Του το οφείλουμε και δεν πρέπει να Του το αρνηθούμε.


Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος – Μητροπόλεως Πάφου







Read more: http://www.osiaefxi.com/2014/04/blog-post_8868.html#ixzz30xUJxHRH